Walter Benjamin: Ο Καταστροφικός Χαρακτήρας

Θα μπορούσε να συμβεί, κάποιος αναπολώντας τη πορεία της ζωής του, να καταλήξει στη διαπίστωση πως σχεδόν όλες οι βαθύτερες σχέσεις που είχε περάσει προήλθαν από ανθρώπους για τον «καταστροφικό χαρακτήρα» των οποίων συμφωνούσαν όλοι. Μια μέρα, ίσως τυχαία, κάποιος και να έρθει αντιμέτωπος με αυτό το γεγονός· και όσο πιο βίαιο το σοκ, τόσο μεγαλύτερες οι πιθανότητες κάποιου να απεικονίσει το καταστροφικό χαρακτήρα. Η μόνη εμβληματική φράση του καταστροφικού χαρακτήρα είναι: Κάνε χώρο· η μόνη του δραστηριότητα: η απομάκρυνση. Η ανάγκη του για καθαρό αέρα και ανοιχτό χώρο είναι δυνατότερη από κάθε μίσος. Ο καταστροφικός χαρακτήρας είναι νέος και χαρούμενος. Γιατί η καταστροφή ανανεώνει, επειδή απομακρύνει τα ίχνη της δικής μας ηλικίας· χαροποιεί επειδή κάθε απομάκρυνση σημαίνει, για το καταστροφέα, μια πλήρη καταστροφή της ίδιας του της συνθήκης, ουσιαστικά την εκρίζωση του. Μια τέτοια Απολλώνια εκδοχή του καταστροφέα επιβάλει τον εαυτό της, μόλις συνειδητοποιήσει κάποιος πόσο εντυπωσιακά απλοποιείται ο κόσμος όταν δοκιμάζεται με σκοπό την καταστροφή του. Αυτή είναι η μεγάλη αλυσίδα της ύπαρξης. Αποδίδει στον καταστροφικό χαρακτήρα με μια καθολική παράσταση της βαθύτερης αρμονίας. Ο καταστροφικός χαρακτήρας είναι ακούραστος εργάτης. Είναι η φύση που ορίζει το ρυθμό του, τουλάχιστον έμμεσα: πρέπει να την προλάβει. Διαφορετικά αυτή η ίδια θα αναλάβει την καταστροφή.

Χρίστος Ηλιόπουλος: Nietzsche και Stirner

Ο χαρακτηρισμός του Μαξ Στίρνερ ως αναρχικού εντάσσεται σε μια διφορούμενη συζήτηση γύρω από την προσωπικότητα και την φιλοσοφία του, ανάλογη με αυτήν που έχει ξεκινήσει και για τον Νίτσε. Η πρώτη «ένταξή» του στον αναρχικό χώρο οφείλεται ουσιαστικά στον Φρειδερίκο Ένγκελς που στο έργο του «Ο Λουδοβίκος Φόυερμπαχ και το τέλος της κλασσικής γερμανικής φιλοσοφίας», τον τοποθετεί πλάι στο Προυντόν και τον Μπακούνιν. Στη συνέχεια, ο αναρχικός βιογράφος του Μακάυ ενστερνίζεται αυτή την άποψη και κάποιες ομάδες αναρχικών «τρομοκρατών» σε Ιταλία και Γαλλία στο τέλος του 19ου αιώνα φαίνεται να εμπνέονται από τις στιρνερικές διδαχές. Ωστόσο, υπάρχουν πάρα πολλά σημεία βάσει των οποίων κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί πως ο χαρακτηρισμός αυτός για τον Στίρνερ είναι επιπόλαιος, αν όχι καταχρηστικός. Κάτι κοινό, δηλαδή, ανάμεσα σε Στίρνερ - Νίτσε και στην σχέση τους με την Αναρχία.

Alexander Reid Ross: Πως οι φασίστες προσεγγίζουν τα μετά-αριστερά αναρχικά κινήματα

Η μετά-αριστερά προέρχεται κυρίως από μια τάση που ευνοούσε την ατομική ελευθερία, αυτόνομη από τη πολιτική ιδεολογία της αριστεράς και της δεξιάς, ενώ διατηρεί κάποια στοιχεία της αριστεράς. Αν και είναι ένα ευρύ φάσμα με πολλές αντικρουόμενες θέσεις, οι μετα-αριστεροί εντοπίζουν συχνά τις ρίζες τους στον ατομικιστή Max Stirner, του οποίου η πίστη στην ανωτερότητα του Ευρωπαίου ατόμου πάνω και απέναντι από έθνος, τάξη και δόγμα επηρεάστηκε σε μεγάλο βαθμό από το φιλόσοφο G.W.F. Hegel. Μετά το θάνατό του το 1856, η διάδοση το κολεκτιβισμού και του νεοκαντιανισμού έσπρωξε στο παρασκήνιο την ατομιστική του φιλοσοφία μέχρι που ο Friedrich Nietzsche τον έφερε ξανά στο προσκήνιο κατά το τελευταίο κομμάτι του 19ου αιώνα. Επηρεασμένος από το Stirner, ο Nietzsche μίλησε για την υπέρβαση του σοσιαλισμού και του «μοντέρνου κόσμου» από τον εικονοκλάστη, αριστοκράτη φιλόσοφο γνωστό ως «Υπεράνθρωπο» ή «übermensch». Στη διάρκεια των τελών του 19ου αιώνα, οι στιρνεριστές συγχώνευσαν τον «Υπεράνθρωπο» με την υποτιθέμενη ευθύνη των γυναικών να γεννήσουν μια ανώτερη ευρωπαϊκή φυλή – ένα «Νέο Άνθρωπο» για να δημιουργήσει και για να δημιουργηθεί από μια «Νέα Εποχή».