Μέχρι εκείνη τη στιγμή, οι αναβιώσεις του φασισμού αντιμετωπίζονταν συνήθως, από το ιταλικό ευρύ κοινό ως νοσταλγικές, απολίτιστες και βάρβαρες. Η CasaPound διέφερε. Εμφανίζονταν ως προοδευτική, καλλιεργημένη, ακόμη και ανοιχτή σε όλους. Ο Iannone στράφηκε στο φασισμό στα νεανικά του χρόνια εξαιτίας «του ενδιαφέροντος του για τα σύμβολα», και αναμίγνυε δημιουργικά και συνταίριαζε μυστικούς κώδικες, συνθήματα και σύμβολα από το ventennio του Mussolini (όπως ονομάζουν την 20ετή του παραμονή στην εξουσία), και τα μετέτρεψε σε στίχους του 21ου αιώνα, λογότυπα και πολιτικές θέσεις. Σε μια χώρα στην οποία το στυλ και η εμφάνιση είναι τα πάντα, η CasaPound ήταν φασισμός για χίπστερ. Υπήρχαν αναφορές για βία, αλλά αυτό – για νεαρούς άνδρες που αισθάνονταν δίχως σκοπό, περιθωριοποιημένοι, ακόμη και ευνουχισμένοι – απλά αύξησε τη γοητεία της. πολλοί συνέρρευσαν για να δώσουν τα 15€ τους για να γίνουν μέλη. Ως τις αρχές της δεκαετίας του 2000, δεν ήταν πια ταμπού για πολιτικούς της κεντρικής πολιτικής σκηνής να μιλάνε θερμά για το Mussolini: θαυμαστές του Duce είχαν γίνει υπουργοί κυβερνήσεων, και πολλά περιθωριακά φασιστικά κόμματα ισχυροποιούνταν – Fuorza Nuova, Fronte Sociale Nazionale, και διάφορες οργανώσεις skinhead. Εκεί όμως που οι άλλοι skinhead έμοιαζαν να είναι μια οπισθοδρόμηση στη δεκαετία του 1930, η CasaPound εστίαζε σε σύγχρονα ζητήματα και έστηνε δημιουργικές εκστρατείες: το 2006 κρέμασαν 400 κούκλες σε ολόκληρη τη Ρώμη, με πινακίδες που διαμαρτύρονταν για τη στεγαστική κρίση στη πόλη. Το 2012, ακτιβιστές της CasaPound κατέλαβαν τα γραφεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη Ρώμη και άδειασαν σακιά με κάρβουνο απέξω για να διαμαρτυρηθούν για λογαριασμό των Ιταλών ανθρακωρύχων. Πολλές από τις πολιτικές τους μοιάζουν αναπάντεχες: ήταν φυσικά εναντίον της μετανάστευσης, αλλά βασίζονταν στην φαινομενικά «προοδευτική» βάση πως η εκμετάλλευση των μεταναστών εργατών αντιπροσώπευε επιστροφή στη σκλαβιά.
Tobias Jones: CasaPound, Κάνοντας Μόδα το Φασισμό Ξανά
