Tobias Jones: CasaPound, Κάνοντας Μόδα το Φασισμό Ξανά

Μέχρι εκείνη τη στιγμή, οι αναβιώσεις του φασισμού αντιμετωπίζονταν συνήθως, από το ιταλικό ευρύ κοινό ως νοσταλγικές, απολίτιστες και βάρβαρες. Η CasaPound διέφερε. Εμφανίζονταν ως προοδευτική, καλλιεργημένη, ακόμη και ανοιχτή σε όλους. Ο Iannone στράφηκε στο φασισμό στα νεανικά του χρόνια εξαιτίας «του ενδιαφέροντος του για τα σύμβολα», και αναμίγνυε δημιουργικά και συνταίριαζε μυστικούς κώδικες, συνθήματα και σύμβολα από το ventennio του Mussolini (όπως ονομάζουν την 20ετή του παραμονή στην εξουσία), και τα μετέτρεψε σε στίχους του 21ου αιώνα, λογότυπα και πολιτικές θέσεις. Σε μια χώρα στην οποία το στυλ και η εμφάνιση είναι τα πάντα, η CasaPound ήταν φασισμός για χίπστερ. Υπήρχαν αναφορές για βία, αλλά αυτό – για νεαρούς άνδρες που αισθάνονταν δίχως σκοπό, περιθωριοποιημένοι, ακόμη και ευνουχισμένοι – απλά αύξησε τη γοητεία της. πολλοί συνέρρευσαν για να δώσουν τα 15€ τους για να γίνουν μέλη. Ως τις αρχές της δεκαετίας του 2000, δεν ήταν πια ταμπού για πολιτικούς της κεντρικής πολιτικής σκηνής να μιλάνε θερμά για το Mussolini: θαυμαστές του Duce είχαν γίνει υπουργοί κυβερνήσεων, και πολλά περιθωριακά φασιστικά κόμματα ισχυροποιούνταν – Fuorza Nuova, Fronte Sociale Nazionale, και διάφορες οργανώσεις skinhead. Εκεί όμως που οι άλλοι skinhead έμοιαζαν να είναι μια οπισθοδρόμηση στη δεκαετία του 1930, η CasaPound εστίαζε σε σύγχρονα ζητήματα και έστηνε δημιουργικές εκστρατείες: το 2006 κρέμασαν 400 κούκλες σε ολόκληρη τη Ρώμη, με πινακίδες που διαμαρτύρονταν για τη στεγαστική κρίση στη πόλη. Το 2012, ακτιβιστές της CasaPound κατέλαβαν τα γραφεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη Ρώμη και άδειασαν σακιά με κάρβουνο απέξω για να διαμαρτυρηθούν για λογαριασμό των Ιταλών ανθρακωρύχων. Πολλές από τις πολιτικές τους μοιάζουν αναπάντεχες: ήταν φυσικά εναντίον της μετανάστευσης, αλλά βασίζονταν στην φαινομενικά «προοδευτική» βάση πως η εκμετάλλευση των μεταναστών εργατών αντιπροσώπευε επιστροφή στη σκλαβιά.

Roger Griffin: Nouvelle Droite, Μεταξύ μεταπολιτικής και «απολιτείας»

Ο μεταπολεμικός φασισμός ενσάρκωνε ακόμη την επιθυμία για εθνική\εθνοτική αναγέννηση, με ένα πνεύμα που αντιμετωπίζει τον ανθρωπισμό του Διαφωτισμού και τις «αιώνιες αρχές του 1789» ως πηγή, όχι προόδου, αλλά αποσύνθεσης. Τώρα όμως ο «φασισμός» όχι μόνο έχασε την μαζική του βάση, αλλά αποσυντέθηκε στα τρία βασικά του συστατικά: «σεβαστά» δεξιά δημοκρατικά κόμματα με αντιδημοκρατικές, ανελεύθερα βαθύτερα νοήματα· μικρές ενώσεις βίαιων ακτιβιστών και αυτοπροσδιοριζόμενων επιτελείων που τρέφουν και μερικές φορές εκτελούν επαναστατικές φαντασίες· διασκορπισμένους διανοούμενους και καλλιτέχνες που απορρίπτουν τον ακτιβισμό και περιορίζονται σε ένα «καθαρά» πολιτιστικό και θεωρητικό ρόλο ως συνεργάτες σε λέσχες μελέτης και περιοδικά. Για να χωρέσουν οι δυο τελευταίες εκφράσεις του φασισμού, μυριάδες οργανώσεις, ομάδες, και μορφώματα έχουν κάνει την εμφάνιση τους, πολλά είναι ιδιαίτερα εφήμερα, αντιπροσωπεύοντας αναρίθμητες διαλέκτους επαναστατικού υπερ-εθνικισμού που τώρα δεν μπορούν να βρουν ένα Mussolini ή ένα Hitler ικανούς να τους ενώσει σε μια εθνική lingua franca. Είναι μέσα σε αυτό βαθιά αλλαγμένο πλαίσιο που δύο θεωρητικές διαγνώσεις της τωρινής κατάστασης της Δύσης πήραν σπουδαία σημασία για τη στρατηγική που υιοθετήθηκε από μερικούς διανοούμενους για να κρατήσουν ζωντανό ένα υπερεθνικιστικό όραμα παλιγγενεσίας ενάντια στο ρεύμα της μεταπολεμικής ιστορίας. Για να είμαι πιο ακριβής, είναι μέσα σε αυτό το πλαίσιο που ένας Γερμανός, o Armin Mohler, και ένας Ιταλός, ο Julius Evola, διανοούμενος πρόσφεραν δυο συμπληρωματικούς αναλύσεις των πιθανοτήτων για απόλυτη πολιτιστική αναγέννηση στον απόηχο της ήττας του Άξονα, που θα είχαν σημαντική επίπτωση σε αυτό που στην Γαλλία κατέληξε να γίνει γνωστό ως Nouvelle Droite.

Alexander Durie: Génération Identitaire, η Καρδιά του Μίσους

Άκουσα για πρώτη φορά για την Génération Identitaire ενώ ζούσα στο Βερολίνο το 2017, όταν οι Γερμανοί μου συγκάτοικοι με ρώτησαν αν είχα ακούσει για τους «Ταυτοτικούς». Αυτή η οργάνωση, εξήγησαν, αποτελούνταν από νέους, κυρίως άνδρες Ευρωπαίους – οι περισσότεροι από αυτούς από τη μεσαία τάξη, μορφωμένοι και εύγλωττοι – που έχουν έντονα ξενοφοβικές, ισλαμοφοβικές κι αντιμεταναστατευτικές απόψεις. Κομψοί εμφανισιακά και με έντονη διαδικτυακή παρουσία, πολλά από τα μέσα άρχισαν να τους αναφέρουν ως τους «χίπστερ της ακροδεξιάς». Όμως τώρα έχοντας συμμετάσχει σε διαβόητες εκστρατείες – όπως η χρηματοδότηση ενός αντιμεταναστευτικού πλοίου το 2017, του οποίου η αποστολή ήταν να παρεμποδίζει ανθρωπιστικές ΜΚΟ που δραστηριοποιούνται στη Μεσόγειο – το να αποκαλούνται χίπστερ είναι να τους αντιμετωπίζονται με ελαφρότητα. Και οι Ταυτοτικοί, όπως αποκαλούνται, δεν παιδιαρίζουν. Πράγματι, η Génération Identitaire σήμερα είναι το ταχύτερα αναπτυσσόμενο ακροδεξιό κίνημα νεολαίας στην Ευρώπη. Αν και τα μέλη τους αυξάνονται σταθερά στη Γερμανία, την Αυστρία, την Ιταλία, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Δανία, παραμένει πιο δημοφιλές και δραστήριο στη χώρα που ιδρύθηκε – στη Γαλλία. Αυτό το φθινόπωρα πέρασα ένα μήνα στο Παρίσι στη συνάντηση των υποστηρικτών και των «ακτιβιστών» του κινήματος, όπως αυτοαποκαλούνται, που συναντιούνται κάθε εβδομάδα σε μυστική τοποθεσία, και οργανώνουν συχνά ψηφιακές και φυσικές εκστρατείες για να προωθήσουν την ιδεολογία τους εναντίον της μετανάστευσης και της παγκοσμιοποίησης.

Raphael Schlembach: «Αυτόνομοι Εθνικιστές»

Όταν οι πρώτοι Αυτόνομοι Εθνικιστές άρχισαν να υιοθετούν τα στιλιστικά στοιχεία της αριστερής και της αναρχικής αντικουλτούρας, πολλοί οργανωμένοι φασίστες απέρριψαν αυτή τη τάση ως προσωρινή μόδα. Ωστόσο, το κοινωνικά φαινόμενο των νέων ανθρώπων, κυρίως ανδρών, να σχηματίζουν μαύρα μπλοκ και να επιδίδονται σε βίαιες και μαχητικές διαδηλώσεις στους δρόμους εναντίον του «παγκόσμιου καπιταλισμού», έχει αποκτήσει πάτημα μέσα στα νεοναζιστικά φάσματα στη Γερμανία, το Βέλγιο και την Ολλανδία, όπως επίσης και στη Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη. Φυσικά, πιο παραδοσιακές και λαϊκίστικες πολιτικές παραμένουν σημαντικές για την το ακροδεξιό κίνημα στην Ευρώπη. Οι Αυτόνομοι Εθνικιστές αποτελούν περισσότερο ένα περιθωριακό φαινόμενο, ωστόσο αποτελούν μια πολύ καλή περίπτωση μελέτης λόγω της στρατηγικής και συνειδητής χρήσης κωδίκων συμβόλων, των στοιχείων τους που έχουν απήχηση στη νεανική κουλτούρα, και τις αντιδράσεις που έχουν προκαλέσει τόσο μεταξύ του παραδοσιακού οργανωμένου φασιστικού κινήματος, και μεταξύ των αντιφασιστών και στο δημοκρατικό δημόσιο διάλογο. Επιπλέον, επισημαίνοντας την δικτυωμένη και οριζόντια εμφάνιση τους, την εστίαση τους στο DIY και την αντικουλτούρα, και τα αντικαπιταλιστικά συνθήματα επιτρέπει μια ιδιαίτερη και κριτική γωνία παρατήρησης της αντιφατικής φύσης τέτοιων θεμάτων και μεθόδων στο νεοναζιστικό κίνημα.

Martin A. Lee: Οι Εθνικομπολσεβίκοι

Οι Σέρβοι οικοδεσπότες του δεν μπορούσαν να είναι πιο χαρούμενοι όταν ο Edward Limonov, ένας από τους πιο χαρισματικούς ηγέτες του νέου κύματος ρωσικού εθνικισμού, φόρεσε στρατιωτική στολή και εντάχθηκε σε μια ομάδα ελεύθερων σκοπευτών που ήταν κρυμμένη στους λόφους της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης. Τηλεοπτικές κάμερες κατέγραφαν την χαρούμενη έκφραση καθώς ο εμφανίσιμος Ρώσος ιμπρεσάριος σημάδεψε και πίεσε τη σκανδάλη για μια μεγάλη ριπή πυρών πολυβόλου με κατεύθυνση χαμηλά προς τη πόλη του Σεράγεβου. Ο Limonov λάτρευε να στήνεται για φωτογραφίες με Σέρβους πολιτοφύλακες όταν επισκέφτηκε τη κομματιασμένη Γιουγκοσλαβία λίγο μετά το ξέσπασμα του εμφύλιου πολέμου. Ο ρωσικός τύπος στη συνέχεια έγραψε πως η κυβέρνηση της Βοσνίας τον είχε επικηρύξει με 500000$ - μια ιστορία που ενίσχυσε τη θέση του Limonov ως λαϊκού ήρωα πίσω στη χώρα του. Για το Limonov, ο πόλεμος ήταν η ζωή στο αποκορύφωμα της. Συγγραφέας στο επάγγελμα, δεν έβλεπε κάποια αντίφαση στο κάλεσμά του ως καλλιτέχνη και τη διασκέδαση του ως στρατιώτη. Με τη ταιριαστή περιγραφή ως το «δερματοφορεμένο κακό παιδί» της ρωσικής ακραίας ριζοσπαστικής πολιτικής, ο Limonov είχε περάσει δεκαοχτώ χρόνια στο εξωτερικό ως αντιπολιτευόμενος συγγραφέας – πρώτα στη Νέα Υόρκη, και έπειτα στο Παρίσι. Ανάμεσα στους ήρωες του υπολόγιζε το Ρώσο αναρχικό Michael Bakunin («την εθνική μας περηφάνια») και το Stalin («Το Μπολσεβίκο Καίσαρα της πατρίδας μας στη καλύτερη περίοδο της»). Ο Limonov επίσης θαύμαζε τους Ιταλούς φουτουριστές που ενέπνευσαν το Mussolini, και αναγνώριζε ως αδελφό πνεύμα τον Yukio Mishima, τον Ιάπωνα υπερεθνικιστή που έκανε χαρακίρι το 1970. «Ο Mishima και εγώ ανήκουμε στο ίδιο πολιτικό στρατόπεδο», εξηγούσε ο Limonov. «Πιστεύει στις παραδόσεις όπως και εγώ».

Alexander Reid Ross: Πως οι φασίστες προσεγγίζουν τα μετά-αριστερά αναρχικά κινήματα

Η μετά-αριστερά προέρχεται κυρίως από μια τάση που ευνοούσε την ατομική ελευθερία, αυτόνομη από τη πολιτική ιδεολογία της αριστεράς και της δεξιάς, ενώ διατηρεί κάποια στοιχεία της αριστεράς. Αν και είναι ένα ευρύ φάσμα με πολλές αντικρουόμενες θέσεις, οι μετα-αριστεροί εντοπίζουν συχνά τις ρίζες τους στον ατομικιστή Max Stirner, του οποίου η πίστη στην ανωτερότητα του Ευρωπαίου ατόμου πάνω και απέναντι από έθνος, τάξη και δόγμα επηρεάστηκε σε μεγάλο βαθμό από το φιλόσοφο G.W.F. Hegel. Μετά το θάνατό του το 1856, η διάδοση το κολεκτιβισμού και του νεοκαντιανισμού έσπρωξε στο παρασκήνιο την ατομιστική του φιλοσοφία μέχρι που ο Friedrich Nietzsche τον έφερε ξανά στο προσκήνιο κατά το τελευταίο κομμάτι του 19ου αιώνα. Επηρεασμένος από το Stirner, ο Nietzsche μίλησε για την υπέρβαση του σοσιαλισμού και του «μοντέρνου κόσμου» από τον εικονοκλάστη, αριστοκράτη φιλόσοφο γνωστό ως «Υπεράνθρωπο» ή «übermensch». Στη διάρκεια των τελών του 19ου αιώνα, οι στιρνεριστές συγχώνευσαν τον «Υπεράνθρωπο» με την υποτιθέμενη ευθύνη των γυναικών να γεννήσουν μια ανώτερη ευρωπαϊκή φυλή – ένα «Νέο Άνθρωπο» για να δημιουργήσει και για να δημιουργηθεί από μια «Νέα Εποχή».

Nick Griffin (ψευδώνυμο): Εθνικό-Αναρχισμός, ο Δούρειος Ίππος των Λευκών Εθνικιστών

Οι ριζοσπαστικές πολιτικές κάθε τύπου πήραν μια νέα στροφή μετά τη κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, και αυτό επιταχύνθηκε μετά τις διαδηλώσεις κατά του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου στο Σιάτλ το 1999. Αποκεντρωμένες και διασυνδεδεμένες πολιτικές μορφές άρχισαν να γίνονται οι κύριες μορφές αντίστασης. Τα τελευταία χρόνια, έχουμε δει πως ο αναρχισμός έχει αντικαταστήσει το μαρξισμό ως το κύριο ριζοσπαστικό κίνημα στις ΗΠΑ, αλλά οι αλλαγές συνέβησαν και αλλού. Κομμάτια του κινήματος του λευκού ρατσιστικού κινήματος άρχισαν να στηρίζουν την «ακηδεμόνευτη αντίσταση» ήδη από τα 1980· οι ισλαμιστές τζιχαντιστές της Αλ Κάιντα είναι μια ακρατική, υπερεθνική οντότητα· ακόμη και μαρξιστικές ομάδες όπως το Left Turn έχουν απορρίψει το σφιχτό μοντέλο του «πρωτοποριακού κόμματος» για χάρη μιας δομής που είναι περισσότερο βασισμένη σε δίκτυα. Αλλά και ο αναρχισμός ο ίδιος έχει γίνει μαγνήτης για τη ρατσιστική ριζοσπαστική δεξιά, και μια μικρή περιφερειακή ομάδα στο Ηνωμένο Βασίλειο που ονομάζεται National Revolutionary Faction έχει αλλάξει το όνομα του σε Εθνικό-Αναρχικοί. Προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν αναρχικό συμβολισμό και ρητορική για να στρατολογήσουν τόσο «Λευκούς Εθνικιστές» όσο και αναρχικούς – ιδιαίτερα αναρχοοικολόγους – στο περίεργο αξιακό τους σύστημα. Προωθούν ένα αποκεντρωμένο οικονομικό και πολιτικό σύστημα που περιλαμβάνει εθνικά καθαρά χωριά που χαρακτηρίζονται από φυλετικό διαχωρισμό, αντισημιτισμό και ομοφοβία.

Spencer Sunshine: Εθνικό-Αναρχισμός, επαναπροσδιορίζοντας το φασισμό

Το 1990 ο Chip Berlet στο Right Woos Left έδειξε πως η άκρα δεξιά στις Ηνωμένες Πολιτείες έχει κάνει αναρίθμητες προσεγγίσεις στην Αριστερά. «Η φασιστική δεξιά έχει προσεγγίσει τη προοδευτική Αριστερά κυρίως σε ζητήματα όπως η αντίθεση στη χρήση του στρατού των ΗΠΑ σε διεθνείς στρατιωτικές επεμβάσεις, την υποστήριξη προς το Ισραήλ, τα προβλήματα λόγω των παραπτωμάτων της και των μυστικών δράσεων της CIA, την εσωτερική κυβερνητική καταστολή, τα δικαιώματα της ιδιωτικότητας και πολιτικές ελευθερίες». Πιο πρόσφατα, η φασιστική Δεξιά επίσης προσπάθησε να χτίσει συμμαχίες βασισμένες στις ανησυχίες για το περιβάλλον, τον σκληροπυρηνικό αντισιωνισμό και την αντίθεση στην παγκοσμιοποίηση. Η ιδέα του Εθνικού Αναρχισμού διαδόθηκε σε όλο το κόσμο μέσω του διαδικτύου. Οι Ηνωμένες Πολιτείες φιλοξενούν λίγες μόνο ιστοσελίδες, αλλά η τάση ως τώρα ήταν προς μια σταθερή αύξηση. Αντιπροσωπεύει όμως αυτό που πολλοί βλέπουν ως το πιθανό νέο πρόσωπο του φασισμού. Υιοθετώντας επιλεγμένα σύμβολα, συνθήματα και στάσεις του αριστερού αναρχικού κινήματος συγκεκριμένα, η νέα μορφή του μεταπολεμικού φασισμού (όπως η Ευρωπαϊκή Νέα Δεξιά) ελπίζει να αποφύγει το στίγμα της παλιότερης παράδοσης, καθώς εγχέει τις βασικές φασιστικές αρχές στο νεότερο κίνημα ακτιβιστών κατά της παγκοσμιοποίησης και συγγενικών τους αποκεντρωμένων πολιτικών ομάδων. Ταυτόχρονα, οι Εθνικό-Αναρχικοί ελπίζουν να προσελκύσουν μέλη (όπως αντιδραστικά μέλη αντικουλτούρων και μέλη του Βρετανικού Εθνικού Κόμματος) από παραδοσιακές ομάδες Λευκών Εθνικιστών προς το δικό τους είδος αυτού που ισχυρίζονται πως δεν είναι «ούτε αριστερά, ούτε δεξιά».

Louie Dean Valencia-García: Η άνοδος της Ευρωπαϊκής ακροδεξιάς στην εποχή του internet

Σήμερα η Νέα Ευρωπαϊκή Δεξιά και η Alt-Right είναι μια εκδοχή του φασισμού που βλέπει τον εθνικισμό ως το μέσο, όχι τον σκοπό. Ανακατεμένη με νεοφιλελευθερισμό, προτείνουν ένα είδος «ειρηνικής εθνοκάθαρσης» που θα λειτουργήσει σαν ένα «αόρατο χέρι» που θα ξεχωρίσει τους ανθρώπους μέσω του φυλετικοεθνικισμού. Για αυτούς, ο εθνικισμός τους – Σουηδικός, Αυστριακός, Γαλλικός, Αμερικάνικος κλπ. – χρησιμεύει για να τους ενδυναμώσει ως άτομα, μια υποκατηγορία της λευκής, δυτικής, Ευρωπαϊκής κουλτούρας. Αντίθετα με το φασισμό του παρελθόντος, αγκαλιάζουν ένθερμα τον ατομισμό. Ο τελικός τους σκοπός είναι η φυλετική καθαρότητα μέσω του επανακαθορισμού του εθνικισμού – του λευκού σοβινισμού. Δεν εμπιστεύονται απόλυτα τον εθνικισμό, τον θεωρούν κάτι ευμετάβλητο, κάτι που μπορεί να αλλάξει από έξω. Η Άρια λευκότητα και μια φανταστική ιδέα της «Ευρωπαϊκότητας» είναι ο τελεολογικός σκοπός για αυτή τη τελευταία μετάλλαξη του φασισμού. Για αυτούς, το να είσαι Ευρωπαίος είναι να είσαι λευκός. Πιστεύουν μόνο η φυλή, αντίθετα από το παλιό εθνικισμό, μπορεί να παραμείνει βιολογικά σταθερή, και για να παραμείνει έτσι, ώστε να κάνουν τα έθνη τους ξανά σπουδαία, πρέπει να «υπερασπιστούν την Ευρώπη» με την προώθηση του λευκού εθνικισμού

Chip Berlet: Τι είναι η Τρίτη Θέση;

Στα τελευταίο χρόνια του 20ου αιώνα μια νέα μορφή φασισμού αναδύθηκε από μια περίοδο αναζωπύρωσης του φασισμού. Ονομάζεται Τρίτη Θέση, επιδιώκει την ανατροπή των τωρινών κυβερνήσεων και την αντικατάσταση τους με μονοπολιτισμικά έθνη κράτη, χτισμένα πάνω σε ρατσιστικό φυλετικό εθνικισμό ή ρατσιστικό θρησκευτικό εθνικισμό. Οι φασίστες της Τρίτης Θέσης έχουν οργανωθεί σε ΗΠΑ, Ευρώπη και Μέση Ανατολή και διατηρούν ένα είδος χαλαρού δικτύου, τουλάχιστον για την ανταλλαγή απόψεων πάνω στις κοινές τους ιδέες και ατζέντες. Η Τρίτη Θέση έχει έναν πιο διανοούμενο αριστοκρατικό σύμμαχο που ονομάζεται Ευρωπαϊκή Νέα Δεξιά (Nouvelle Droit), που είναι διαφορετική από την Νέα Δεξιά των ΗΠΑ. Οι οργανώσεις της Τρίτης Θέσης πιστεύουν σε μια εθνικά ομογενοποιημένη φατριακή μορφή του εθνικισμού, και ισχυρίζονται πως έχουν αναπτύξει μια ιδεολογία «πέρα από το κομμουνισμό και το καπιταλισμό». Στις δεκαετίες του 1970 και του 1980 αυτές οι προσπάθειες για επανερμηνεία του φασισμού δεν περιορίζονταν στις Ηνωμένες Πολιτείες αλλά πραγματοποιούνταν μεταξύ νεοφασιστών σε πολλές εκβιομηχανισμένες καπιταλιστικές χώρες. Ευρωπαίοι, Καναδοί και Νοτιοαφρικάνοι νεοφασίστες, κατά περιόδους προωθούσαν επίσης το δόγμα αυτό, ενδυναμωμένοι από διεθνείς δεσμούς, χρησιμοποιούσαν κωδικοποιημένες φυλετικές εκκλήσεις, προωθούσαν τον φυλετικό διαχωρισμό και την διαχωρισμό σε φυλετικά κράτη, και εφάρμοζαν έμπρακτη αλληλεγγύη με τους έγχρωμους δεξιούς εθνικιστές. Μιας και η ιδέα είναι η καταστροφή όλων των τωρινών κρατών και ο διαχωρισμός εκ νέου του κόσμου σε ξεχωριστά έθνη βασισμένα στη φυλή ή τη θρησκεία, υπάρχει ένας κοινός στόχος.