Colin Revolting: Οι Πολιτικές Ιδέες των Ανθρώπων Που Καθόρισαν το Punk

Άρθρο που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του περιοδικού Red Wedge. Ο Colin Revolting είναι αρθρογράφος, ακτιβιστής και πρώην μέλος του Rock Against Racism. Μετάφραση Δημήτρης Πλαστήρας.

 

Η φοιτητική πεταλούδα που κούνησε τα φτερά της στο Παρίσι τον Μάη του 1968 οδήγησε σε ένα σεισμό που ταρακούνησε τα θεμέλια των εργοστασίων σε ολόκληρη την Ευρώπη το 1970. Από τη σκόνη που σηκώθηκε αναδύθηκε ένα άσχημο τρωκτικό που γρύλιζε που άκουγε στο όνομα punk rock.

Η δεκαετία του 1970 για το Ηνωμένο Βασίλειο (ΗΒ) ήταν μια περίοδος ανοιχτής σύγκρουσης. Ηγέτες απεργιών στέλνονταν στη φυλακή και στη συνέχεια ελευθερώνονταν μετά από μαζικές απεργίες, έφηβοι συγκρούονταν στους δρόμους μεταξύ τους, με την αστυνομία και εναντίον του στρατού στην Ιρλανδία, απεργίες ανθρακωρύχων, διακοπές ρεύματος, εβδομάδες τριών εργάσιμων, γυναίκες που πάλευαν για ίσα δικαιώματα, ανατροπή της κυβέρνησης των Συντηρητικών. Η εργατική τάξη – ηχηρή, περήφανη, και νικηφόρα.

Και τότε όλα πήραν το κατήφορο. Η κυβέρνηση των Εργατικών με την βοήθεια των ηγετών των συνδικάτων προχώρησε σε προδοσία. Υπήρξε απότομη αύξηση της ανεργίας – ιδιαίτερα μεταξύ των νέων. Ο ρατσισμός άνθισε και το φασιστικό Εθνικό Μέτωπο (NF) άρχισε να μεγαλώνει, παρελαύνοντας στους δρόμους και σημειώνοντας επιτυχίες σε τοπικές εκλογές.

Οι μεγάλες προσδοκίες της δεκαετίας του 1960 είχαν προδοθεί και αποτύχει. Και οι πανκς δήλωσαν «Δεν υπάρχει μέλλον στα όνειρα της Αγγλίας».

Ποιοι ήταν αυτοί οι πανκς; Μια ομάδα από θυμωμένους, αγανακτισμένους έφηβους; Πολλοί από εμάς ήμασταν αυτό (και άλλα πολλά) αλλά μια προσεκτικότερη ματιά στους βασικούς πρωταγωνιστές του punk δείχνει ένα σύνολο από αφοσιωμένους ταραχοποιούς, μετανάστες, εθνικές μειονότητες και πολιτικούς ριζοσπάστες – οι περιθωριακοί και οι αντιπολιτευόμενοι της κοινωνίας. Οι δυο βασικοί διεκδικητές για το αντι-στέμμα του punk ήταν οι Sex Pistols και οι The Clash – θορυβώδεις προάγγελοι των μανιασμένων ορδών που θα ακολουθούσαν.

Κανένα Μέλλον

Οι Sex Pistols ήταν πάνταοτε η χαρά του μελλοντικού τους μάνατζερ, του Malcolm McLaren, ενός αυτοανακηρυγμένου «κοινωνικού επαναστάτη». Ο McLaren ταυτίζονταν με την Καταστασιακή Διεθνή (SI) και ιδιαίτερα με την πτέρυγα της στο ΗΒ, τους King Mob, οι οποίοι «προωθούσαν την διάπραξη παράλογων και προκλητικών πράξεων ως μέθοδο για την δημιουργία κοινωνικής αλλαγής».

Το Μάη του 1968 ο McLaren προσπάθησε να ταξιδέψει στο Παρίσι για να συμμετάσχει στις εκεί διαδηλώσεις. Ωστόσο δεν τα κατάφερε και αντίθετα, με τον συμμαθητή του, τον Jamie Reid (μελλοντικό σχεδιαστή των Sex Pistols), ο McLaren συμμετείχε στην κατάληψη της Σχολής Καλλών Τεχνών του Κρόιντον. Το 1969, ενώ φοιτούσε στο Κολλέγιο Γκόλντσμιθ, ο McLaren οργάνωσε ένα ελεύθερο φεστιβάλ/συμπόσιο που συμμετείχε ο ριζοσπάστης ψυχίατρος R. D. Laing, ο ηγέτης των λιμενεργατών Jack Dash, προσωπικότητες από την SI και καμιά από τις διάσημες μπάντες που ισχυρίστηκε πως θα ήταν εκεί (Rolling Stones, Pink Floyd, κλπ).

Από τότε συνέχισε την αναζήτηση του για μια φλόγα επανάστασης.

Παρά το εκτεταμένο κύμα απεργιών των αρχών της δεκαετίας του 1970, υπήρχε ελάχιστη σημαντική ανταπόκριση από την βρετανική μουσική σκηνή. Ακόμη και το πιο δημοφιλές τραγούδι που ανέφερε την ισχύ της εργατικής τάξης, «Part of the Union», είχε σαν στόχο την σάτιρα – αν και δεν έγινε έτσι αντιληπτό από τους όλο αυτοπεποίθηση ταξικούς μαχητές της περιόδου. «You won’t get me I’m part of the union…» τραγουδούσαν μαζί.

Ο McLaren προσπάθησε να αξιοποιήσει τις ιδέες του που του είχε εμπνεύσει η Καταστασιακή για να συνδέσει τακτικές εντυπωσιασμού, την ποπ κουλτούρα και επιχειρηματικές ικανότητες – μεταξύ τους επαναπροσδιορίζοντας το συγκρότημα των New York Dolls, τους θείους του punk, με κόκκινο γυαλιστερό δέρμα και βάζοντάς τους να παίξουν μπροστά από ένα τεράστιο φόντο με το σφυροδρέπανο.

Τελικά συνδέθηκε με μερικούς λούμπεν προλετάριους που δεν είχαν τίποτα να χάσουν εκτός από τις κλεμμένες κιθάρες τους και γνωρίστηκε με ένα εξαιρετικά απογοητευμένο παιδί Ιρλανδών μεταναστών. Έφηβος ακόμη, ο John Lydon ήταν μαθητής με στόχο ανώτερη εκπαίδευση που έγραφε ποίηση και ο οποίος ήταν κάθετα αντιρατσιστής και έβλεπε τα όνειρα της Αγγλίας για την αυτοκρατορία με περιφρονητικό βλέμμα. Ο Lydon έγινε Johnny Rotten και η ποίηση του έγιναν στοίχοι βγαλμένοι από τα νέα της ημέρας…

Is this the MPLA?

Or is this the UDA?

Or is this the IRA?

I thought it was the UK

Or just another country

Another council tenancy

Είδα για πρώτη φορά τους Sex Pistols στα τέλη Αυγούστου του 1976. Ξεχύθηκαν από τη τηλεόραση, γρυλίζοντας «I am an anti-Christ, I am an anarchist… Anarchy… in the UK».  Χορεύοντας όμως μαζί τους πάνω στη σκηνή ήταν μια γυναίκα ντυμένη σαν στρατιώτης σε τάγμα εφόδου και φορώντας ένα ναζιστικό περιβραχιόνιο. Ποιοι ήταν αυτοί οι punks; Επαναστάτες του ροκ εντ ρολ; Αναρχικοί; Ναζί;

Η επίπτωση των Sex Pistols ήταν ελάχιστη μέχρι που προσγειώθηκαν μεθυσμένοι στον άκαρδο πυρήνα της απογευματινής τηλεόρασης των καθιερωμένων μέσων, βωμολοχώντας στα σαλόνια εκατομμυρίων. «What a fucking rotter…», ξανά ένα από τα μέλη φορούσε ένα περιβραχιόνιο με σβάστικα. (ΣτΜ: αναφέρεται στην διαβόητη συνέντευξη στην εκπομπή του Bill Grundy την 1^η Δεκέμβρη 1976 ).

Ο McLaren συνέχισε να μηχανεύεται Καταστασιακές τακτικές εντυπωσιασμού όπως την εκδρομή του συγκροτήματος για την Αργυρή Επέτειο της βασιλείας της Ελισάβετ με πλοίο μπροστά από το Κοινοβούλιο και υπογράφοντας το δισκογραφικό τους συμβόλαιο ενώ έκαναν με τα δάχτυλά τους V μπροστά από το παλάτι του Μπάκινγχαμ (ΣτΜ: αγγλικό αντίστοιχο του της χειρονομίας με το μεσαίο δάχτυλο). Η στρατηγική μπορεί να έμοιαζε επιφανειακή αλλά βοήθησε να διαδοθεί το μήνυμα τους και να εμπνευστούν πολλοί έφηβοι να ενταχθούν στο σκοπό. Αλλά ποιο σκοπό;

Το Συντηρητικό μέλος του Συμβουλίου του Λονδίνου, Bernard Partridge δεν ενθουσιάστηκε. «Η προσωπική μου άποψη για το punk rock είναι πως είναι αηδιαστικό, εξευτελιστικό, άσχημο, βρώμικο, ηδονιστικό, ηδονοβλεπτικό και εμετικό. Νομίζω πως τα περισσότερα από αυτά τα συγκροτήματα θα βελτιωθούν με ξαφνικό θάνατο».

Οι Sex Pistols είχαν τη στιγμή της πραγματικής τους κοινωνικής σημασίας το καλοκαίρι του 1977, όταν ολόκληρη η χώρα υποτίθεται πως γιόρταζε τις χαρές της βασιλικής διακυβέρνησης, την Αργυρή Επέτειο της Βασίλισσας. Προκαλώντας την οργή των πατριωτών, οι Sex Pistols εξέφρασαν αυτό που πολλοί σκέφτονταν, αλλά λίγοι έλεγαν τόσο δημόσια ή τόσο ευφάνταστα:

God save the queen

The fascist regime

They made you a moron

A potential H bomb

God save the queen

She ain’t no human being

And there is no future

In England’s dreaming

Το τραγούδι βρέθηκε στην κορυφή των επιτυχιών, αγκαλιάστηκε από πανκ ορδές που φορούσαν κονκάρδες «Stuff the Jubilee» (ΣτΜ: περίπου γαμήστε την επέτειο) και «Rock Against Racism». Σε μερικά μέρη όπου η αριστερά είχε επαφή με το τι γίνονταν, οργανώθηκαν και πάρτι Stuff the Jubilee.

Την περίοδο της επετείου η εφημερίδα London’s Evening News  είχε άρθρο με τίτλο «Η Επανάσταση της Σβάστικας του Ροκ». Ο McLaren απάντησε, «Οι Sex Pistols δεν είναι με κανένα πολιτικό κόμμα, και πόσο μάλλον με το σιχαμερό Εθνικό Μέτωπο. Αναρχία δεν σημαίνει φασισμός αλλά αυτοδιάθεση». Και η μαμά του Johnny Rotten συμπλήρωσε, «Ένας φίλος μας πιστεύει πως οι Sex Pistols κάνουν περισσότερα για τη χώρα από ότι ο [ο Εργατικός πρωθυπουργός] Jim Callaghan».

Τι συνέβη μεταξύ την πρώτη τους τηλεοπτική εμφάνιση και τον αντι-Επετειακό θρίαμβο τους; Για αυτό πρέπει να πάμε πίσω στα 1968.

Μια Δική μας Εξέγερση

Ο Joe Strummer ήταν ο απογοητευμένος γιός ενός Βρεττανού διπλωμάτη, γεννημένος στην Τουρκία. Ο μεγάλος του αδερφός είχε γίνει φασίστας και είχε ενταχθεί στο Εθνικό Μέτωπο πριν αυτοκτονήσει σε ηλικία 19 ετών. Ο Joe είπε, «Το 1968 έδωσα τις προαγωγικές μου εξετάσεις και ολόκληρος ο κόσμος ήταν σε έκρηξη. ήταν το Παρίσι, το Βιετνάμ, η πλατεία του Γκροσβενορ, η αντικουλτούρα. Ήταν σα να καβαλάω ένα πύραυλο αλλά δεν κατάλαβα πόσο τυχερός ήμουν μέχρι πολύ αργότερα».

Στη διάρκεια των αρχών της δεκαετίας του 1970, ο Joe πέρασε μια περίοδο ως μουσικός δρόμου αποκαλώντας τον εαυτό του Woody προς τιμήν του ήρωα του, και δίχως αμφιβολία του πιο δημοφιλή κομμουνιστή των ΗΠΑ, του τραγουδιστή Woody Guthrie. Το Κομμουνιστικό Κόμμα προσπάθησε να στρατολογήσει τον Strummer. ¨Η βασική τους μέθοδος ήταν μέσω των ναρκωτικών» είπε ένας φίλος του από εκείνη την περίοδο. «πηγαίναμε στις συναντήσεις τους, καπνίζαμε κάμποσα από τα ναρκωτικά τους αλλά δεν ενταχθήκαμε». Ο ίδιος ο Joe είπε αργότερα, «Το να μπαίνεις σε κάποια γραμμή είναι ξεκάθαρα μια δύσκολή κατάσταση αλλιώς θα είχα μπει στο Κομμουνιστικό Κόμμα χρόνια πριν. Έκανα το καθήκον μου πουλώντας την Morning Star (ΣτΜ: η εφημερίδα του Κομμουνιστικού Κόμματος της Βρετανίας) σε ανθρακωρυχεία στην Ουαλία και απλά δεν θα γίνει πλέον».

Ο Joe τότε εντάχθηκε στην μουσική πτέρυγα της καταληψιακής και εναλλακτικής κοινότητας του Λονδίνου της δεκαετίας του 1970 και αργότερα είπε πως όπως για πολλούς ριζοσπάστες της γενιάς του ήταν «ο Μάης του ’68, το φοιτητικό και το απεργιακό κίνημα και το πραξικόπημα του 1973 στη Χιλή» οι εμπειρίες που διαμόρφωσαν την πολιτική του οπτική.

Στις αρχές του 1976 ο Joe και τα υπόλοιπα μελλοντικά μέλη των The Clash είδαν τους Sex Pistols να τραγουδάνε το «No Future» και συνειδητοποίησαν πως είχαν δει το μέλλον. Οι The Clash ξεκίνησαν ως μια ακατέργαστη rock’n’roll μπάντα, αλλά είχαν την απόλυτα μεταμορφωτική εμπειρία του να είναι στο Φεστιβάλ του Νότινγκ Χιλ εκείνη της χρονιά. Αηδιασμένη από τη συστηματική παρενόχληση και κακοποίηση από την αστυνομία νεαροί μαύροι ξεσηκώθηκαν στο φεστιβάλ και συγκρούστηκαν από δρόμο σε δρόμο με την αστυνομία. Ο Joe και ο μπασίστας των The Clash, ο Paul Simonon ήταν εκεί.

Black man got a lot of problems

but they don’t mind throwing a brick

White people go to school

where they teach you how to be thick

Σκηνές με την αστυνομία να υποχωρεί φοβισμένη ενώ τούβλα και μπουκάλια έπεφταν βροχή  πάνω τους και εικόνες περιπολικών να δέχονται την επίθεση νεαρών μαύρων δεν είχαν επαναληφθεί ξανά.

Έμοιαζε με τις συγκρούσεις στο δρόμο μεταξύ της Ιρλανδικής νεολαίας και του βρετανικού στρατού η οποία ήταν συνηθισμένη στην τηλεόραση αλλά ήταν στο Λονδίνο. Ένα πράγμα που φοβόνταν το Κατεστημένο ήταν η σύνδεση της λευκής νεολαίας με την μαύρη εξέγερση.

White riot I wanna riot,

White riot a riot of my own

All the power’s in the hands

Of the people rich enough to buy it

While we walk the street

Too chicken to even try it

Ο Simonon είχε μεγαλώσει στο Μπρίξτον, ο πατέρας του ήταν μετανάστης, καλλιτέχνης και μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος. Ο Paul πηγαινε σχολείο με τα παιδιά των μεταναστών από την Καραϊβική της γενιάς του Γουίντρας (ΣτΜ: από το όνομα του πλοίου HMT Empire Windrush που μετέφερε 802 μετανάστες από την Τζαμάικα στην Αγγλία το 1948 και θεωρείται η αρχή της πολυπολιτισμικής κοινωνίας της Μεγάλης Βρετανίας), ενώ ο Joe ήταν σε δημόσιο οικοτροφείο στο Σάρρεϋ

Are you taking over

or are you taking orders?

Are you going backwards

or are you going forwards?

White riot I wanna riot

White riot a riot of my own…

Στη πρώτη τους συνέντευξη το Νοέμβριο του 1976, ο Joe είπε. «Είμαστε αντιφασίστες, είμαστε εναντίον της βίας, είμαστε αντιρατσιστές, και είμαστε υπέρ της δημιουργίας. Είμαστε εναντίον της άγνοιας».

Σύντομα οι The Clash υιοθέτησαν το τραγούδι που ήταν επιτυχία στο φεστιβάλ, το «Police and Thieves» («All the peacemaker, turn war officer…») και το έκαναν δικό τους μουσικό. Το γεγονός πως οι The Clash αγκάλιασαν τη ρέγκε και τη μαχητική της κουλτούρα ήταν ιδιαίτερα σημαντικό – φέρνοντας μαζί δυο επαναστατικές μουσικές της εποχής. Ο Bob Marley με τους Wailers είχαν κάνει το μεγάλο τους άλμα εκείνη τη χρονιά και τώρα οι The Clash παρουσίαζαν σε μια νεότερη γενιά λευκών τη ρέγκε. Ο Marley είχε αποτίσει το δικό του φόρο τιμής στο punk:

Rejected by society (do re mi fa)

Treated with impunity (so la te do)

Protected by their dignity (do re mi fa)

I search reality (so la te do)

It’s a punky reggae party

And it’s tonight

It’s a punky reggae party

And it’s alright

Ο Mick Jones, που είχε ανατραφεί από την Εβραιορωσίδα γιαγιά του, συναντήθηκε με τον Joe και τον Paul για να δημιουργήσουν τους The Clash. Τους έφερε μαζί ο Bernie Rhodes που, όπως ο παλιός του φίλος Malcolm McLaren, ήταν προϊόν του 1968 και της επακόλουθης περιόδου αναταραχής.

Ως μάνατζερ και μέντοράς τους, ο Rhodes έπαιξε σημαντικό ρόλο στο να γίνουν οι The Clash, μια τόσο ριζοσπαστική μπάντα – ενθαρρύνοντάς τους να γράψουν για την ανεργία, την βαριεστημάρα και την καταπίεση της ζωής τους. Επίσης τους έδωσε ένα σωρό ριζοσπαστικά περιοδικά από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 για να εμπνευστούν.

Ο Rhodes κατηγόρησε τον McLaren για την ηλιθιότητα της χρήσης της σβάστικας ως συμβόλου εντυπωσιασμού και πρόκλησης. Στο πρώτο Punk Rock Festival, το Σεπτέμβρη του 1976 το υπόγειο 100 Club, η Siouxsie Sioux του συγκροτήματος που άνοιγε φορούσε ένα περιβραχιόνιο με τη σβάστικα και σχεδίαζε να παρουσιάσει μια μίξη της Κυριακής Προσευχής και του Deutschland Uber Alles. Έχοντας επίγνωση του γεγονότος, ο Bernie Rhodes, ο μάνατζερ των The Clash αρνήθηκε να τους αφήσει να χρησιμοποιήσουν το ντραμ κιτ και τα βαμμένα ροζ ηχεία των The Clash εκείνο το βράδυ. Το μελλοντικό μέλος των Sex Pistols, ο Sid Vicious, φορώντας ένα μπλουζάκι με τη σβάστικα, αποκάλεσε τον Rhodes, «γαμημένο γέρο-Εβραίο!».

Η μάχη των περιβραχιόνιων συνεχίστηκε…. Σύντομα ο Johnny Rotten φορούσε ένα περιβραχιόνιο σχεδιασμένο από τον McLaren που έγραφε «CHAOS», ο Mick Jones έφτιαξε ένα για τον εαυτό του που έγραφε «RED GUARD», που μπορεί να το δει κάποιος στο εξώφυλλο του πρώτου άλμπουμ. Ακόμη και αν οι νεαροί πανκς μπορούσαν να ισχυριστούν πως φλέρταραν με το σύμβολο του φασισμού σαν ένα τρόπο να εξοργίσουν την γενιά των γονιών τους, το Εθνικό Μέτωπο απειλούσε να γίνει το τρίτο κόμμα της βρετανικής πολιτικής και αν είχαν μεγαλύτερη επαφή με την νεανική κουλτούρα θα είχαν κάνει στο σημείο αυτό μια σημαντική παρέμβαση.

Εδώ είναι το σημείο που μπαίνει η επαναστατική αριστερά.

Τον Αύγουστο του 1976, το Rock Against Racism (RAR) ξεκίνησε με μια επιστολή στο μουσικό τύπο. Έχω γράψει για την σημασία του RAR αλλού. Ο Red Saunders, ο συντάκτης της επιστολής του RAR, συνειδητοποίησε γρήγορα την σημασία του punk, και των The Clash συγκεκριμένα, για το τότε νεογέννητο RAR – ήταν οι φωτογραφίες του που συνόδευαν την πρώτη περιγραφή ζωντανής εμφάνισης του συγκροτήματος στο NME. Οι φωνές του αντιρατσισμού και του αντιφασισμού που ύψωνε, έφερε μαζί και ενίσχυσε το RAR, ήταν σπουδαίας σημασίας για την υπονόμευση της χρήσης της σβάστικας ως συμβόλου του πανκ. Δεν έμαθαν όλοι όμως, όπως δείχνει μια οποιαδήποτε ματιά του, υπό την καθοδήγηση του Malcolm McLaren, Sid Vicious. Το Punk ακόμη και το Two Tone συνέχισε να είναι αμφισβητούμενο έδαφος όπου ρατσιστές και αντιρατσιστές, και σε μικρότερο βαθμό ναζιστές και αντιναζιστές συνέχισαν να συγκρούονται στο πεδίο μάχης στο οποίο εξελίχθηκαν τα επόμενα χρόνια οι συναυλίες, οι δρόμοι και τα πάρκα.

Το punk ήταν με πολλούς τρόπους μια αντίδραση εναντίον του rock που είχε γίνει πομπώδες, αυτοαναφορικό και απόμακρο από το κοινό του. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1970 οι αστέρες του rock ήταν φορολογικοί αυτοεξόριστοι εκατομμυριούχοι που ζούσαν σε χρυσά κλουβιά. Η punk επανάσταση αμφισβητούσε τη σχέση μεταξύ μουσικών και ακροατηρίου. «Η μουσική βιομηχανία δεν ήθελε ποτέ 5000 συγκροτήματα», είπε ο McLaren όταν θυμόνταν εκείνη την εποχή σε μια συνέντευξη το 1985. «Ένα συγκρότημα είναι πιο διαχειρίσιμο. Δεν τους αρέσει η σοσιαλιστική ιδέα πως όλοι μπορούν να το κάνουν».

Το Punk ήταν μια δημοκρατική μορφή τέχνης. Η μουσική ήταν απλή, το παίξιμο βασικό αλλά η ενέργεια, το συναίσθημα και, το σπουδαιότερο, η νοοτροπία ήταν ξεσηκωτικά. Ο θρύλος λέει πως όλοι όσοι ήταν στην πρώτη συναυλία των Sex Pistols στο Μάντσεστερ (τον Ιούλιο του 1976) δημιούργησαν ένα συγκρότημα. Σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό αυτό το μοτίβο συνεχίστηκε σε ολόκληρη τη χώρα.

Αντλώντας έμπνευση από το punk χιλιάδες απιδιά όπως εγώ και οι φίλοι μου ξεκινήσαμε τα δικά μας συγκροτήματα για να παραληρούμε για τις ζωές μας, το κόσμο και όλα τα υπόλοιπα που μας γέμιζαν με οργή. Αν δεν μπορούσαμε να παίξουμε σωστά ένα όργανο δεν είχε σημασία, αν δεν θέλαμε να μάθουμε θα κοπανούσαμε τα πλήκτρα από γραφομηχανές και θα δημιουργούσαμε θυμωμένα, δογματικά fanzine. Η ηχογράφηση δίσκων και η οργάνωση συναυλιών ήταν το επόμενο βήμα σε αυτή τη κουλτούρα DIY ιδιοκτησίας, αντιεραρχίας και πολιτιστικού ακτιβισμού. Αξίες που μπορούν να σε ακολουθήσουν για το υπόλοιπο της ζωής σου. Το RAR έπαιξε σημαντικό ρόλο, ευνοήθηκε από τη δημιουργία θετικών σχέσεων με το punk και επανατροφοδότησε την DIY κουλτούρα του.

Πως επηρέασε η πολιτική του punk τους οπαδούς του; Στην εμπειρία μου, οι The Clash και οι Sex Pistols εξέφρασαν, και έκαναν γοητευτικές, απόψεις και πολιτικές που οι οπαδοί είχαν ήδη αλλά δεν ήταν παρούσες σε καμιά δημοφιλή συλλογική μορφή. Για παράδειγμα οι πολιτικές του αντιρατσισμού, της αντιαστυνόμευσης, της αντίθεσης στην ανεργίας. (Η επαναστατική αριστερά προσπαθούσε να δημιουργήσει ακτιβιστικά κινήματα γύρω από αυτά τα θέματα – συχνά σε «ανταγωνισμό» με τους φασίστες για ένα παρόμοιο νεανικό κοινό). Ο αναρχισμός ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής από το «Anarchy in the UK» σε συγκροτήματα όπως οι  Crass λίγα χρόνια αργότερα. Οι σοσιαλιστικές πολιτικές εκφράστηκαν καλύτερα μέσα από το RAR και το οι πορείες εναντίον της ανεργίας της καμπάνιας Right To Work που κράτησαν μια εβδομάδα.

Δεν θα μπορούσα να τελειώσω δίχως να αναφερθώ σε μια πτυχή του punk που ελπίζω πως κάποιος με περισσότερες γνώσεις θα επιστρέψει. Το ρόλο των γυναικών στο punk rock. Η Patti Smith ήταν η πρωτοπόρος και ο φωτεινός φάρος  για το punk με το ακατέργαστο rock της, την ποίηση δρόμου του και το μοναδικό της στυλ. Η Caroline Coon, που έγραψε το πρώτο αφιέρωμα στο τύπο για το punk κίνημα τον Αύγουστο του 1976, το πρώτο βιβλίο το 1977 και έγινε μάνατζερ των The Clash είπε, «Το punk κίνημα ήταν η πρώτη φορά που οι γυναίκες έπαιξαν ισότιμο ρόλο ως μέλη μιας πολιτισμικής ομάδας. Ήταν τεράστιο βήμα προς τα εμπρός». Οι νεαρές γυναίκες που ήταν φίλες και οπαδοί των Sex Pistols και των The Clash στην αρχή σύντομα ανέβηκαν στη σκηνή. Ένα ρεύμα από γυναικεία ή μικτά συγκροτήματα ακολούθησε· οι Penetration, X-ray Spex, Slits, και Raincoats για να αναφέρω μερικά. Η απεργία για ίση αμοιβή στη Ford το 1968 μέσω του φεμινιστικού κινήματος για την γυναικεία χειραφέτηση ως την απεργία των Ασιατισσών γυναικών στην Grunwick το 1976 επηρέασαν όλα την θέση των γυναικών στην κοινωνία και στο punk rock συγκεκριμένα.

 

 

Διαβάστε:

Το κείμενο της διάλυσης των Crass (1984)

Η Παγκόσμια Ιστορία του Αντιφασιστικού Punk σε 9 τραγούδια