Giorgio Agamben: Τα Όρια της Βίας

Πενήντα χρόνια μετά την έκδοση της Κριτικής της Βίας του Walter Benjamin, και περισσότερα από εξήντα χρόνια μετά τις Σκέψεις Πάνω Στη Βία του Georges Sorel, μια επανεκτίμηση των ορίων και της σημασίας της βίας, αντιμετωπίζει ελάχιστο κίνδυνο να φανεί άκαιρη. Σήμερα, η ανθρωπότητα ζει υπό τη συνεχή απειλή της στιγμιαίας καταστροφής της από μια μορφή βίας που ούτε ο Benjamin, ούτε ο Sorel μπορούσε να φανταστεί, μια βία που δεν μετριέται πια σε ανθρώπινη κλίμακα. Ωστόσο, η επείγουσα ανάγκη για να στοχαστούμε ξανά τη βία δεν είναι ζήτημα κλίμακας· είναι ζήτημα της όλο και πιο ασαφούς σχέσης της βίας με τη πολιτική. Έτσι αυτή η κριτική αποκλίνει από την έκθεση της σχέσης της βίας με το νόμο και τη δικαιοσύνη του Benjamin, αντίθετα προσπαθεί να καθορίσει τη σχέση της με τη πολιτική, και κάνοντάς το αυτό, να ξεσκεπάσει το ερώτημα της βίας για την ίδια και τον εαυτό της. Με άλλα λόγια, στοχεύουμε να ορίσουμε τα όρια – αν υπάρχουν τέτοια όρια – που χωρίζουν τη βία από τη σφαίρα της ανθρώπινης κουλτούρας στην ευρύτερη έννοιά της. Αυτά τα όρια θα μας επιτρέψουν να απαντήσουμε στο ζήτημα της μόνης βίας που υπάρχει ακόμη σε ανθρώπινη κλίμακα: την επαναστατική βία.

Julia Tulke: Καταγράφοντας την Διαφωνία. Πολιτικό Street Art σε Ιστανμπούλ και Αθήνα

Στην Αθήνα και την Ιστανμπούλ, δυο πόλεις που έχουν γίνει επίκεντρα διαμαρτυρίας μέσα στην ευρύτερη συγκυρία της σύγχρονης πολιτικής κινητοποίησης σε ολόκληρη τη Μεσόγειο, το μεταμορφωτικό δυναμικό του πολιτικού street art έχει γίνει ιδιαίτερα εμφανής, δείχνοντας προς την δημιουργική σύνδεση μεταξύ χώρου, πολιτικής, και δημιουργικής παρέμβασης. Η εξέγερση στο Πάρκο Γκεζί το 2013 συνοδεύτηκε από μια έκρηξη πολιτικής street art καθώς οι διαμαρτυρόμενοι στράφηκαν στους τοίχους της πόλης για να εκφράσουν την αυξανόμενη αγανάκτηση τους, και να διεκδικήσουν το αστικό τοπίο ως χώρο συμμετοχικής δημοκρατικής συνάντησης. Παρόμοια, η πόλη της Αθήνας γνώρισε την διάδοση του πολιτικού street art σε συνδυασμό με το κίνημα κατά της λιτότητας που σχηματίστηκε σε αντίδραση στη περίπλοκη κατάσταση κρίσης στην οποία είχε περιέλθει η Ελλάδα από το 2010. Και στις δυο περιπτώσεις, οι διαδηλωτές όχι μόνο αλληλοεπέδρασαν με το υλικό τοπίο της πόλης εκφραστικά μέσα από τη μπογιά και το χαρτί, «ζωντανεύοντας και οργανώνοντας την αρχιτεκτονική» σε μια προσπάθεια να δημιουργήσουν μένα ενσαρκωμένο δημόσιο. Καθώς συνθήματα, αφίσες, στένσιλ, και τοιχογραφίες φωτογραφίζονταν και διακινούνταν μέσα από τις δομές των κοινωνικών δικτύων, αυτές οι παρεμβάσεις κατέληξαν να έχουν απήχηση πέρα από το άμεσο πλαίσιο τους ως κομμάτι μιας κινητής, υπερεθνικής πολιτικής αισθητικής. Στήνοντας μια διαλογική συνάντηση μεταξύ Αθήνας και Ιστανμπούλ, το κείμενο αυτό εξετάζει πως σε κάθε περίπτωση παρεμβάσεων στο δημόσιο χώρο όπως και η κυκλοφορία τους στο ψηφιακό πεδίο δημιουργούν «υβριδικούς χώρους αντίστασης» που συντηρούν πολιτικές εκδηλώσεις γειωμένες στον πραγματικό και πέρα από αυτόν κόσμο. Προσέχοντας τις ομοιότητες και τις διαφορές μεταξύ των δύο πόλεων και των αντίστοιχων πολιτικών συνθέσεων, αναλύω τις εκφράσεις πολιτικού street art στο πλαίσιο των σύγχρονων κοινωνικών κινημάτων, εστιάζοντας ιδιαίτερα στην υλική τους μετακίνηση μεταξύ φυσικού και ψηφιακού χώρου.

Lewis Call: Ο Μεταμοντέρνος Αναρχισμός στην Νιτσεϊκή Φιλοσοφία

Παρά την εχθρότητα του Nietzsche προς τον αναρχισμό, η γραφή του περιέχει όλα τα στοιχεία της αναρχικής πολιτικής του 19ου αιώνα. Το έργο όμως του Nietzsche στη πραγματικότητα είναι πολύ πιο ριζοσπαστικό από εκείνο του Bakunin, του Kropotkin, και των άλλων. Πρώτο, η κριτική του Nietzsche τείνει να είναι πολιτισμική παρά αυστηρά πολιτική ή οικονομική. Αυτό του επιτρέπει να πει πως ο καπιταλισμός και το κράτος είναι επικίνδυνα όχι μόνο για τους εργάτες αλλά στο πολιτισμό συνολικά. Αν η πολιτική οικονομία και η κρατιστική πολιτική αποτελούν, όπως αναφέρει ο Nietzsche, εκφυλισμού και παρακμής γενικά, τότεείναι κακό μαντάτο όχι μόνο για το προλεταριάτο αλλά και για την αστική τάξη επίσης. Δεύτερο (και μακροπρόθεσμα πολύ πιο σημαντικό), η φιλοσοφία του Nietzsche διευρύνει την παραδοσιακή αναρχική κριτική με να την επεκτείνει σε νέα πεδία. Ο τυπικός αναρχισμός διατηρεί πλαίσια ανθρώπινης υποκειμενικότητας και ανθρώπινου ορθολογισμού που είναι εγγενώς αστικά και κρατιστικά· είναι έτσι πολύ εξαιρετικά δύσκολο, αν θεωρητικά αδύνατο, για έναν τέτοιο αναρχισμό να υπερβεί την κοινωνικοπολιτική τάξη που ισχυρίζεται πως αμφισβητεί. Η φιλοσοφία του Nietzsche, από την άλλη, δείχνει προς ένα νέο είδος ριζοσπαστικής πολιτικής που αποκαλώ μεταμοντέρνο αναρχισμό. Τα βασικά χαρακτηριστικά αυτού του ιδιαίτερα ανορθόδοξου τύπου αναρχισμού είναι ως εξής. Πρώτο, η φιλοσοφία του Nietzsche δημιουργεί μια αναρχία του υποκειμένου, αποσταθεροποιώντας βίαια την έννοια της υποκειμενικότητας του Διαφωτισμού που είναι η βάση όλων των μορφών πολιτικών φιλοσοφιών, μεταξύ τους ο φιλελευθερισμός, ο μαρξισμός, και ο τυπικός αναρχισμός. Ο υποκειμενοκεντρικός λόγος είναι μια παράπλευρη απώλεια αυτής της κριτικής. Στο χώρο που δημιουργείται από αυτή τη ριζοσπαστική κριτική της σύγχρονης υποκειμενικότητας, ο Nietzsche εξαπολύει ένα άλλο είδος αναρχίας, την αναρχία του γίγνεσθαι. Διδάσκοντας μας πως πρέπει να επιδιώκουμε ένα αέναο εγχείρημα υπέρβασης του εαυτού και αυτοδημιουργίας, χάνοντας συνεχώς και βρίσκοντας τους εαυτούς μας στο ποτάμι του γίγνεσθαι. Ο Nietzsche εξασφαλίζει πως η υποκειμενικότητα μας θα είναι ρευστή και διασκορπισμένη, πολλαπλή και πλουραλιστική, παρά σταθερή και συγκεντρωμένη, μοναδική και ολοκληρωτική. Αυτές οι δίδυμες αναρχίες , η κριτική αναρχία του υποκειμένου και η θετική αναρχία του γίγνεσθαι, σχηματίζουν την βάση του μεταμοντέρνου νιτσεϊκού αναρχισμού. Η φιλοσοφία του αναρχισμού δημιουργεί έτσι όχι μόνο την ιδέα του μεταμοντέρνου αναρχισμού αλλά επίσης και τους ίδιους τους μεταμοντέρνους αναρχικούς· το έργο του έτσι είναι επιτελεστικό παρά κανονιστικό.

Voline: Η Συντακτική Συνέλευση και οι Μπολσεβίκοι

Όσο περισσότερο εδραιώνεται η επιτυχία των Μπολσεβίκων, και η θέση τους γίνεται σταθερότερη, τόσο περισσότερο η δράση τους θα παίρνει μια απολυταρχική μορφή, και τόσο καθαρότερη θα είναι η παγίωση και η υπεράσπιση της πολιτικής τους εξουσίας. Θα αρχίσουν να δίνουν όλο και περισσότερες κατηγορηματικές εντολές στα Σοβιέτ και άλλους τοπικούς οργανισμούς. Θα εγκαθιδρύσουν από τα πάνω τις δικές τους πολιτικές δίχως να διστάσουν να χρησιμοποιήσουν ένοπλη δύναμη σε περίπτωση αντίστασης. Όσο περισσότερο θα διατηρείται η επιτυχία τους, τόσο περισσότερο θα υπάρχει ο κίνδυνος, οι δράσει των Μπολσεβίκων θα γίνουν πιο σίγουρες και βέβαιες. Κάθε νέα επιτυχία θα τους γυρίζει τα μυαλά περισσότερο. Κάθε επιπλέον μέρα επιτυχίας του κόμματος του Lenin θα σημαίνει αυξημένο κίνδυνο για την Επανάσταση.

Bekir B Artukoglu & Natalia Szejko: Υπαρξισμός και Ψυχική Υγεία στο Stalker του Tarkovsky

Το Stalker (1979) είναι η πέμπτη ταινία του Andrei Tarkovsky, και η τελευταία που σκηνοθέτησε όσο ζούσε στη Σοβιετική Ένωση. Στην ταινία, ο Συγγραφέας και ο Καθηγητής προσλαμβάνουν έναν Στάλκερ για να τους βοηθήσει να διασχίσουν παράνομα μια απαγορευμένη, μαγική Ζώνη, η οποία εκπληρώνει σε εκείνους που μπορούν να επιβιώσουν τις θανάσιμες παγίδες, την πιο μύχια επιθυμία τους, και περιτριγυρίζεται από κυβερνητικά φυλάκια. Η αντίθεση μεταξύ των μεγάλων πλάνων των φθαρμένων ερειπίων των σύγχρονων ανθρώπινων δομών και η απεικόνιση της λιτής ομορφιάς του φυσικού τοπίου, είναι στοχασμός σε ένα πιθανό μετα-αποκαλυπτικό μέλλον για την ανθρωπότητα. Πράγματι, Meditation (Στοχασμός), είναι ο τίτλος της μουσικής της ταινίας, που ενισχύει την απαλή και όλο χάρη εικόνα του Stalker. Σύνθεση του Stalker, το Meditation συνδυάζει ένα ιταλικό μοτέτο του 14ου αιώνα αφιερωμένο στην Παναγία με το Mugham Bayati Shiraz για να δημιουργήσει μουσική με πλατιές πολιτισμικές και πνευματικές ρίζες σε Μέση Ανατολή, Δύση και Κεντρική Ασία. Η θλιβερή κοινωνική τροχιά της ανθρωπότητας, όπως αποκαλύπτεται από την φωτογραφία του Tarkovsky και την συνάντηση Δυτικής και Ανατολικής πνευματικότητας, μπλέκεται με ψυχολογικές εξερευνήσεις των χαρακτήρων της ταινίας μέσα από μακροσκελείς μονόλογους με απρόβλεπτες αλλαγές στη διάθεση και έντονες φυσικές και λεκτικές συγκρούσεις. Η στιβαρή υλοποίηση του ψυχολογικού μαρτυρίου στην ταινία θυμίζει βασικές ανθρώπινες εμπειρίες που βρίσκονται μέσα στο πεδίο της σύγχρονης φροντίδας της ψυχικής υγείας. Αυτή η εσωτερική και διαπροσωπική αγωνία στο Stalker μπορεί να ερμηνευτεί από μια υπαρξιστική θέση.

Michael A. Peters: Reich, Fromm, Foucault, Deleuze και Guattari. Η Κοινωνική Παθολογία του Φασισμού του 21ου Αιώνα

Οι πρώτες δυο δεκαετίες του 21ου αιώνα συνοδεύτηκαν από την «επιστροφή» της φασιστικής συμπεριφοράς και την καλλιέργεια της φιλοσοφίας του Φασισμού στις ταραγμένες φιλελεύθερες δημοκρατίες της Δύσης. Επίσης γίναμε μάρτυρες της εδραίωσης αυταρχικών μονοκομματικών κρατών σε Ρωσία, Κίνα, Μέση Ανατολή, Ασία και Αφρική, δημιουργώντας μερικές μη παραδοσιακές συμμαχίες σε άξονες Ανατολής-Δύσης και Βορρά-Νότου. Οι πολιτικοί επιστήμονες κάνουν διάφορες διακρίσεις μεταξύ ολοκληρωτισμού, αυταρχισμού και φασισμού για να προωθήσουν τόσο την ιστορική ανάλυση αλλά και να δείξουν τους δεσμούς κοινωνίας των πολιτών και αυταρχισμού. Ενώ είναι όλα μορφές διακυβέρνησης διαφέρουν σε όρους εξουσίας του κράτους, τη λατρεία και τη χαρισματικότητα του ηγέτη, τα όρια της πολιτικής ελευθερίας, την εξύμνηση της βίας και με όρους της έννοιας της επιθυμίας. Η φασιστική σεξουαλικότητα βασισμένη στην κυριαρχία και στο σεξουαλικό αυταρχισμό σε μια «κουλτούρα αρρενωπότητας» είναι ουσιαστικά αντιγυναικεία, πιστεύοντας γενικά πως οι γυναίκες πρέπει να μένουν στο σπίτι κάνοντας και προσέχοντας μωρά. Όλο και περισσότερο, στοιχεία ανελευθερίας έχουν κάνει την εμφάνιση τους σε δημοκρατίες με την άνοδο αντιμεταναστευτικών, αντιπεριβαλλοντικών, ρατσιστικών και λευκών σοβινιστικών κομμάτων και κινημάτων, όπως και η εμφάνιση και εδραίωση διάφορων τρομοκρατικών δικτύων του σκοτεινού διαδικτύου σε ολόκληρη την Ευρώπη, την Λατινική Αμερική και τις ΗΠΑ.

Joanna Moncrieff: Το Ψυχολογικό Είναι Πολιτικό

Ο νεοφιλελευθερισμός απαιτεί εκτεταμένους μηχανισμούς κοινωνικού ελέγχου για την αστυνόμευση της παρανομίας και του κοινωνικού κατακερματισμού που παράγουν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Τα επίπεδα φυλάκισης έχουν αυξηθεί σε πολλές δυτικές χώρες, λαμβάνοντας συγκλονιστικές διαστάσεις , ιδίως στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής . Το 2011, το 0.7% του πληθυσμού των Ηνωμένων Πολιτειών βρισκόταν στην φυλακή, με το 2.9% των φυλακισμένων να βρίσκονται σε δικαστική επιτήρηση ή αποφυλάκιση υπό όρους. Μεταξύ των Αφροαμερικανών, σχεδόν το 7% των ενήλικων αντρών βρισκόταν στην φυλακή, και ένας στους τρεις αφροαμερικάνους άντρες μπορεί να αναμένει ότι θα πάει στην φυλακή κατά τη διάρκεια της ζωής του. «Στις Ηνωμένες Πολιτείες», σχολιάζει ο David Harvey, «η φυλάκιση έγινε μία καίρια κρατική στρατηγική για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που προκύπτουν μεταξύ των πεταμένων εργατών και των περιθωριοποιημένων πληθυσμών» . Τα ποσοστά φυλάκισης στο Ηνωμένο Βασίλειο έχουν, επίσης, αυξηθεί σχεδόν σε διπλάσιο βαθμό από τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1990 .

Leslie Kern: Η Μη Σεξιστική Πόλη

Τα οράματα για μια «μη σεξιστική πόλη» συχνά εστιάζονται σε στεγαστικά ζητήματα, τονίζοντας πως το σπίτι της πυρηνικής οικογένειας είναι ένας πραγματικά αναποτελεσματικός τρόπος για να αξιοποιήσει την εργασία, που κρατά τις γυναίκες δεμένες στο σπίτι με ελάχιστο χρόνο και ενέργεια για άλλες επιδιώξεις. Οικιστικά σχέδια που επιτρέπουν στα νοικοκυριά να μοιράζονται το έργο του μαγειρέματος, του καθαρίσματος, και της φροντίδας των παιδιών είναι κοινά χαρακτηριστικά φεμινιστικών σχεδίων. Μέρος του έργου για την απεικόνιση μιας μη σεξιστικής πόλης έχει ήδη γίνει. Μια φεμινιστική πόλη πρέπει να είναι μια όπου οι φραγμοί – φυσικοί και κοινωνικοί – έχουν καταστραφεί, όπου όλα τα σώματα είναι ευπρόσδεκτα και φιλοξενούνται. Μια φεμινιστική πόλη πρέπει να είναι επικεντρωμένη στη φροντίδα, όχι επειδή οι γυναίκες πρέπει να παραμείνουν κατά κύριο λόγο υπεύθυνες για τη φροντίδα, αλλά γιατί η πόλη έχει τη δυνατότητα να απλώσει το έργο παροχής φροντίδας πιο ισότιμα. Μια φεμινιστική πόλη πρέπει να κοιτάξει στα δημιουργικά εργαλεία που οι γυναίκες χρησιμοποιούσαν πάντοτε για να υποστηρίξουν η μια την άλλη και για να βρουν τρόπους να χτίσουν αυτή την υποστήριξη στην ίδια τη δομή του αστικού κόσμου.

Patricia Posner: Η Κοινοτοπία του Κακού

Ο Capesius και η υπερασπιστική του ομάδα υπολόγιζαν στο διάχυτο αίσθημα στη Γερμανία για λήθη του παρελθόντος. Η έλλειψη δημόσιας υποστήριξης, ήλπιζε ο Capesius μπορεί να σήμαινε πως οι έρευνες του Bauer θα βάλτωναν δίχως ποτέ να φτάσει σε δίκη. Σε μεγάλη απογοήτευση του Capesius, ωστόσο, μια εκπληκτική εξέλιξη εκείνη την άνοιξη αναζωογόνησε το ευρύτερο ενδιαφέρον του κοινού για τα εγκλήματα των ναζί και τη μοίρα των ατιμώρητων δραστών. Μια ομάδα Ισραηλινών ειδικών δυνάμεων εκτέλεσαν μια μυστική αποστολή, βγαλμένη κατευθείαν από τις σελίδες ενός κατασκοπευτικού μυθιστορήματος. Στις 11 Μάϊου 1960, ο Adolf Eichmann – ο αξιωματικός των SS υπεύθυνος για τον εκτοπισμό εκατομμυρίων Εβραίων στα στρατόπεδα θανάτου - είχε τελειώσει τη βάρδια του σε ένα τοπικό εργοστάσιο της Mercedes-Benz, σε ένα προάστιο του Μπουένος Άιρες στην Αργεντινή. Είχε ανέβει σε ένα λεωφορείο στην οδό Γκαριμπάλντι. Όταν κατέβηκε από το λεωφορείο, δεν πρόσεξε ένα κοντινό ακινητοποιημένο αυτοκίνητο στο οποίο δύο άνδρες έλεγχαν τη μηχανή του. Και δεν έδωσε σημασία σε ένα άλλο αυτοκίνητο με τρεις άνδρες μέσα, παρκαρισμένο κοντά στη στάση του. Καθώς περνούσε μπροστά από το πρώτο αυτοκίνητο, οι πίσω πόρτες άνοιξαν και τέσσερις άνδρες τον έριξαν κάτω και τον πέταξαν μέσα. Η απαγωγή κράτησε λιγότερο από ένα λεπτό. Πριν τον δέσουν και τον φιμώσουν, κατάφερε να πει μόνο: «Παραδίνομαι στη μοίρα μου». Κανείς δεν γνώριζε πως ο Fritz Bauer είχε παίξει ένα καίριο παρασκηνιακό ρόλο στο να πέσει ο Eichmann σε ισραηλινά χέρια. Ήδη από το Σεπτέμβριο του 1957, ο Bauer είχε στείλει ένα μυστικό τηλεγράφημα στον Isser Harel, τον αρχηγό της ισραηλινής υπηρεσίας πληροφοριών, προσφέροντας πληροφορίες πως ο Eichmann κρύβονταν στην Αργεντινή.

Courtney Desiree Morris: Γιατί οι Μισογύνηδες Γίνονται Καλοί Ρουφιάνοι

Τον Ιανουάριο του 2009, ακτιβιστές στο Ώστιν του Τέξας, έμαθαν πως ένας από αυτούς, ένας λευκός ακτιβιστής με το όνομα Brandon Darby. Είχε εισχωρήσει σε οργανώσεις που διαμαρτύρονταν εναντίον του Ρεπουμπλικανικού Εθνικού Συνεδρίου (RNC) ως πληροφοριοδότης του FBI. Αργότερα ο Darby παραδέχτηκε πως φορούσε συσκευές ηχογράφησης στις συναντήσεις για το σχεδιασμό δράσεων και στη διάρκεια του συνεδρίου. Κατέθεσε για λογαριασμό της κυβέρνησης το Φεβρουάριο του 2009 στη δίκη δυο ακτιβιστών από το Τέξας που συνελήφθησαν στο RNC με κατηγορίες κατασκευής και κατοχής μολότοφ, αφού τους ενθάρρυνε ο Darby να το κάνουν. Οι δύο νεαροί, ο David McKay και ο Bradley Crowder, αντιμετώπιζαν ο καθένας δεκαπέντε χρόνια στη φυλακή. Ο Crowder δέχτηκε να δηλώσει ένοχος για να εκτίσει ποινή τριών ετών σε ομοσπονδιακή φυλακή· υπό την πίεση των ομοσπονδιακών εισαγγελέων και ο McKay δήλωσε ένοχος για την κατοχή «αδήλωτων μολότοφ» και καταδικάστηκε σε τέσσερα χρόνια στη φυλακή. Πληροφορίες που συγκεντρώθηκαν από τον Darby μπορεί να συνέβαλλαν εναντίον των RNC 8, ακτιβιστών από ολόκληρη τη χώρα που κατηγορήθηκαν για «συνωμοσία για εξέγερση και συνωμοσία για φθορές περιουσίας ως επέκταση της τρομοκρατίας». Οι ακτιβιστές από το Ώστιν εξεπλάγησαν ιδιαίτερα από την αποκάλυψη πως ο Darby δρούσε ως πληροφοριοδότης επειδή ήταν μέλος σε διάφορες αριστερές οργανώσεις και ήταν ηγετικό μέλος του Common Ground Relief, μια οργάνωση με έδρα την Νέα Ορλεάνη αφιερωμένη στην ικανοποίηση των βραχυπρόθεσμων αναγκών των μελών της κοινότητας που είχαν εκτοπιστεί από τις φυσικές καταστροφές στην Ακτή του Κόλπου και αφιερωμένη στο να ξαναχτίσει την περιοχή και να εξασφαλίσει το δικαίωμα στην επιστροφή των εκτοπισμένων του τυφώνα Κατρίνα. Ένιωσα έκπληξη αλλά όχι σοκ από τα νέα.