Γιατί Όλοι Μισούν την Αστυνομία. Μια Ιστορία σε 9+1 Τραγούδια Ξανά

Ας ξεκινήσουμε με ένα φαινομενικά άσχετο ερώτημα: Τι είναι συμμορία; Αν και δεν υπάρχει ένας κοινός ορισμός, μια εγκληματική συμμορία σχεδόν πάντοτε έχει ξεκάθαρη ιεραρχική δομή· ισχυρή συνοχή της ομάδας· ένα κώδικα πίστης και σιωπής. Ωστόσο αυτά είναι στοιχεία που μοιάζουν να περιγράφουν και τον μηχανισμό που το κράτος έχει δημιουργήσει για την άσκηση του μονοπωλίου που κατέχει στη βία, νόμιμη ή αυθαίρετη, την αστυνομία. Έτσι ο πειρασμός να αναρωτηθούμε αν η αστυνομία είναι συμμορία, είναι κάτι παραπάνω από ισχυρός. Οι παρακάτω ιστορίες, ίσως να μη μας οδηγήσουν στο να απαντήσουμε καταφατικά ή αρνητικά αυτό το ερώτημα, αλλά ίσως να δώσουν μια μικρή βοήθεια.

Ryan Buesnel: National Socialist Black Metal

Το heavy metal ενσωματώνει πλέον ένα εκπληκτικό εύρος υποειδών, που το καθένα αντικατοπτρίζει συγκεκριμένα μουσικά και θεματικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα ενώ διατηρεί την πιστότητα στο αρχικό ήθος. Αυτό που διακρίνει αυτές τις διαφορετικές κατηγορίες είναι ένα κοινό θεματικό πλαίσιο που προσφέρει έκφραση στα σκοτεινότερα βάθη της ανθρώπινης έκφρασης και της μεμονωμένης ψυχής. Παρά τη φήμη ότι προωθεί το ηδονιστικό δόγμα του «sex, drugs and rock ‘n’ roll», το heavy metal είναι στη πραγματικότητα ένα διαφοροποιημένο και περίπλοκο σύνολο από είδη που το καθένα εξερευνά θέματα που συχνά αγνοούνται στις ευρύτερες μουσικές κατηγορίες, ανάμεσα τους η κοινωνική αποξένωση, η αυτοκτονία και η κατάθλιψη. Είναι επίσης αλήθεια πως το heavy metal λειτουργεί ως όχημα για θρησκευτική κριτική, βασικός στόχος του οποίου είναι ο χριστιανισμός. Αυτή η δυναμική είναι ιδιαίτερα εμφανής μέσα στο είδος του black metal, που χαρακτηρίζεται από την έντονα αντιχριστιανική ρητορική, εικονογραφία και βίαιη δράση. Όπως διαπίστωσε ο Massimo Introvigne, ο σκοπός του black metal είναι «να διαδώσει το θάνατο, τη καταστροφή και το τρόμο, όλα στο όνομα του Σατανά και ενάντια στο χριστιανισμό». Το black metal επίσης δημιούργησε μια κουλτούρα στην οποία η φυλή και το έθνος εξυψώνονται (συχνά μέσα από τη γλώσσα της ευρωπαϊκής μυθολογίας) και που λειτουργεί ως μεταφορά για σύγχρονα θέματα φυλετικής και πολιτικής σημασίας. Το άρθρο αυτό ιχνηλατεί την εμφάνιση μιας πιο ξεκάθαρης μορφής πολιτικού εξτρεμισμού, ρατσισμού και εθνικισμού μέσα στο black metal με το αποκαλούμενο κίνημα του National Socialist Black Metal (NSBM). Αν και αμφιλεγόμενος όρος, το NSBM με την ευρύτερη έννοια του μπορεί να θεωρηθεί ένα είδος που χρησιμοποιεί τις μουσικές φόρμες του black metal με το θεματικό και οπτικό περιεχόμενο που συχνά συνδέεται με το νεοναζισμό και τον ακροδεξιό εξτρεμισμό. Μια πρόσφατη μελέτη του NSBM το ορίζει ως εξής: «Ένα σύνολο από αξίες και ιδανικά που βασίζονται σε εδαφικές ανάγκες: αντιχριστιανισμός, εθνικισμός και υπεράσπιση της φυλής και των παραδόσεων της – συχνά παγανιστικές παραδόσεις ως αντίπαλες τις ιουδαιοχριστιανικές». ως εκ τούτου, είναι η έκφραση τέτοιων θεμάτων μέσα από την εικονογραφία και το λυρικό περιεχόμενο ενός συγκροτήματος που μπορεί να χαρακτηριστεί ως NSBM. Αυτό το διακρίνει από το black metal ως ευρύτερη έννοια που παραδοσιακά ταυτίζεται με θέματα μισανθρωπισμού και αποκρυφισμού.

George Katsiaficas: Αισθητική και Πολιτικές Πρωτοπορίες

Ο όρος "πρωτοπορία" [Avant-garde] όπως χρησιμοποιείται στην καθομιλουμένη, αλλά και στους πιο εξειδικευμένους χώρους της τέχνης και της πολιτικής, έχει μια ποικιλία νοημάτων. Μερικές φορές παραβλέπεται – σαν να μην έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία. Δεν υπάρχει λήμμα γι’ αυτόν τον όρο στον 32ο τόμο του Λεξικού Τέχνης ΜακΜίλαν (1996), στη Νέα Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα (1995), ούτε και στο υψηλής εκτίμησης βιβλίο του Ρέιμοντ Γουίλιαμς Λέξεις-Κλειδιά: Ένα Λεξιλόγιο της Κουλτούρας και της Κοινωνίας [Keywords: A Vocabulary of Culture and Society]. Παρ’ όλ’ αυτά, στο μεγαλύτερο μέρος του 20ου αιώνα – καθώς και του 19ου – ο όρος πρωτοπορία χρησιμοποιούνταν ευρέως για να προσδιορίσει τις προσπάθειες σφυρηλάτησης νέων διαστάσεων στους αισθητικούς και πολιτικούς προσδιορισμούς μας της πραγματικότητας. Ο ενδιάμεσος τόπος μεταξύ τέχνης και πολιτικής είναι εκεί απ’ όπου προέρχεται ο όρος, όπως και εκεί είναι που μπορούν να βρεθούν οι πιο εκρηκτικές ερμηνείες. Στην έκδοση του 1973 η τώρα πια νεκρή Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια επιτέθηκε στην "πρωτοπορία" επειδή "είναι διαποτισμένη από τον καπιταλισμό και τον μικροαστικό ατομικισμό". Πιο πρόσφατα, οι φεμινίστριες και οι μεταμοντερνιστές επιτέθηκαν στην πρωτοπορία σαν μια ιδέα που υποθάλπει τον εκλεκτισμό. Αν προσπαθήσουμε να δώσουμε έναν σύντομο ορισμό της "πρωτοπορίας" όπως έχει εξελιχθεί τους τελευταίους δύο αιώνες, θα αναφερόμασταν στους ανθρώπους που αναζητούν τρόπους για να μετασχηματίσουν τις αισθητικές και τις πολιτικές εξελίξεις στην κοινωνία. Αν μερικές φορές έχουν συμπληρωματικές σχέσεις και κάποιες άλλες διαχωρίζονται και φτάνουν να γίνουν μέχρι και ανταγωνιστικές, η αισθητική καινοτομία και η πολιτική στράτευση ανήκουν αμφότερες στον πυρήνα του νοήματος της πρωτοπορίας. Σ’ αυτό που ακολουθεί θα σκιαγραφήσω την εξέλιξη των πρωτοποριακών κινημάτων από την απαρχή τους τον 19ο αιώνα στη Γαλλία έως τη σύγχρονη εποχή. Κατά τη γνώμη μου, η ένταση ανάμεσα στην πολιτική και την αισθητική στις πρωτοπορίες είναι σημαντική κι έχει αξία· οι πολιτικοί ακτιβιστές μπορούν να μάθουν πολλά από την επίδραση των κινημάτων αισθητικής.

Arnold Berleant: Σκέψεις Πάνω στην Αισθητική της Βίας

Η πρακτική της συμμετοχής σε αισθητικές αξίες με βίαιο περιεχόμενο εντοπίζεται στις περισσότερες κοινωνίες, και η συχνότητα της στους πρόσφατους καιρούς δείχνει πως έχει γίνει κυρίαρχο μοτίβο. Επειδή η βία έχει διαποτίσει τόσο πολύ τα μέσα, είναι εύκολο να αγνοηθεί πως το ενδιαφέρον για τη βία έχει αρχαία καταγωγή. Όχι μόνο υπάρχουν προϊστορικές εικόνες σκηνών κυνηγιού που βρέθηκαν στους τοίχους παλαιολιθικών σπηλιών· η τελετουργική θυσία ασκούνταν στη πρώιμη ιστορία πολλών πολιτισμών. Τα εθνικά μουσεία τέχνης έχουν πίνακες που απεικονίζουν διάσημες ιστορικές μάχες. Η απεικόνιση της Μάχης του Σαν Ρομάνο του Uccello το 15ο αιώνα αποτελεί κλασικό παράδειγμα, όπως είναι και ο δραματικός πίνακας της Μάχης του Τραφάλγκαρ του J.M.W. Turner. Πολλοί άλλοι καλλιτέχνες στράφηκαν στο δράμα έμφυτο σε βίαια γεγονότα για την έμπνευση τους, και την ενσάρκωσαν σε γραφικές σκηνές του χάους και του τρόμου των σφαγών των πεδίων της μάχης, το πιο διάσημο σύγχρονο παράδειγμα πολεμογενούς βίας αναμφίβολα είναι η Γκουέρνικα του Picasso. Πίνακες της σταύρωσης του Ιησού αποτελούν ξεχωριστό είδος από μόνοι τους, και εκτείνονται από τις ωραιοποιημένες απεικονίσεις του Rubens ως τη μακάβρια απεικόνιση του Grünewald. Είναι εύκολο να αγνοηθεί πως η συχνότητα της απεικόνισης του σταυρού στην χριστιανική εικονογραφία εξιδανικεύει ένα όργανο βασανισμού, μετατρέποντας το σταυρό σε σύμβολο και στολίδι. Ούτε υστερεί ιδιαίτερα η λογοτεχνία στην δραματικοποίηση της βίας, από τις αιματοβαμμένες μάχες στην Ιλιάδα και τους φόνους που ενέπνευσαν τις τραγωδίες του Αισχύλου, του Σοφοκλή και του Ευριπίδη, ως τις δραματικές περιγραφές του Shakespeare και του Tolstoy. Η βία της μάχης έχει ρομαντικοποιηθεί για τους αγγλόφωνους μαθητές, που διδάσκονται να θαυμάζουν το ποίημα του Tennyson για το Πόλεμο της Κριμαίας, «Η Επέλαση της Ελαφράς Ταξιαρχίας». Και από πολεμικά συνθήματα ως τους τίτλους νόμων που από νομικούς περιορισμούς και καταπίεση τρομοκρατούν τις ζωές προσφύγων, μεταναστών και απλά φτωχών πολιτών, η ρητορική συχνά χρησιμοποιείται για την ωραιοποίηση της νομικής βίας. Όλα αυτά είναι οικεία σε εκείνους που βρίσκουν στις τέχνες διακριτά πλούσιες περιστάσεις εμπειρίας και αναγνωρίζουν τη συχνότητα της βίας στη τέχνη. Πράγματι, μπορούμε εύκολα να εντοπίσουμε το ενδιαφέρον σε πολλές πτυχές της σύγχρονης λαϊκής κουλτούρας. Ξεκινώντας από θανάσιμα κυνηγητά σε ολόκληρες μάχες στο διάστημα, η βία απεικονίζεται το ίδιο ζωντανά σήμερα στο κινηματογράφο, τη τηλεόραση και τα βιντεοπαιχνίδια όσο ήταν στο παρελθόν στους πίνακες και στο θέατρο. Επιπλέον, αυτό το μοτίβο εκτείνεται στα σπορ και στη σύγχρονη τελετουργική και παραστατική τέχνη. Εδώ το όραμα έχει αλλάξει από τους πίνακες που ανακαλούν τη περασμένη βία στην απόλαυση ακόμα και στη συμμετοχή στη πρακτική βία στη διαδικασία του υπάρχειν. Τι είδους αισθητική απόλαυση βρίσκεται εδώ; Τι είδους αισθητική λειτουργεί όταν η αντιληπτική εμπειρία οδηγεί όχι μόνο στην ενίσχυση της επίγνωσης πως είναι ένα από τα γνωρίσματα της αισθητικής εκτίμησης αλλά επίσης και στην απογοήτευση, το πόνο και την απονέκρωση της ηθικής αίσθησης;

Libby Falk Jones: Σπάζοντας τις Σιωπές στις Φεμινιστικές Δυστοπίες

Με αφετηρία αυτό που η Elaine Showalter έχει αποκαλέσει την «άγρια ζώνη» της θηλυκής ελευθερίας, οι φεμινιστικές ευτοπίες – ειδικά εκείνες της τελευταίας δεκαετίας – έχουν προσφέρει ενδυναμωτικά οράματα του μέλλοντος για τις γυναίκες και τους άντρες. Πράγματι, η ευτοπική τάση μοιάζει αναγκαίο συστατικό της πολιτικής της χειραφέτησης: πριν αλλάξουμε τα πράγματα, πρέπει να μπορούμε να τα φανταστούμε διαφορετικά. Όμως ακαδημαϊκοί όπως οι Lee Cullen Khanna, Carol Kessler, Nadia Khouri και Carol Pearson έχουν δείξει, οι πρόσφατες ευτοπικές φαντασίες είναι ρεαλιστικές παρά εξιδανικευμένες σε χαρακτήρα, πλοκή και θέμα· το όραμα για το μέλλον που απεικονίζουν έτσι είναι αμφίσημο. Παράλληλα με αυτή τη κίνηση προς την ευτοπική πολυπλοκότητα είναι η πρόσφατη δημοσίευση ή εκ νέου ανακάλυψη κάμποσων φεμινιστικών δυστοπιών, όπως το Swastika Night της Katherine Burdekin, τα Native Tongue και The Judas Rose της Suzette Haden Elgin, το Benefits της Zoe Fairbairn, το The Clan of the Cave Bear της Jean Auel και το The Handmaid’s Tale της Margaret Atwood. Στις πατριαρχικές κοινωνίες που απεικονίζονται σ’ αυτά τα έργα υποθετικής μυθοπλασίας, οι γυναίκες αντικειμενοποιούνται και καταπιέζονται· η κυρίαρχη μεταφορά είναι εκείνη της σιωπής. Ωστόσο, όπως οι ευτοπικές αφηγήσεις δεν είναι απόλυτα ιδανικές, ούτε και αυτά τα δυστοπικά οράματα είναι αδυσώπητα ζοφερά. Οι γυναίκες στα έργα αυτά έχουν ξεκινήσει να σπάνε τις σιωπές, να βρίσκουν τις ατομικές και συλλογικές φωνές τους. Θέλω να εξερευνήσω και τις συνθήκες καταπίεσης και τη κίνηση προς την έκφραση του εαυτού σε δυο από αυτές τις αφηγήσεις, στο Ούρσους, το πνεύμα των σπηλαίων (The Clan of the Cave Bear) και στο Η ιστορία της θεραπαίνιδας (The Handmaid's Tale).

David Graeber: Ο Batman και το Πρόβλημα της Συντακτικής Εξουσίας

Ο Umberto Eco κάποτε παρατήρησε πως οι ιστορίες των κόμικ ήδη λειτουργούν κάπως σαν όνειρα· η ίδια βασική πλοκή επαναλαμβάνεται, ψυχαναγκαστικά, ξανά και ξανά· τίποτα δεν αλλάζει, ακόμη και καθώς το υπόβαθρο των ιστοριών αλλάζει από τη Μεγάλη Ύφεση στον 1ο ΠΠ στην μεταπολεμική ευημερία, οι ήρωες – είτε είναι ο Σούπερμαν, η Γουόντερ Γούμαν, η Πράσινη Σφήκα ή ο Δρ. Στρέιντζ – μοιάζουν να παραμένουν σε ένα αιώνιο παρόν, δίχως να γερνούν ποτέ, ουσιαστικά πάντοτε οι ίδιοι. Η βασική πλοκή παίρνει τη παρακάτω μορφή: ένας κακός τύπος – ίσως ένα αφεντικό του υποκόσμου, πιο συχνά ένας πανίσχυρος υπερκακός – ξεκινά ένα εγχείρημα παγκόσμιας κατάκτησης, καταστροφής, κλοπής, εκβιασμού ή εκδίκησης. Ο ήρωας μαθαίνει για τον κίνδυνο και εξακριβώνει τι γίνεται. Ο κόσμος επιστρέφει στο κανονικό μέχρι το επόμενο επεισόδιο όταν ακριβώς το ίδιο πράγμα συμβαίνει ξανά. Δεν χρειάζεται μια ιδιοφυΐα για να διαπιστωθεί τι συμβαίνει εδώ. Οι ήρωες είναι ξεκάθαρα αντιδραστικοί. Με αυτό εννοώ «αντιδραστικοί» με τη κυριολεκτική έννοια: απλά αντιδρούν σε πράγματα· δεν έχουν δικά τους σχέδια. (Ή για να είμαι ακριβέστερος, ως ήρωες δεν έχουν δικά τους σχέδια. Ως Κλαρκ Κεντ, ο Σούπερμαν μπορεί να προσπαθεί διαρκώς, και να αποτυγχάνει, να ρίξει την Λόις Λέιν. Ως Σούπερμαν είναι καθαρά αντιδραστικός). Στην πράξη, οι υπερήρωες μοιάζει σχεδόν πάντοτε στερούνται φαντασίας. Ο Μπρους Γουέιν, με όλα τα λεφτά του κόσμου, δεν μοιάζει να μπορεί να σκεφτεί τι να κάνει με αυτά πέρα από το να σχεδιάσει όπλα ακόμη υψηλότερης τεχνολογίας και να προχωρά σε μια περιστασιακή πράξη φιλανθρωπίας. Με τον ίδιο τρόπο δεν φαίνεται να μην αντιλαμβάνεται ποτέ ο Σούπερμαν πως θα μπορούσε να σταματήσει την παγκόσμια πείνα ή να φτιάξει δωρεάν μαγικές πόλεις από βουνά. Οι υπερήρωες σχεδόν ποτέ δεν φτιάχνουν, δημιουργούν ή χτίζουν οτιδήποτε. Οι κακοί, αντίθετα, είναι ασταμάτητα δημιουργικοί. Είναι γεμάτοι σχέδια και εγχειρήματα και ιδέες. Ξεκάθαρα, αρχικά πρέπει, δίχως να το καταλαβαίνουμε, να τασσόμαστε με τους κακούς. Εν τέλει αυτοί είναι που περνάνε καλά. Μετά φυσικά αισθανόμαστε ενοχές για αυτό, τασσόμαστε ξανά με τον ήρωα, και περνάμε ακόμη καλύτερα βλέποντας το Υπερεγώ να τσακίζει πίσω στην υποταγή το άσωτο Εκείνο.

Félix Guattari: Συνάντησα Ακόμη και Ευτυχισμένες Ντραγκ Κουίν

Η οικονομική και σεξουαλική εκμετάλλευση δεν μπορεί να διαχωριστεί. Οι γραφειοκρατίες και η αστική τάξη διατηρούν την εξουσία τους με το να βασίζονται στη σεξουαλική διάκριση, την ηλικία, τις τάξεις, τις φυλές, την κωδικοποίηση των νοοτροπιών και την ταξική διαστρωμάτωση. Η μίμηση αυτών των ίδιων των διακρίσεων και διαστρωματώσεων από τους ακτιβιστές (για παράδειγμα, η άρνηση να κοιτάξουν προσεκτικά την άκαμπτη αποξένωση των γυναικών και των παιδιών, στις κτητικές και κυριαρχικές νοοτροπίες, σχετικά με την αστική διάκριση της ιδιωτικής ζωής και της δημόσιας δραστηριότητας, κλπ.) αποτελεί ένα από τα θεμέλια της τωρινής γραφειοκρατικοποίησης του επαναστατικού εργατικού κινήματος. Έχοντας ανοιχτά αυτιά για τις αληθινές επιθυμίες των ανθρώπων σημαίνει πως κάποιος είναι ικανός να ακούσει την δική του επιθυμία και εκείνη των πιο κοντινών συντρόφων του. Αυτό δεν σημαίνει καθόλου πως θα έπρεπε να τοποθετήσουμε τους ταξικούς αγώνες πολύ χαμηλά στη κλίμακα κάτω από την πάλη των επιθυμιών. Αντίθετα, κάθε σημείο επαφής μεταξύ των δυο θα φέρει μια απροσδόκητη ενέργεια στη πρώτη.

Chas Walker: Τέρατα και Μαζική Πολιτική

Η επαναστάτρια στοχάστρια Grace Lee Boggs συχνά παρότρυνε τους ανθρώπους να αναρωτηθούν, «Τι ώρα είναι στο ρολόι του κόσμου». Αυτό το καιρό, ένα θερμόμετρο και βαρόμετρο μπορούν επίσης να φανούν χρήσιμα σε τέτοιες εκτιμήσεις. Δραματικοί και φονικοί καύσωνες υπογραμμίζουν την αναγκαιότητα του κλιματικού κινήματος, που – μαζί με ένα ανανεωμένο συνδικαλιστικό κύμα και τις ιστορικές διαδηλώσεις για τις μαύρες ζωές το καλοκαίρι του 2020 – έχει συναντήσει ένα πολιτικό σύστημα που μοιάζει ανίκανο να για επαρκή αντίδραση, πόσο μάλλον για μια μεταμορφωτική. Έχει ασκηθεί αρκετή πίεση; Τι γίνεται με τις αντιπιέσεις; Πως τελειώνουν όλα; Δύο πρόσφατες δημοφιλείς ταινίες, Sorry to Bother You (2018) και Don’t Look Up (2021), θέτουν πολλά από τα ίδια ερωτήματα, και οι δύο στρέφονται στα τέρατα για να βρουν απαντήσεις. Όταν ο Equisapiens του Sorry to Bother You εισβάλει στη περιφραγμένη έπαυλη του δισεκατομμυριούχου ανταγωνιστή Στίβ Λιφτ – τη δική τους Βαστίλη – και οι Bronteroc που εμφανίζονται στην αποδοκιμασία του Don’t Look Up κυριολεκτικά τρώνε τους πλούσιους (ξεκινώντας με τον αρχηγό του κράτους), εντάσσονται στη μακρά παράδοση φανταστικών πλασμάτων που χρησιμοποιούνται για να τιμωρήσουν τους κακούς για τις αδικίες τους. Τα τέρατα αυτά αξίζουν να μας απασχολήσουν για περισσότερο από την σύντομη εμφάνιση τους στην οθόνη. Όπως γράφουν η πολιτική θεωρητικός Jane Anna Gordon και ο φιλόσοφος Lewis R. Gordon γράφουν στο Divine Warning: Reading Disaster in the Modern Age, τα τέρατα συχνά εμφανίζονται στον απόηχο καταστροφών για να καταδείξουν κάτι. Η σημασία τους είναι εμφανής στο λατινικό ρήμα του οποίου μοιράζονται τη ρίζα: monere – να συμβουλεύσω, προειδοποιήσω, τιμωρήσω. Όταν έρχονται τα τέρατα, ένα ξεκαθάρισμα είναι κοντά.

Michael Molcher: Είμαι Ο Νόμος. Πώς Ο Δικαστής Dredd Προέβλεψε Το Μέλλον Μας

«Υποτίθεται πως είναι ο Αστυνομικός Επίτροπος, όχι ο Δικαστής Dredd»: όταν η Shami Chakrabarti, η διευθύντρια της οργάνωσης ανθρωπίνων δικαιωμάτων Liberty, επέκρινε τον τότε επίτροπο της μητροπολιτικής αστυνομίας, Σερ Ian Blair επειδή πρότεινε μια ελίτ αστυνομική δύναμη που θα απέδιδε «άμεση δικαιοσύνη», ανέφερε μια φιγούρα, όχι από τη κλασική λογοτεχνία ή κινηματογράφο, αλλά από ένα βρετανικό κόμικ. Όταν η ντυμένη με στολές καταστολής εξεγέρσεων αστυνομία επιτίθεται με βαρβαρότητα σε διαδηλωτές, η παρομοίωση εξαπλώνεται σε όλο το διαδίκτυο – κάποιοι κατηγορώντας την αστυνομία ως Δικαστή Dredd, και άλλοι απαιτώντας να γίνουν σαν εκείνον. Όταν η κυβέρνηση επεδίωξε να καταργήσει το δικαίωμα στη διαμαρτυρία, στο διαδίκτυο «κόλλησαν» περιγράμματα του κράνους του Dredd πάνω σε φωτογραφίες του τότε υπουργού εσωτερικών Priti Patel, με το γείσο του στολισμένο με διπλούς κεραυνούς σαν το «SS» των ναζιστικών Schutzstaffel. Όμως τι μπορεί πιθνανώς να μας διδάξει ένας υπερβολικός, πομπώδης, βίαιος μελλοντικός αστυνομικός, δημιουργημένος σχεδόν μισό αιώνα πριν, σχετικά με το κόσμος μας σήμερα; Γιατί αυτή φιγούρα είναι τόσο ισχυρό μέσο για να περιγράψει τον αυταρχισμό; Η απλή απάντηση είναι πως είναι πιο επίκαιρος τώρα από ότι υπήρξε ποτέ.

Anselm Jappe: Από τον Céline στο Videoclip

Νωρίτερα φέτος κυκλοφόρησα μια συλλογή από δοκίμια στη Γαλλία με τίτλο Crédit à Mort, αφιερωμένο ειδικά στην οικονομική κρίση και τις κοινωνικές της συνέπειες. Ο τίτλος είναι εμφανώς μια αναφορά στο δεύτερο μυθιστόρημα του Louis-Ferdinand Céline. Δεν υήρχε ωστός καμιά άμεση αναφορά στο κείμενο του Céline· ο τίτλος μου ήταν απλά ένα λογοπαίγνιο περιλαμβάνοντας τις λέξεις «θάνατος» και «πίστωση». Παρόλα αυτά, αργότερα συνειδητοποίησα πόσο ταιριαστή ήταν στη πραγματικότητα η αναφορά στον Céline και πως έκανα μια σωστή επιλογή δίχως αρχικά να το συνειδητοποιήσω. Το βιβλίο γενικά είναι μιοα απόρριψη των ψευδών μορφών κοινωνικής κριτικής που εμφανίστηκαν λόγω της κρίσης της καπιταλιστικής κοινωνίας. Στο βιβλίο, απέρριψα πρώτα από όλα την μονόπλευρη πολεμική που κατευθύνεται εναντίον του χρηματοπιστωτικού τομέα, των τραπεζών και της κερδοσκοπίας, που θεωρείται όχι η ορατή πτυχή μιας πιο βαθιάς κρίσης – την κρίση της συσσώρευσης του κεφαλαίου – αλλά ως η πραγματική αιτία της καταστροφικής κρίσης του καπιταλιστικού τρόπου ζωής. Η πολεμική εναντίον της κερδοσκοπίας, που μπορεί να βρεθεί στην αριστερά αλλά και στη δεξιά, αποδίδει όλα τα κακά του κόσμου όχι σε μια κοινωνική δομή αλλά σε μια μικρή ομάδα ανθρώπων που υποκινούνται από την απληστία και την επιθυμία για εξουσία. Πρέπει να υπερασπιστούμε τους εργάτες και τους τίμιους καταθέτες από τα παράσιτα του χρηματοπιστωτικού συστήματος: η επιδίωξη αυτή μοιάζει να έχει γεννήσει μια κοινή πεποίθηση με την οποία συμφωνούν ακόμη και ο Barak Obama, ο George Soros και ο Mario Draghi. […] Δεν χρειάζεται να τονίσουμε το γεγονός πως ο Céline, ακόμη και αγνοώντας κάθε πολιτικό προσανατολισμό, ήταν βάρδος της μνησικακίας, μια μνησικακία ύψιστου βαθμού, κατευθυνόμενη εναντίον των πάντων και όλων, μια μνησικακία σε κοσμική κλίμακα. Αυτή ήταν η τρομακτική του δύναμη: η έκφραση, δίχως διαμεσολαβήσεις, ωμά και αδρά, τα συναισθήματα που η ζωή στη σύγχρονη, αστική και καπιταλιστική κοινωνία μπορεί πρακτικά να προκαλέσει. Από την άποψη αυτή, ο Céline είναι αξεπέραστος. Αντιπροσωπεύει ένα πραγματικό πειρασμό. Την πρώτη φορά που διαβάζεις το Ταξίδι στην Άκρη της Νύχτας, όταν είσαι νέος, μπορεί να προκαλέσει την ίδια αναστάτωση με την πρώτη φορά που διαβάζεις Nietzsche ή την πρώτη φορά που μελέτησες την Κραυγή του Munch. Και σε κάθε τέτοια περίπτωση είναι αναγκαίο να απομακρυνθείς στην συνέχεια για να διακρίνεις πόση αλήθεια περιέχει ένα τέτοιο παράδειγμα από το σοκ που προκαλεί.