Octave Mirbeau: Εκλογική Απεργία

Ο κόσμος συνεχίζεται εδώ και αιώνες, οι κοινωνίες αναπτύχθηκαν και διαδέχτηκαν η μια την άλλη, η καθεμιά σαν την προηγούμενη και ένα γεγονός κυριαρχεί σε ολόκληρη την ιστορία: την προστασία των ισχυρών και τη συντριβή των αδύναμων. Οι αδύναμοι δεν καταλαβαίνουν ότι έχουν μόνο έναν ιστορικό λόγο ύπαρξης και αυτό είναι να πληρώνουν για μερικά πράγματα που δεν θα χρησιμοποιήσουν ποτέ και να πεθάνουν για πολιτικά σχέδια που δεν έχουν καμία σχέση με αυτά. Τι έχει σημασία για αυτούς αν είναι ο Pierre ή ο Jean που τους ζητάει τα χρήματά τους και τους παίρνει τη ζωή τους, αφού πρέπει να λεηλατήσουν τους εαυτούς τους για τους τελευταίους και να τους προσφέρουν στους πρώτους; Αλλά όχι! Έχουν τις προτιμήσεις τους μεταξύ εκείνων που τους ληστεύουν και εκείνων που τους εκτελούν, και ψηφίζουν τους πιο άπληστους και τους πιο άγριους. Ψήφιζαν χθες, θα ψηφίσουν αύριο και πάντοτε θα ψηφίζουν. Τα πρόβατα πηγαίνουν στη σφαγή· δεν λένε τίποτα και δεν ελπίζουν σε τίποτα. Αλλά τουλάχιστον δεν ψηφίζουν για το χασάπη που θα τα σφάξει και τους αστούς που θα τα φάνε. Πιο ζωώδης από τα ζώα, πιο πρόθυμος από τα πρόβατα, ο ψηφοφόρος κατονομάζει τον χασάπη του και επιλέγει τον αστό του. Έχει κάνει επαναστάσεις για να κατακτήσει αυτό το δικαίωμα.

Advertisements

Ericco Malatesta: Πλειοψηφίες και Μειοψηφίες

Δεν αναγνωρίζουμε το δικαίωμα στην πλειοψηφία να επιβάλλει το νόμο στη μειοψηφία, ακόμη και αν η πλειοψηφία σε σχετικά περίπλοκα θέματα μπορεί πράγματι να επιβεβαιωθεί. Το γεγονός το να έχει κάποιος τη πλειοψηφία στη πλευρά τους δεν αποδεικνύει με κανένα τρόπο πως αυτός ο κάποιος μπορεί να έχει δίκιο. Πράγματι, η ανθρωπότητα πάντοτε προόδευε μέσα από τις προσπάθειες ατόμων και μειοψηφιών, όταν η πλειοψηφία, από την ίδια της φύση είναι δυσκίνητη, συντηρητική και υποτακτική στην ανώτερη εξουσία και στα καθιερωμένα προνόμια. Αν όμως ούτε για μια στιγμή δεν αναγνωρίζουμε το δικαίωμα των πλειοψηφιών να κυριαρχούν στις μειοψηφίες, ακόμη πιο πολύ είμαστε αντίθετη στην κυριαρχία μιας μειοψηφίας πάνω στη πλειοψηφία. Θα ήταν παράλογο να υποστηρίζουμε πως το ένα είναι δίκαιο επειδή κάποιος ανήκει σε μια μειοψηφία. Αν πάντοτε υπήρχαν προηγμένες και φωτισμένες μειοψηφίες, έτσι επίσης υπήρχαν μειοψηφίες που ήταν οπισθοδρομικές και αντιδραστικές.

Amy Mackinnon: Τι Γίνεται Όταν Μια Χώρα Απαγορεύει Εντελώς τις Εκτρώσεις

Το 1966, ο ηγέτης της Ρουμανίας, ο Nicoale Ceausescu, απαγόρευσε την πρόσβαση στην έκτρωση και τα αντισυλληπτικά σε μια προσπάθεια να αυξήσει το πληθυσμό της χώρας. Βραχυπρόθεσμα, είχε αποτέλεσμα, και την επόμενη χρονιά μετά την επιβολή του, ο μέσος αριθμός παιδιών που γεννιόνταν εκτοξεύθηκε από 1.9 σε 3.7. Ο ρυθμός γεννήσεων έπεσε ξανά σύντομα καθώς οι γυναίκες κατάφεραν να βρουν εναλλακτικές στις απαγορεύσεις. Οι πλούσιες γυναίκες στη πόλη μπορούσαν μερικές φορές να δωροδοκήσουν γιατρούς να πραγματοποιήσουν εκτρώσεις, ή έφερναν λαθραία ενδομήτριες αντισυλληπτικές συσκευές από τη Γερμανία. Ωστόσο η απαγόρευση της επέμβασης στη Ρουμανία, έγινε δυσανάλογα αισθητή από χαμηλού εισοδήματος γυναίκες και περιθωριοποιημένες ομάδες, κάτι που οι οργανώσεις για το δικαίωμα στην έκτρωση στις ΗΠΑ φοβούνται πως θα συμβεί αν εφαρμοστεί ο νόμος της Αλαμπάμα. Ως ύστατη λύση, πολλές γυναίκες στη Ρουμανία στράφηκαν στις εκτρώσεις στο σπίτι και σε παράνομες κλινικές, και ως το 1989 υπολογίζεται πως περίπου 10000 γυναίκες είχαν πεθάνει ως αποτέλεσμα επικίνδυνων επεμβάσεων. Ο πραγματικός αριθμός θανάτων μπορεί να ήταν πολύ υψηλότερος, καθώς οι γυναίκες που αναζητούσαν εκτρώσεις και εκείνοι που τις βοηθούσαν αντιμετώπιζαν χρόνια στη φυλακή αν συλλαμβάνονταν. Η θνησιμότητα των γυναικών εκτοξεύτηκε, και στη περίοδο 1965 έως 1989 διπλασιάστηκε. Μια ακόμη συνέπεια της απαγόρευσης των εκτρώσεων στη Ρουμανία ήταν πως εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά αφήνονταν σε κρατικά ορφανοτροφεία. Όταν ο κομμουνισμός κατέρρευσε το 1989 στη Ρουμανία, υπολογίζεται πως περίπου 170000 παιδιά βρέθηκαν στοιβαγμένα σε βρώμικα ορφανοτροφεία. Κρυμμένα ως τότε από το κόσμο, εικόνες από σκελετωμένα παιδιά εμφανίστηκαν, πολλά από τα οποία ήταν χτυπημένα και κακοποιημένα. Μερικά τα είχαν παρατήσει δεμένα στα μεταλλικά πλαίσια των κρεβατιών.

Eric Laursen: Γιατί δεν ψηφίζω

Μπροστά από τις αποδείξεις πως οι εκλογές δεν λειτουργούν, όταν ψηφίζουμε, ποιος επωφελείται; Γιατί «αυτοί» θέλουν να συνεχίσουμε να περνάμε από αυτή τη διαδικασία (αρκεί να μην είμαστε μαύροι ή καφέ ή μετανάστες); Η ψηφοφορία δεν είναι λαϊκή εξάσκηση πολιτικής εξουσίας, αλλά η παράδοση της εξουσίας μας ως ισότιμα μέλη μιας ανθρώπινης κοινότητας. Η ψηφοφορία επιβεβαιώνει το υπάρχων σύστημα. Σημαίνει τη συγκατάθεση μας. Μας κάνει να ελπίζουμε, ενάντια σε κάθε ελπίδα, πως ο επόμενος κυβερνήτης-ήρωας – ο επόμενος FDR, ο επόμενος JFK – είναι στην επόμενη γωνία αν πάμε στο εκλογικό κέντρο, παίξουμε το ρόλο που μας έχει οριστεί, και τραβήξουμε το μοχλό. Οδηγεί πιθανώς επαναστατικά κοινωνικά κινήματα σε ακίνδυνα πολιτικά κανάλια. Μας σπρώχνει να κατηγορήσουμε συγκεκριμένους πολιτικούς και πολιτικές, αντί να ρίξουμε την απελπισμένα αναγκαία ματιά στην ίδια την εκλογική δημοκρατία. Υπάρχει κάτι ακόμη μεγαλύτερο που παραδίδουμε με τη ψήφο μας: την δυνατότητα μας να πούμε «Όχι». Κράτη, κυβερνήσεις, και κοινωνικοοικονομικές τάξεις επιζητούν την νομιμοποίηση: είναι το μοναδικό πράγμα που χρειάζονται από τους απλούς ανθρώπους, και με κάποιο τρόπο πολύ περισσότερο από την υποταγή. Το δικαίωμα να πούμε Όχι σε όλο αυτό το γαμημένο πράγμα είναι το πιο δυνατό όπλο που έχουμε ως μέλη αυτής ή οποιοσδήποτε κοινωνίας, επειδή αρνείται τη νομιμοποίηση του Κράτους. Όταν ψηφίζουμε, το παραδίδουμε – ίσως μόνο για σήμερα, αλλά κάνοντάς το ξανά και ξανά, σύντομα αυτό γίνεται για πάντα.

Bernard Goldstein: Η Εξέγερση του Γκέτο της Βαρσοβίας

Με κομμένη την ανάσα το γκέτο περίμενε τη μάχη – για το κλείσιμο της αυλαίας της παράξενης, εφιαλτικής τραγωδίας που είχε κρατήσει τρία ολόκληρα χρόνια. Κάθε νύχτα ανιχνευτές βρίσκονταν στις θέσεις τους αφουγκράζοντας και τον παραμικρό θόρυβο, το ελάχιστο μουρμουρητό. Κοντά στις πύλες του γκέτο, είχαν δημιουργηθεί παρατηρητήρια. Περίπολοι κοιτούσαν για την παραμικρή κίνηση στην άλλη πλευρά, έτοιμοι να σημάνουν τον συναγερμό άμεσα αν εμφανίζονταν ο εχθρός. Και εμφανίστηκε – στις δύο ακριβώς, το πρωί της Κυριακής της 19ης Απριλίου, την πρώτη μέρα του Πάσχα. Από την Άρια πλευρά του τοίχου του γκέτο, που εκτείνονταν για πολλά χιλιόμετρα, εμφανίστηκαν στρατιώτες και αστυνομικοί, άνδρες των SS, Ουκρανοί, Λετονοί, και Πολωνοί. Στέκονταν σε απόσταση είκοσι βημάτων μεταξύ τους. δεν σκόπευαν να επιστρέψουν σε κανένα να ξεφύγει. Στις πέντε το πρωί, κάτω από τις λαμπερές ακτίνες του ανοιξιάτικου ήλιου, τα μαύρα ναζιστικά τάγματα θανάτου μπήκαν στο γκέτο σε πλήρη πολεμική παράταξη, με θωρακισμένα οχήματα, πολυβόλα, άρματα μάχης. Διάβηκαν με θάρρος την Ζαμένχωφ με κατεύθυνση προς Κουπιέτσκα, Μίλα, Μουρανόφσκα, Φανσισκανσκα, προς το λεγόμενο «άγριο γκέτο». Εκεί ζούσαν όσοι εργάζονταν σε διάφορους θεσμούς, και άλλοι που εργάζονταν σε διάφορους που δεν ήταν τοποθετημένοι σε εργοστάσια. Οι Γερμανοί φάνηκε πως απομόνωναν το «γκέτο των εργοστασίων», δίνοντας την εντύπωση πως τα εργοστάσια και οι εργάτες τους δεν θα κακοποιούνταν. Απλά το τελευταίο μάζεμα των μη παραγωγικών στοιχείων…

Tobias Jones: CasaPound, Κάνοντας Μόδα το Φασισμό Ξανά

Μέχρι εκείνη τη στιγμή, οι αναβιώσεις του φασισμού αντιμετωπίζονταν συνήθως, από το ιταλικό ευρύ κοινό ως νοσταλγικές, απολίτιστες και βάρβαρες. Η CasaPound διέφερε. Εμφανίζονταν ως προοδευτική, καλλιεργημένη, ακόμη και ανοιχτή σε όλους. Ο Iannone στράφηκε στο φασισμό στα νεανικά του χρόνια εξαιτίας «του ενδιαφέροντος του για τα σύμβολα», και αναμίγνυε δημιουργικά και συνταίριαζε μυστικούς κώδικες, συνθήματα και σύμβολα από το ventennio του Mussolini (όπως ονομάζουν την 20ετή του παραμονή στην εξουσία), και τα μετέτρεψε σε στίχους του 21ου αιώνα, λογότυπα και πολιτικές θέσεις. Σε μια χώρα στην οποία το στυλ και η εμφάνιση είναι τα πάντα, η CasaPound ήταν φασισμός για χίπστερ. Υπήρχαν αναφορές για βία, αλλά αυτό – για νεαρούς άνδρες που αισθάνονταν δίχως σκοπό, περιθωριοποιημένοι, ακόμη και ευνουχισμένοι – απλά αύξησε τη γοητεία της. πολλοί συνέρρευσαν για να δώσουν τα 15€ τους για να γίνουν μέλη. Ως τις αρχές της δεκαετίας του 2000, δεν ήταν πια ταμπού για πολιτικούς της κεντρικής πολιτικής σκηνής να μιλάνε θερμά για το Mussolini: θαυμαστές του Duce είχαν γίνει υπουργοί κυβερνήσεων, και πολλά περιθωριακά φασιστικά κόμματα ισχυροποιούνταν – Fuorza Nuova, Fronte Sociale Nazionale, και διάφορες οργανώσεις skinhead. Εκεί όμως που οι άλλοι skinhead έμοιαζαν να είναι μια οπισθοδρόμηση στη δεκαετία του 1930, η CasaPound εστίαζε σε σύγχρονα ζητήματα και έστηνε δημιουργικές εκστρατείες: το 2006 κρέμασαν 400 κούκλες σε ολόκληρη τη Ρώμη, με πινακίδες που διαμαρτύρονταν για τη στεγαστική κρίση στη πόλη. Το 2012, ακτιβιστές της CasaPound κατέλαβαν τα γραφεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη Ρώμη και άδειασαν σακιά με κάρβουνο απέξω για να διαμαρτυρηθούν για λογαριασμό των Ιταλών ανθρακωρύχων. Πολλές από τις πολιτικές τους μοιάζουν αναπάντεχες: ήταν φυσικά εναντίον της μετανάστευσης, αλλά βασίζονταν στην φαινομενικά «προοδευτική» βάση πως η εκμετάλλευση των μεταναστών εργατών αντιπροσώπευε επιστροφή στη σκλαβιά.

Arsham Parsi: Η Κατάσταση των LGBT Ατόμων στο Ιράν

Η ομοφυλοφιλία στο Ιράν τιμωρείται με θάνατο σύμφωνα με το νόμο της Σαρία. Η μόνη διαφωνία μεταξύ των ισλαμιστών κληρικών σχετικά με τους LGBT ανθρώπους είναι πώς να τους σκοτώσουν. Κάποιοι πιστεύουν ότι πρέπει να λιθοβοληθούν μέχρι θανάτου, άλλοι που πρέπει να κρεμαστούν ή να κοπούν στη μέση με ένα σπαθί ή να τους ρίξουν από ένα βουνό ή από ένα μεγάλο βράχο ή από ένα ψηλό κτίριο. Ήμουν πολύ φοβισμένος ως έφηβος. Αυτή η οπισθοδρόμηση από τον βασικό ανθρωπισμό ήταν ένα ανεπιθύμητο δώρο που έμεινε από την ισλαμική επανάσταση. Είναι αδύνατο να γνωρίζουμε αν τα εκτελεσμένα άτομα ήταν ομοφυλόφιλοι που κατηγορήθηκαν για άλλα εγκλήματα, τα οποία θα υποστήριζαν άνετα την αφήγηση ότι η ομοφυλοφιλία και η εγκληματικότητα αλληλεπικαλύπτονται. Σε πολλές περιπτώσεις το καθεστώς μπορεί να μην έχει νόμιμο λόγο για την εκτέλεση ενός ατόμου και έτσι τον κατηγορεί για εγκληματικές ομοφυλοφιλικές πράξεις προκειμένου να δικαιολογήσει την τιμωρία που ακολουθεί. Όλα αυτά ενισχύουν τη δίωξη των LGBT ατόμων στο Ιράν.

Marisa Peters: Το Gaslighting με Εμπόδισε από το να Καταλάβω το Βιασμό μου

Έπρεπε να αρχίσω από την αρχή ξανά. Έπρεπε να μάθω από την αρχή όσα είχα μάθει για το βιασμό και τη συγκατάθεση, για τη θρησκεία με την οποία ήμουν τόσο δεμένη, για το σεξ και για τον ορισμό της δύναμης. Βλέπω αυτές τις τρύπες σε οργανωμένη θρησκεία, στην εκπαίδευση, στη γονική φροντίδα. Έχουμε κάνει τα παιδιά μας να σιωπούν. Τους έχουμε διδάξει ότι πρέπει να αποτρέψουν τη δική τους κακοποίηση ακολουθώντας τους ίδιους τους κανόνες που την διαιωνίζουν, αντί να τους διδάσκουμε να μην εκμεταλλεύονται τους άλλους. Χρησιμοποιήσαμε το gaslighting για να δημιουργήσουμε άγνοια, για να διαιωνίσουμε τη βία, για να σιωπήσουμε την ανταπόκριση και να προστατέψουμε τους κακοποιούς. Η αίσθηση του καθήκοντός σας να προστατεύσετε την αθωότητα των παιδιών σας, θα έχει κόστος. Έχω γράψει και ξαναγράψω αυτό το κομμάτι τόσες πολλές φορές προσπαθώντας να σιγουρευτώ ότι δεν βγάζει υπερβολική αυτολύπηση, ή πολύ απόμακρο επειδή ένα θύμα βιασμού υποτίθεται ότι ενεργεί με συγκεκριμένο τρόπο, να νιώθει με συγκεκριμένο τρόπο. Ακόμα αισθάνομαι τη πίεση να παραμείνω ήσυχη, ώστε να μην παρεξηγηθώ. Αλλά δεν θα το κάνω.

Ron Rosenbaum: Münchener Post, Η Ξεχασμένη Αντίσταση

Οι δημοσιογράφοι της Münchener Post ήταν οι πρώτοι που εστίασαν την κριτική τους προσοχή στον Hitler, από την πρώτη κιόλας στιγμή που το παράξενο φάσμα του πρόβαλε από τα πίσω δωμάτια των μπυραριών και πέρασε στους δρόμους του Μονάχου στις αρχές της δεκαετίας του 1920. Ήταν οι πρώτοι που ασχολήθηκαν μαζί του, οι πρώτοι που αποκάλυψαν την ύποπτη κρυμμένη πλευρά του κόμματός του, την δολοφονική εγκληματική συμπεριφορά κρυμμένη πίσω από την πρόφαση πως ήταν πολιτικό κόμμα. Ήταν οι πρώτοι που προσπάθησαν να προειδοποιήσουν το κόσμο για το κίνδυνο του άγριου κτήνους που κατευθύνονταν προς το Βερολίνο. Το δράμα όμως του αγώνα τους σε γενικές γραμμές παραμένει άγνωστο σε γενικές γραμμές. Οι αποκαλύψεις που δημοσίευαν εμφανίζονται, αν γίνει ποτέ, σε ξεχασμένες υποσημειώσεις· τα ονόματα εκείνων που ρισκάρισαν τις ζωές τους για να μεταφέρουν και να δημοσιεύσουν αυτά τα άρθρα σπάνια εμφανίζονται ακόμη και εκεί. Η πλήρης ιστορία τους δεν έχει ειπωθεί ουσιαστικά, ακόμη και στη Γερμανία, ή ίσως ειδικά στη Γερμανία, όπου είναι πιο βολικό για την εθνική αυτοεκτίμηση να πιστεύει πως κανένας δεν ήξερε ποιος πραγματικά ήταν ο Hitler μέχρι πολύ αργά, μέχρι μετά το 1933, όταν είχε πάρα πολύ μεγάλη εξουσία (ή έτσι λέγονταν) για να του αντισταθεί οποιοσδήποτε.

Gabriel T. Rubin: Φουτουρισμός και Φασισμός. Η Τέχνη της Βίας

Συνήθως, όταν κάποιος ρίξει το αυτοκίνητό του σε ένα χαντάκι, δεν αναφωνεί: «Ένιωσα με απόλαυση να τρυπά την καρδιά μου το ζεστό σίδερο της χαράς». Εκτός αν φυσικά το αυτοκινητιστικό δυστύχημα τον οδηγεί να δημιουργήσει ένα εντελώς νέο είδος τέχνης. Ο κακός οδηγός, ο Ιταλός ποιητής F.T. Marinetti, τονώθηκε από την αίσθηση της οδήγησης – και του τρακαρίσματος – του αυτοκινήτου του, που μαζί με έναν ιδιαίτερα ενθουσιώδες επιτελείο αποτελούμενο από νέους Ιταλούς καλλιτέχνες, πέρασε τα επόμενα 35 χρόνια (1909-1944) δημιουργώντας το κίνημα που έγινε γνωστό ως Φουτουρισμός (Futurism). Ο Marinetti και οι Φουτουριστές είδαν την ταχεία μηχανοποίηση και εκβιομηχάνιση της Ιταλίας ως τη σωτηρία του πολιτισμού τους, που από καιρό θεωρούνταν υποτιμητικά ως καθυστερημένο και παρακμιακό. Η δοξασία του νεωτερισμού, ειδικά η οι γρήγοροι ρυθμοί της αστικής ζωής και η «μηχανή» θα έκαναν τους Φουτουριστές – ακούραστους ιδεολόγους πρόθυμους να εκκαθαρίσουν την Ιταλία από τις απαρχαιωμένες παραδόσεις της υπέρ μιας νέας τάξης – χρήσιμους συμμάχους για το φασιστικό καθεστώς του Mussolini.