Taras Tarasiuk & Andreas Umland: Απρόσμενες Φιλίες

Η περιγραφή μας δεν καλύπτει όλες τις σειρές άμεσης ή έμμεσης σύνδεσης μεταξύ του μετασοβιετικού ριζοσπαστικού ουκρανικού εθνικισμού και της Ρωσίας. Συγκεκριμένα, οι σχέσεις της ουκρανικής ακροδεξιάς με μη ρωσικές ρωσόφιλες δεξιές ομάδες παρουσιάστηκαν εδώ επιφανειακά και χρειάζεται επιπλέον έρευνα. Ωστόσο, η μελέτη μας δείχνει διαφορετικά παρασκήνια και τρόπους παράδοξης συνεργασίας μεταξύ Ουκρανών ριζοσπαστών εθνικιστών και Ρώσων ή σχετιζόμενων με τη Ρωσία παραγόντων. Το σχεδιάγραμμά μας δείχνει το μεταβαλλόμενο πλαίσιο της συνεργασίας της ουκρανικής ακροδεξιάς και Ρώσων πολιτών, με τη Μόσχα ή με φιλορώσους παράγοντες στις διαφορετικές ιστορικές φάσεις (α) την μεταβατική δεκαετία του 1990, (β) την προεδρία του Viktor Yuschenko το 2005-2010, (γ) την προεδρία του Viktor Yanukovych το 2010-2014, και (δ) την περίοδο μετά την νίκη του Euromaidan όπως και την αρχή του ρωσο-ουκρανικού πολέμου το 2014. Στη διάρκεια της δεκαετίας του 1990, οι σχέσεις μεταξύ της πρόσφατα ανεξάρτητης Ουκρανίας και Ρωσίας δεν ήταν καθορισμένες ακόμη. Αυτή η ρευστή κατάσταση επέτρεψε την σχεδόν ταυτόχρονη παραστρατιωτική εμπλοκή της UNA-UNSO εναντίον του φιλορωσικού αποσχισμού στην Γεωργία, την έμμεση στήριξη στο φιλορωσικό αποσχητισμό στην Υπερδνειστερία και συμμετοχή στον αντιρωσικό αποσχητισμό στη Τσετσενία. Με την άνοδο του Putin και την επακόλουθη αλλαγή στην ρωσική εξωτερική πολιτική από το 2000, το ρίσκο της συναναστροφής με Ρώσος παράγοντες έχει αυξηθεί για την ουκρανική ακροδεξιά. Όταν ο φιλοδυτικός πολιτικός Viktor Yuschenko έγινε πρόεδρος της Ουκρανίας στις 23 Ιανουαρίου 2005, και η γραφειοκρατία του ρωσικού κράτους και οι εξωκυβερνητικοί εθνικιστές της χώρας άρχισαν να αντιμετωπίζουν την Ουκρανία ακόμη πιο κριτικά από ότι νωρίτερα. Ακόμη και πριν από τη νίκη του Yuschenko στα τέλη του 2004, φιλορωσικές δυνάμεις ξεκίνησαν μια επιχείρηση «ενεργών μέτρων», που περιλάμβαναν την υπόθεση Kovalenko, με στόχο την συκοφάντηση της Πορτοκαλί Επανάστασης που έφερνε στην εξουσία τον Yuschenko. Η αναμφισβήτητη φιλοδυτική στροφή της Ουκρανίας ως αποτέλεσμα της Πορτοκαλί Επανάστασης το 2004 ανάγκασαν την ακροδεξιά της Ουκρανίας να επανατοποθετηθεί σε σχέση με την Δύση και την Ρωσία. Η σχέση του Korchynsky με τον Dugin και το Κρεμλίνο κατά την προεδρία του Yushchenko έδειξε πως, για κάποιους Ουκρανούς υπερεθνικιστές, η ριζική στροφή της Ουκρανίας προς τη Δύση ήταν δύσκολα ανεκτή. Ήταν από συγκεκριμένες νεοφασιστικές απόψεις, τόσο αρνητική εξέλιξη που οδήγησε την οργάνωση του Korchynsky σε μια συμμαχία με τους αντιουκρανούς νεοευρασιανιστές του Dugin.

Kirsten Dyck: Η Ιστορία της White-Power Μουσικής στην Ανατολική Ευρώπη

Οι Έλληνες και οι άλλοι Ανατολικοευρωπαίοι white-power μουσικοί έχουν παρόμοιες ρατσιστικές ιδέες με τους Δυτικοευρωπαίους ομόλογους τους. Απρόλα αυτά, η ίδια τους η ύπαρξη ενσαρκώνει την προσαρμοστικότητα της ιδεολογίας της σύγχρονης λευκής υπεροχής και του νεοναζισμού· υπό τον Hitler, πολλοί από αυτούς δεν θα θεωρούνταν Άριοι, πόσο μάλλον να κάνουν καμπάνιες για ναζιστικούς πολιτικούς στόχους δίπλα από Νορβηγούς και Γερμανούς. Οι white-power μουσικές σκηνές στην Ανατολική Ευρώπη είναι σημαντικές για τον παγκόσμιο ιστό της white-power μουσικής για τον ίδιο λόγο που οι white-power μουσικές σκηνές της Δυτικής Μεσογείου είναι σημαντικές. Δείχνουν πως οι ιδεολογίες της λευκής υπεροχής και του νεοναζισμού δεν είναι απλά αναδιατυπώσεις απαρχαιωμένων πολιτικών αναλύσεων, αλλά αντίθετα ρευστές και ομόλογες φιλοσοφίες που προσελκύουν σύγχρονους ακόλουθους εξαιτίας της συνάφειας τους με σύγχρονα γεγονότα. Οι white-power μουσικές σκηνές στην Ανατολική Ευρώπη είναι επίσης σημαντικές για τον παγκόσμιο white-power μουσικό ιστό επειδή αντιπροσωπεύουν την πιο σημαντική περιοχή ανάπτυξης του είδους κατά την τελευταία δεκαετία. Αντίθετα από τους Δυτικοευρωπαίους συγγενείς τους, πολλοί από τους οποίους έχουν περάσει τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια παλεύοντας στα χέρια προσεκτικών και καλλά εξοπλισμένων υπηρεσιών επιβολής του νόμου, οι white-power μουσικοί σε χώρες όπως η Ρωσία και η Ελλάδα συχνά απόλαυσαν την ανοχή – και μερικές φορές και την άμεση υποστήριξη και συμμετοχή – των τοπικών αρχών. Αυτό επέτρεψε στην white-power μουσική να εξελιχθεί στην Ανατολική Ευρώπη με τρόπους που θα ήταν αδύνατο για την Δυτική Ευρώπη. Ενώ πολλοί white-power μουσικοί από τις γερμανικές χώρες παραμένουν αντίθετοι με την παρουσία σλαβικών και μεσογειακών λευκών σοβινιστών ακτιβιστών σε νεοναζιστικές ομάδες, πολλοί μοιάζει να έχουν παρατηρήσει την γρήγορη ανάπτυξη των ανατολικοευρωπαϊκών white-power και νεοναζιστικών ομάδων με θαυμασμό. Οι αντολικοευρωπαίοι white-power μουσικοί αλλάζουν ξεκάθαρα τις δυναμικές του white-power του μουσικού ιστού μακριά από την παραδοσιακή ναζιστική ιδεολογία της Νορδικής υπεροχής προς ένα πανευρωπαϊκό λευκό σοβινισμό που μπορεί να συμπεριλάβει ομάδες που ο Hitler θα προτιμούσε να αποκλείσει. Αυτό σημαίνει πως έχουν μάλλον όχι μόνο μια θέση στην ιστορία της white-power μουσικής αλλά και στο μέλλον της. Καθώς θα εξελιχθούν οι επόμενες δεκαετίες, εθνικές κυβερνήσεις και διεθνείς οργανισμοί θα καθορίσουν αν οι white-power μουσικοί από διάφορες Αντολικοευρωπαϊκές χώρες θα συνεχίσουν ή όχι να παίζουν ανενόχλητοι ρατσιστική μουσική. Αν αφεθούν ήσυχοι, οι μουσικοί αυτοί έχουν δείξει πως θα συνεχίσουν με ευχαρίστηση το χτίσιμο white-power μουσικών σκηνών που προωθούν μίσος και βία.

Richard Arnold & Ekaterina Romanova: Το «Μέλλον του Λευκού Κόσμου;». Μια Ανάλυση της Ρωσικής Ακροδεξιάς

Οι ακροδεξιές ομάδες στην Ρωσία προωθούν ιδέες φυλετικής υγιεινής και το τερματισμό της μουσουλμανικής μετανάστευσης. Οι ιδέες αυτές είναι ευρέως διαδεδομένες στην ευρωπαϊκή ακροδεξιά. Επιπλέον, οι διανοούμενοι της ρωσικής ακροδεξιάς αναζητούν την υποστήριξη και συχνά συνδέονται με τους Ευρωπαίους ομόλογους τους. Είναι ξεκάθαρο λοιπόν πως υπάρχει ένας βαθμός τουλάχιστον ιδεολογικής επικάλυψης. Ωστόσο, η μετάδοση ιδεών μεταξύ της ρωσικής ευρωπαϊκής ριζοσπαστικής δεξιάς οδηγεί σε ερωτήματα. Πως τοποθετούν οι οπαδοί της ακραίας δεξιάς την Ρωσία σε σχέση με την Ευρώπη; Πως αντιλαμβάνονται την αλληλεπίδραση μεταξύ Ευρώπης και Ρωσίας στην καταπολέμηση της κοινών θεωρούμενων προκλήσεων της μετανάστευσης και της διατήρησης του εθνικού γενοτύπου; Πως πρέπει να γίνει κατανοητή η έννοια της «φυλής»; Τα ερωτήματα αυτά είναι σημαντικά για μια σειρά από λόγους. Πρώτα, όπως αναφέρθηκε νωρίτερα, δίχως μια τέτοια μελέτη υπάρχει κίνδυνος να μην γίνει κατανοητή η ιδεολογία κάθε κομματιού της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς. Μπορεί να έχει πραγματικές συνέπειες όταν φτάνουμε στην χάραξη πολιτικής. Δεύτερο, ενώ η ρωσική ακροδεξιά παραδοσιακά υιοθετεί αντιδυτικές θέσεις, η εξήγηση του διασυνοριακού διαλόγου μεταξύ ρωσικής και ευρωπαϊκής ακροδεξιάς αποτελεί αίνιγμα. Τέλος, η κατανόηση του βαθμού που οι ιδέες, που εκφράζει η ακροδεξιά, ενεργοποιούν θέματα ρωσικού εθνικισμού και έχει επιπτώσεις για το πόσο δημοφιλής μπορεί να γίνει και στη συνέχεια πόσο πιθανό είναι το εφιαλτικό σενάριο μιας «Ρωσίας της Βαϊμάρης».

Αριστοτέλης Καλλής: Η Κοινοτοπία των Άκρων και η «κανονικότητα» της Χρυσής Αυγής

Η δικαστική καταδίκη της Χρυσής Αυγής ως εγκληματικής οργάνωσης τον Οκτώβριο του 2020 έκλεισε ένα μακροχρόνιο κύκλο που ξεκίνησε με τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα εφτά χρόνια πριν. Στο διάστημα αυτό συνέβησαν μια σειρά από σημαντικές ανατροπές: ο εκλογικός και οργανωτικός αφανισμός του κόμματος, με τη σύλληψη και φυλάκιση της ηγεσίας του, η στροφή μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινής γνώμης ενάντια στη Χρυσή Αυγή ως πολιτική παρουσία, με ιδιαίτερη έμφαση στην καταδίκη των ακραίων μεθόδων της, και η εμφάνιση νέων εκλογικών μορφωμάτων τα οποία κάλυψαν το ιδεολογικό και – εν μέρει, τουλάχιστον – εκλογικό κενό που άφησε η de facto εξαφάνιση του ακροδεξιού κόμματος. Η απονομιμοποίηση της Χρυσής Αυγής φαινομενικά έκλεισε και έναν άλλο, ακόμα πιο μακροχρόνιο κύκλο που ξεκίνησε με τη (φαινομενικά) ξαφνική κοινωνική διασπορά και εκλογική άνοδο του κόμματος στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης. Άδειασε λοιπόν το ποτήρι της σύγχρονης ελληνικής Ακροδεξιάς με την οριστική δικαστική καταδίκη της οργάνωσης; Ήταν η μετεωρική εκλογική άνοδος της Χρυσής Αυγής μια παροδική παρενέργεια της οικονομικής και πολιτικής κρίσης, των μνημονίων, της σημαντικής αύξησης των μεταναστευτικών ροών κατά τη διάρκεια των τριών προηγούμενων δεκαετιών; Ναι, ως ένα βαθμό και μόνο υπό την πολύ στενή έννοια ότι η άνοδος της Χρυσής Αυγής αυτή καθαυτήν εξέφρασε και ταυτίστηκε πολιτικά με μια μεταστροφή σημαντικής μερίδας του εκλογικού σώματος προς αντισυστημικές υπερεθνικές εναλλακτικές λύσεις. Το βασικό ερώτημα, ωστόσο, αφορά το αν η ενίσχυση της απήχησης του κόμματος συνιστούσε (α) μια μορφή σπασμωδικής και παροδικής διαμαρτυρίας ή (β) την ορατή συνέπεια πιο σημαντικών και μακροχρόνιων ιδεολογικών και κοινωνικών μετασχηματισμών στην ελληνική κοινωνία.

Andrew Samuels: Εθνική Ψυχολογία, Εθνικοσοσιαλισμός και Αναλυτική Ψυχολογία

Καθώς αυτό που γράφω είναι κυρίως ψυχολογικά, ιδεολογικά, και κριτικά – όχι ιστορικά – μπορεί να βοηθήσει να αναφέρω μερικές γενικές πληροφορίες, τις οποίες θα αναλύσω σε όλη την έκταση του άρθρου, για εκείνους που δεν γνωρίζουν τις δραστηριότητες του Jung κατά τη δεκαετία του 1930. Θα προσπαθήσω να συνοψίσω επίσης, αν και δεν θα κρίνω στο σημείο αυτό, κάποιες από τις ιδέες του για την «εβραϊκή ψυχολογία». Αυτές οι δραστηριότητες και ιδέες έχουν υπάρξει το αντικείμενο έντονων αντιπαραθέσεων από τη δεκαετία του 1930 ως τα σήμερα. Πρέπει να ειπωθεί πως μια οριστική αντικειμενική βάση για ξεκάθαρη άποψη είναι ιδιαίτερα δύσκολη, αν όχι αδύνατο να σχηματιστεί. Παρόλα αυτά, όταν μιλάω για το ζήτημα του Jung, του αντισημιτισμού και του ναζισμού, έχω συναντήσει ευρύτατη άγνοια, ακόμη και μεταξύ γιουνγκιανών αναλυτών, του τι ήταν αυτό που είπε και έκανε ο Jung που προκάλεσε τόσο μακροχρόνια κατακραυγή. Τα μη-γιουνγκιανά ακροατήρια, από την άλλη, συχνά μοιάζουν να «ξέρουν» πως ο Jung ήταν αντισημίτης, υποστηρικτής του Hitler, και ούτω καθεξής – αλλά δεν έχουν την παραμικρή ιδέα για τις λεπτομέρειες. Το 1933 ανέλαβε την προεδρία της Γενικής Ιατρικής Ένωσης της Ψυχιατρικής (ΓΙΕΨ). Αυτό ήταν ένα επαγγελματικό όργανο με μέλη από διάφορες χώρες, αλλά παρόλα αυτά με έδρα τη Γερμανία και υπέκυπτε στον έλεγχο των Ναζί. Ο Jung ισχυρίζονταν πως ανέλαβε την θέση με ξεκάθαρο στόχο να υπερασπιστεί τα δικαιώματα των Εβραίων ψυχοθεραπευτών και τροποποίησε το καταστατικό της Ένωσης έτσι ώστε να γίνει πλήρως και επίσημα διεθνές (αργότερα «υπερεθνικό») όργανο. Η πρώην Γενική ένωση έγινε το γερμανικό εθνικό μέλος. Η συμμετοχή γίνονταν μέσω εθνικών ενώσεων με μια ειδική κατηγορία ατόμων μελών. Οι εβραίοι ήταν ήδη αποκλεισμένοι από την γερμανική εθνική ένωση και έτσι, υπό την νέα πρόβλεψη του Jung, μπορούσαν να ενταχθούν στην Ένωση μέσω συμμετοχής του εξατομικευμένου τμήματος. Ο Jung υποστήριζε πάντοτε πως τα κίνητρα του για την ανάληψη της προεδρίας ήταν η προστασία των Εβραίων συναδέλφων κατά αυτό το τρόπο και να κρατήσει την ψυχολογία ζωντανή στη Γερμανία. Τα βιβλία του Freud κάηκαν και «απαγορεύτηκε» το 1993.

Mark Mazower: Το εβραϊκό ζήτημα και η κατοχή

Στα τέλη Μαρτίου 1944, ο Ναπολέων Ζέρβας κατέγραψε στο προσωπικό του ημερολόγιο τα προβλήματα υγείας που τον ταλαιπωρούσαν, τα παράξενα όνειρά του, τις συνηθισμένες πλέον προστριβές με τον ΕΑΜ/ΕΛΑΣ και τις σχέσεις του με τους Βρετανούς συνδέσμους. Ωστόσο, δεν έγραψε τίποτα για το δραματικό συμβάν που συντελούνταν λίγα μόλις χιλιόμετρα μακριά από το λημέρι του: οι γερμανικές αρχές είχαν μόλις αποστείλει, μέσα σε μια μέρα, το σύνολο ίου εβραϊκού πληθυσμού των Ιωαννίνων σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Όπως προκύπτει από τα απομνημονεύματα των τοπικών εκκλησιαστικών και άλλων παραγόντων, ο διωγμός των 1.500 Εβραίων της πόλης δημιούργησε μια σειρά από αμφιλεγόμενα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα για τους υπόλοιπους κατοίκους της· παρ’ όλα αυτά, μάταια ψάχνουμε να βρούμε στο ημερολόγιο του Ζέρβα κάποια, έστω, αναφορά στα δραματικά αυτά γεγονότα. Ως εάν η οριστική λύση του εβραϊκού ζητήματος στην Ελλάδα να ανήκε σε κάποιον άλλο πόλεμο, διαφορετικό από αυτόν του ΕΔΕΣ. Ο Ζέρβας δεν αποτελεί εξαίρεση. Ούτε οι Βρετανοί αξιωματικοί σύνδεσμοι ούτε παλιοί αντιστασιακοί του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ αφιερώνουν μεγάλη προσοχή στη μοίρα των Εβραίων. Στην καλύτερη περίπτωση υπάρχει κάποια φευγαλέα αναφορά στην παρουσία στα βουνά ορισμένων Εβραίων που είχαν δραπετεύσει. Αλλά, κατά κανόνα, έχουμε απλώς σιωπή.

Κατερίνα Αντωνίου: Το Τάγμα Ασφαλείας Αγρινίου και η Δολοφονία της Μαρίας Δημάδη

Η Δημάδη κατόρθωνε να δρα χωρίς να γίνεται αντιληπτή και να κινεί υποψίες στους Γερμανούς. Όμως, το δεύτερο δεκαήμερο του Αυγούστου του 1944, μετά από σχολαστική έρευνα του ΕΛΑΣ ανακαλύπτεται ότι οι Ταγματασφαλίτες έχουν βάλει στο στόχαστρο τη Δημάδη. Την προειδοποιούν, αλλά η ίδια δεν θέλει να εγκαταλείψει τη θέση της, λέγοντας πως δεν κινδυνεύει και κάνει το χρέος της στο λαό. Τελικά, το βράδυ της 30ης Αυγούστου 1944 δυο Γερμανοί συλλαμβάνουν τη Δημάδη. Τη σύλληψή της επεδίωξε ο Τολιόπουλος ζητώντας τη βοήθεια του Γερμανού διοικητή Baumann. Ακολούθησε διάλογος-ανάκριση με τη Δημάδη με σκοπό να την ενοχοποιήσει μπροστά του, αλλά ο Baumann δεν πείστηκε για να δώσει εντολή εκτέλεσης. Παρόλα αυτά, ο Τολιόπουλος δίνοντάς της την ψεύτικη υπόσχεση ότι η ανάκριση θα συνεχιζόταν την άλλη ημέρα, έδωσε εντολή να την οδηγήσουν στη φυλακή και εκεί χαράματα του επόμενου πρωινού, στις 31 Αυγούστου 1944, θανατώθηκε από το εκτελεστικό απόσπασμα των Ταγματασφαλιτών. Για την εκτέλεσή της σημειώνει ο Δημήτριος Μπαλωμένος στις αναμνήσεις του: «Ο Τολιόπουλος με τον Αρσένη εκτελούν την Ηρωίδα Μαρία Δημάδη έξω από τις φυλακές στην Αγία Τριάδα. Ο λόγος να μην παρουσιάσει τα αμαρτήματα των Ταγματασφαλιτών για όλες τις εκτελέσεις».

Άννα Μακαντάση: Σχολείο, εθνικισμός και ακροδεξιά

Ο εθνικός εαυτός συγκροτείται και διαρθρώνεται γύρω απ’ την αδιάσπαστη συνέχεια στο χώρο και στον χρόνο. Η πατρίδα ανάγεται σε υπέρτατη αξία και διαχρονικό ιδανικό. Τα χαρακτηριστικά εκείνα που διατηρούνται αναλλοίωτα στο χρόνο ξεκινώντας από τα αρχαία χρόνια και περνώντας από γενιά σε γενιά μέχρι σήμερα, είναι η φιλοπατρία, η γενναιότητα και η αγάπη για την ελευθερία. Η αξία του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού παρουσιάζεται ως σημείο αναφοράς τόσο για την σύνθεση της εθνικής ταυτότητας, όσο και για την εξέλιξη του δυτικοευρωπαϊκού πολιτισμού, ο οποίος είναι πρώτος στην ιεραρχική κλίμακα των πολιτισμών που υπονοείται και στον οποίο ανήκει η Ελλάδα σήμερα. Σημαντικό ρόλο στη σύσταση της εθνικής ταυτότητας παίζει η καλλιέργεια της θρησκευτικής πίστης. Τέλος, ο εθνικός άλλος παρουσιάζεται είτε αποκομμένα, αποσπασματικά και εξωτικά (όταν πρόκειται για μη ευρωπαϊκούς λαούς), υποτιμημένος (όταν πρόκειται για τους εθνικούς μας αντιπάλους), και να υπερέχει επιστημονικά και πολιτισμικά (όταν αφορά την σημερινή δυτική Ευρώπη). Μέσα σ’ αυτό το σχολείο, έχει καταφέρει να εισχωρήσει η Χρυσή Αυγή, μέσω διάφορων υποομάδων που έχει δημιουργήσει με αυτόν ακριβώς το σκοπό. Έτσι, όπως αναφέρει η κ. Καραμανώλη, στα σχολεία παρατηρούνται ολοένα και συχνότερα εκδηλώσεις βίας, επιθετικότητας, ξενοφοβίας και φασιστικής βίας. Αφορμή για την άσκηση λεκτικής και επιθετικής βίας, μπορεί να αποτελεί οποιαδήποτε μορφή διαφορετικότητας (στο χρώμα, στο φύλο, στη θρησκεία ή και αλλού.)

Chip Berlet: Όταν το Μίσος Πέρασε Online

Το 1984 το μίσος πέρασε online. Η πηγή ήταν ένα μικρό BBS (bulletin board system) [που μετέφερε στο διαδίκτυο άρθρα που επιτίθονταν στους Εβραίους και στους Μαύρους. Ελάχιστοι άνθρωποι το πρόσεξαν. Ακόμη λιγότεροι ήξεραν τι ήταν ένα σύστημα δικτυωμένων υπολογιστών, ή πως να συνδεθούν σε αυτό. Την ίδια εκείνη χρονιά εγκατέστησα ένα μόντεμ στην Midwest Research στο Σικάγο (πλέον Political Research Associates κοντά στη Βοστόνη) για να εξερευνήσω την πιθανότητα χρήσης δικτυακών υπηρεσιών για την μετάδοση κειμένου και δεδομένων μεταξύ προοδευτικών ερευνητικών οργανισμών. Ήταν ένα έτος πριν μάθω καν ότι οι ομάδες μίσους ήταν στο δίκτυο. Σήμερα είναι δύσκολο να φανταστούμε πως το 1984 η ιδέα πως για μη κερδοσκοπικές οργανώσεις η μετάδοση πληροφοριών μέσω τηλεφωνικών γραμμών θεωρούνταν πειραματικές. Για παράδειγμα, ξ Foundation News δημοσίευσε ένα σημαντικό πρώιμο άρθρο τον Σεπτέμβριο του 1983, «A Certain Electricity In The Air», που συμπεριλάμβανε τον ξεκάθαρα διστακτικό υπότιτλο (και μακροσκελή) υπότιτλο: «Αν και κάποιοι πιστεύουν πως η ετυμηγορία πάνω στις τηλεπικοινωνίες απέχει ακόμη, οργανώσεις όπως η Telecommunications Cooperative Network δημιουργούν ακόλουθους σε όλο και περισσότερα ιδρύματα και μη κερδοσκοπικές». Αυτό ήταν ακόμη πριν υπάρξει εύκολη πρόσβαση σε αυτό που έγινε το Διαδίκτυο. Το εθνικό δίκτυο δικτυωμένων κεντρικών υπολογιστών ήταν ακόμη σύστημα βασισμένο σε κείμενο (με ενημερωτικές ομάδες του USENET από δίπλα) κυρίως διαθέσιμο σε κυβερνητικούς εργολάβους του υπουργείου άμυνας και ακαδημαϊκούς. Υπήρχαν ελάχιστα εμπορικά online συστήματα εκείνη τη περίοδο όπως το Delphi, το Genie και το The Source· και με αρχή το 1985 υπήρχε το The Well, ένα από τα πρώτα μη κερδοσκοπικά online δίκτυα που επεκτάθηκαν και συγχωνεύτηκαν στο Διαδίκτυο. Πίσω στα 1984 ωστόσο, μια σημαντική μορφή δημόσιων δικτυακών επικοινωνιών περιλάμβανε τη χρήση μοναδικών, και συνήθως οικιακών, BBS. Τα BBS αναπτύχθηκαν ως ένας τρόπος για άτομα με υπολογιστή και ένα μόντεμ συνδεδεμένο σε τηλεφωνική γραμμή να επιτρέπουν σε άλλους με τον ίδιο εξοπλισμό να καλέσουν άμεσα και να συνδεθούν σε ένα φάκελο με αρχεία για κατέβασμα. Άλλα χαρακτηριστικά όπως η ανάρτηση δημόσιων μηνυμάτων, ανάγνωση κειμένων, και η ανταλλαγή συλλογών αρχείων προστέθηκαν γρήγορα.

Ευαγγελία Καλεράντε: Τελειώσαμε;*

Η έρευνα μας πραγματοποιήθηκε το Ακαδημαϊκό έτος 2011-2012. Η περίοδος αυτή χαρακτηρίζεται από ιδιαίτερη πολιτική κινητικότητα στο χώρο της «Χρυσής Αυγής» με επικέντρωση στο μεταναστευτικό ζήτημα. Ως ακροδεξιάς χώρος ταυτίζεται με τις απόψεις των Ευρωπαϊκών Ακροδεξιών κομμάτων για την κατώτερη φύση των μεταναστών, ιδιαίτερα των «νέγρων», τους οποίους διακρίνει από τους Αλβανούς και τους Ρωσο-πόντιους. Σε συνοικίες των μεγάλων αστικών κέντρων που κατοικούν ή εργάζονται μετανάστες δημιουργούνται επεισόδια και η «Χρυσή Αυγή» σταδιακά αποκτά ένα ρόλο «προστάτη» των Ελλήνων, εις βάρος των μεταναστών, που αντιμετωπίζουν τις βίαιες αντιδράσεις των μελών της «Χρυσής Αυγής». Η συμπεριφορά των Χρυσαυγιτών έμμεσα νομιμοποιείται, καθώς γίνεται αποδεκτή από την τοπική κοινωνία, που αισθάνεται ότι προστατεύεται έχοντας δίπλα της άτομα, που ενδιαφέρονται γι αυτήν. Φαίνεται ότι η οικονομική κρίση επιτείνει το φαινόμενο της περιθωριοποίησης των ατόμων και με τη συρρίκνωση του κράτους- πρόνοιας, η «Χρυσή Αυγή» αναπληρώνει την «έλλειψη» με τη παροχή μιας προστατευτικής μέριμνας για τα άτομα. Μέσω της «τεχνητής δύναμης», απόρροια της επαφής τους με τα μέλη της «Χρυσής Αυγής», Έλληνες των κατώτερων κυρίως κοινωνικών στρωμάτων αισθάνονται ισχυρότεροι απέναντι στους μετανάστες, τους οποίους αντιμετωπίζουν ως υπαίτιους της οικονομικής κρίσης και της αξιακής διαφθοράς.