S.T. Joshi: H.P. Lovecraft και Φασισμός

Το έργο της εξερεύνησης και ανάλυσης των ιδεών του H.P. Lovecraft πάνω στη πολιτική και την οικονομία είναι κολοσσιαίο· όχι μόνο επειδή αυτές οι ιδέες είναι κομμάτι μόνο της συνολικής του φιλοσοφικής του οπτικής (σχετίζεται περισσότερο με την αισθητική του αντίληψη παρά, όπως στον Αριστοτέλη, με την ηθική του), αλλά και επειδή ‘έχουμε ακόμη ελάχιστα στοιχεία για να εξετάσουμε τα λεπτότερα σημεία τους. οι δυο τελευταίοι τόμοι των Επιλεγμένων Επιστολών του Lovecraft αποκαλύπτουν (ίσως υπερβολικά) πολλές από τις βασικές πολιτικές και οικονομικές απόψεις του Lovecraft· και φυσικά τα δοκίμια του είτε εκδόθηκαν, είτε όχι, ρίχνουν φως στην εξέλιξη της πολιτικής του φιλοσοφίας καθώς βίωνε και ανέλυε τα γεγονότα της ταραχώδους περιόδου των δεκαετιών του 1920 και του 1930. Παρόλα αυτά, το δοκίμιο αυτό μπορεί να πει πως είναι μόνο η εισαγωγή για πιο αναλυτικές μελέτες της πολιτικοοικονομικής σκέψης του Lovecraft.

Advertisements

Patrick Strickland: Ο Λευκός Εθνικισμός Είναι Παγκόσμια Απειλή

Στην Αυστραλία από όπου κατάγεται ο δράστης, η άνοδος της απροκάλυπτης Ισλαμοφοβίας έχει φέρει στην επιφάνεια τα τελευταία χρόνια ακροδεξιά και υπερεθνικιστικά κινήματα. Το ευρύ πεδίο της ακροδεξιάς περιλαμβάνει «αρκετές διαφορετικές ομάδες τοποθετημένες σε ένα ιδεολογικό φάσμα εξτρεμισμού από συντηρητικές αντιμεταναστευτηκές, αντιισλαμικές ομάδες έως νεοναζιστικές, αντισημιτικές, γενικά ρατσιστικές, λευκές εθνικιστικές ομάδες», έγραψε μια ομάδα εγκληματολόγων του πανεπιστημίου Γκρίφιν το 2016. Πολλές από αυτές τις ομάδες διατηρούν σχέσεις με αντίστοιχες ομάδες διεθνώς, ξεκινώντας από την Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα, μια βίαιη νεοναζιστική οργάνωση που αυτή τη στιγμή είναι στα δικαστήρια για λειτουργία εγκληματικής οργάνωσης, μέχρι πλασιέ αντι-μουσουλμανικής ρητορικής στο Ηνωμένο Βασίλειο και στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το 2018, ο Βρετανός ισλαμόφοβος Tommy Robinson και ο πρώην ηγέτης των Proud Boys, Gavin McInnes, γνωστός για τις προτροπές του στους οπαδούς του να επιτίθονται σε αντιφασίστες, κατόρθωσαν να πουλήσουν εισιτήρια κόστους περίπου 750$ ανά άτομο σε μια σχεδιασμένη περιοδεία τον Δεκέμβριο για πέντε εκδηλώσεις διαλέξεων στην Αυστραλία. «Η ακροδεξιά της Αυστραλίας αντλεί έμπνευση από ομάδες στο ΗΒ και τις ΗΠΑ, προσπαθώντας να ιδρύσουν τοπικά παραρτήματα», ανέφερε ο κοινωνιολόγος Joshua Roose στο αυστραλιανό κανάλι SBS το Νοέμβριο. «Ωστόσο, άλλες ομάδες δημιουργήθηκαν οργανικά στην Αυστραλία. Και δημιουργήθηκαν κυρίως στη διάρκεια των τελευταίων τριών ετών».

Shane Burley: Η τρομοκρατία των μοναχικών λύκων

Ένα από τα βασικά σημεία που αντιμετώπιζαν πάντα οι αντιφασιστές είναι ότι η διάδοση ρατσιστικών ιδεών θα συνεχίσει να αυξάνει τη ρατσιστική βία, ακόμη και αν υπάρχει μεγάλη ρατσιστική βία υπάρχει σε καθημερινή βάση έξω από το οργανωμένο ρατσιστικό κίνημα. Αυτή η αύξηση δεν οφείλεται μόνο στην παραγωγή υλικού από τις επαναστατικές ομάδες, αλλά οι φασιστικές οργανώσεις που στοχεύουν στην ιδεολογική προπαγάνδιση διαδραματίζουν εξίσου σημαντικό ρόλο στην παραγωγή του υλικού που τελικά ωθεί τους «μοναχούς λύκους» στα άκρα. Όπως επισημάνθηκε στο Why We Fight I, η πρωταρχική απειλή με όρους οργάνωσης αφορά την τύχη του ριζοσπαστισμού, υπάρχει ώμος και μια επίπτωση ενίσχυσης που οι έχουν αυτές οι ομάδες πάνω από τη βίαιη πτέρυγα του κινήματος τους. Συνεχίζουν να τροφοδοτούν το φυλετικό μίσος, την ανάγκη για «επανάσταση» και άλλες ιδέες που οδηγούν σε συνειδητές ενέργειες προστασίας του λευκού σοβινισμού.

Ken Furan (ψευδώνυμο): Δεν υπάρχει Προοδευτικός Εθνικισμός

Πολλοί στην Αριστερά προωθούν τον εθνικισμό και το εθνικό-κράτος ως οχυρό ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Αυτό είναι ένα επικίνδυνο σφάλμα. Φυσικά, ο ρόλος του εθνικισμού στον αγώνα για την ανθρώπινη ανάπτυξη και απελευθέρωση ήταν πάντοτε πηγή συγκρούσεων στην Αριστερά. Η κλασική Αριστερά του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα, ο εθνικισμός και τα σύνορα γενικά αντιμετωπίζονταν ως τεχνητός διαχωρισμός των ανθρώπων που λειτουργούσε ως το μαστίγιο των αστών – μετατρέποντας τον αγώνα μεταξύ των πλούσιων και των φτωχών σε αγώνα μεταξύ των καταπιεσμένων. Ο εθνικισμός, ουσιαστικά, είναι δηλητήριο. Παράγει το λιγότερο τεχνητά σύνορα μεταξύ των ανθρώπινων όντων, και συχνά αυθαίρετες, βιολογικές, γλωσσικές και πολιτιστικές διαφορές, και καλύπτει ιεραρχικές και ταξικές συγκρούσεις. Δεν υπάρχει «καλοήθης» ή «προοδευτικός εθνικισμός». Έτσι ας αναζητήσουμε απαντήσεις παντού, και να δημιουργήσουμε μια πραγματική ελευθεριακή μορφή κολεκτιβισμού

Janet Biehl: «Οικολογία» και ο Εκμοντερνισμός του Φασισμού στη Γερμανική Ακροδεξιά

Σε μια περίοδο που οι επιδεινούμενες οικονομικές συνθήκες και η έντονη πολιτική δυσαρέσκεια υπάρχει παράλληλα με την οικολογική καταστροφή, ωστόσο, εθνικιστικές και ακόμη και φασιστικές ιδέες κερδίζουν όλο και μεγαλύτερο έδαφος στην Ευρώπη, ιδιαίτερα, αλλά όχι μόνο, στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας. Με τις κοινωνικές εντάσεις μεγεθυμένες, νεοφασιστικές ομάδες διαφόρων τύπων κερδίζουν εκλογική αντιπροσώπευση, ακόμη και αν το στενά συνδεδεμένο περιβάλλον τους προβαίνει σε πράξεις βίας εναντίον ξένων. Τέτοιες ομάδες, τόσο skinhead όσο και «διανοούμενων», είναι κομμάτια της «Νέας Δεξιάς» που αντλεί τις ιδέες της ανοιχτά από το κλασικό φασισμό. Εκσυγχρονίζουν τα παλιά εθνικιστικά, μυστικιστικά, και μισάνθρωπα στοιχεία της «Παλιάς Δεξιάς», γράφει η Jutta Ditfurth, σε μια προσπάθεια «εκμοντερνισμού του φασισμού». Μεταξύ άλλων, χρησιμοποιούν μια δεξιά ερμηνεία της οικολογίας «ως ένα ιδεολογικό ‘μοχλό’ για την οργάνωση της ακροδεξιάς και νεοφασιστικής σκηνής». Οι σημερινοί φασίστες έχουν μια διακριτή ιδεολογική κληρονομιά σε σχέση με τους φασίστες προκατόχους τους, πάνω στην οποία βασίζονται. Πράγματι η «οικολογία» και η μυστικιστική λατρεία για ένα φυσικό κόσμο είναι κάθε άλλα πάρα νέα στο γερμανικό εθνικισμό. Στο τέλος του 10ου αιώνα, μια πολιτισμική επανάσταση ενάντια στο θετικισμό σάρωσε την Ευρώπη, όπως γράφει ο George L. Moses, και στη Γερμανία εμποτίστηκε τόσο με μυστικισμό της φύσης όσο και φυλετικό εθνικισμό.

Peter Staudenmaier: Φασιστική Οικολογία, η Πράσινη Πτέρυγα των Ναζί

Στο ζήλο μας να καταδικάσουμε το στάτους κβο, οι ριζοσπάστες συχνά πετάνε τριγύρω, δίχως προσοχή, επίθετα όπως «φασίστας» και «οικοφασίστας». Συμβάλλοντας έτσι σε ένα είδος εννοιολογικού πληθωρισμού που με που με κανένα τρόπο δεν βοηθά της επέκταση της αποτελεσματικής κοινωνικής κριτικής. Σε μια τέτοια περίπτωση, είναι εύκολο να παραβλέψουμε το γεγονός πως υπάρχουν ακόμη κακοήθη ρεύματα του φασισμού στη πολιτική μας κουλτούρα, ανεξάρτητα πόσο περιθωριακά είναι, απαιτούν τη προσοχή μας. Ένα από τα λιγότερο αναγνωρίσιμα ή κατανοητά από αυτά τα ρεύματα είναι το φαινόμενο που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε «πραγματικά υπαρκτό οικοφασισμό», δηλαδή, την ενασχόληση αυθεντικά φασιστικών κινημάτων με οικολογικά ζητήματα. Για να κατανοήσουμε την ιδιαίτερη ένταση και αντοχή αυτής της σχέσης, πρέπει να εξετάσουμε πιο προσεκτικά την πιο διαβόητη ιστορική του ενσάρκωση, την αποκαλούμενη «πράσινη πτέρυγα» του γερμανικού εθνικοσοσιαλισμού.

Silvia Federici: Για την Έννοια του «Κουτσομπολιού»

Η αναζήτηση της ιστορίας των λέξεων που χρησιμοποιούνται συχνά για να ορίσουν και να υποβιβάσουν τις γυναίκες είναι ένα αναγκαίο βήμα αν θέλουμε να κατανοήσουμε πως λειτουργεί και αυτό-αναπαράγεται η έμφυλη καταπίεση. Η ιστορία του «κουτσομπολιού» στο πλαίσιο αυτό είναι εμβληματική. Μέσα από αυτή μπορούμε να παρακολουθήσουμε δυο αιώνες επιθέσεων στις γυναίκες στην αυγή της σύγχρονης Αγγλίας, όταν ένας όρος που τυπικά σήμαινε μια στενή γυναικεία φιλία μετατράπηκε σε κάτι που σήμαινε ανούσιες, κακόβουλες συζητήσεις, δηλαδή συζητήσεις που πιθανώς σπέρνει τη διχόνοια, το αντίθετο της αλληλεγγύης που η γυναικεία φιλία συνεπάγεται και παράγει. Αποδίδοντας ένα δυσφημιστικό νόημα στον όρο που υποδεικνύει φιλία μεταξύ των γυναικών, εξυπηρέτησε τη καταστροφή της γυναικείας κοινωνικοποίησης που είχε κυριαρχήσει κατά το Μεσαίωνα, όταν οι περισσότερες δραστηριότητες πραγματοποιούνταν από τις γυναίκες ήταν συλλογικής φύσης και, στις κατώτερες τάξεις τουλάχιστον, οι γυναίκες σχημάτιζαν μια πολύ δεμένη κοινότητα, που ήταν η πηγή μιας δύναμης δίχως αντίστοιχο στη σύγχρονη εποχή.

Sarah Manavis: Οικοφασισμός και διαδίκτυο

Ο οικοφασισμός μπορεί να εμφανιστεί με διαφορετικούς τρόπους (όπως κάθε ιδεολογία ομπρέλα), υπάρχει όμως ένα σταθερό σύνολο απόψεων που είναι σπαρμένες μεταξύ των οικοφασιστών. Περιλαμβάνουν το βιγκανισμό, την αντίθεση στη πολυπολιτισμικότητα, το λευκό εθνικισμό, είναι ενάντια στα μιας χρήσης πλαστικά, τον αντισημιτισμό, και, σχεδόν πάντοτε, ένα παθιασμένο ενδιαφέρον στη Νορβηγική μυθολογία. Οι περισσότεροι λογαριασμοί Twitter αυτοπροσδιοριζόμενων οικοφασιστών είναι ένα κατά παραγγελία μίγμα από alt-right memes, φωτογραφίες δασών και καλυβών, μίσος εναντίον των Εβραίων, και παραληρήματα για τα δικαιώματα των ζώων. Μεταξύ εκκλήσεων για φυλετική αγνότητα και απαγόρευση των πλαστικών, οι περισσότεροι λογαριασμοί έχουν tweet και retweet που τιμούν τον Θώρ, τιμούν τη Μέρα του Τύρ, ή εξυμνώντας τη Σούνα, τη Θεά του Ήλιου των Νορβηγών.

Spencer Sunshine: Ο Nietzsche και οι Αναρχικοί

Υπάρχουν πολλά πράγματα που ελκύουν τους αναρχικούς στο Nietzsche: το μίσος του για το κράτος· η απέχθεια του για την αλόγιστη συμπεριφορά του «κοπαδιού»· ο (σχεδόν παθολογικός) αντιχριστιανισμός· η δυσπιστία του απέναντι στην αγορά και το κράτος ως παραγωγούς πολιτισμού· η επιθυμία του για ένα «υπεράνθρωπο» – δηλαδή, για ένα νέο άνθρωπο που δεν είναι ούτε αφέντης, ούτε σκλάβος· ο θαυμασμός του για το εκστατικό και δημιουργικό εγώ, με τον καλλιτέχνη ως πρότυπο, που θα έλεγε, «Ναι» στη αυτοδημιουργία ενός νέου κόσμου στη βάση του τίποτα· και την προοδευτική του «επανεκτίμηση των αξιών» ως πηγής αλλαγής, αντίθετα με τη μαρξιστική αντίληψη του ταξικού αγώνα και τη διαλεκτική μιας γραμμικής ιστορίας. Φυσικά, κάνοντας το αυτό, οι αναρχικοί επίσης με βολικό τρόπο ξέχασαν το μισογυνισμό του, τον ελιτισμό του, και την απέχθεια του για εκείνους που προσπαθούσαν για κοινωνική δικαιοσύνη – όπως επίσης και την αντιπάθεια του για εκείνους τους ίδιους! Έπειτα όμως οι φασίστες ξεχνούν το μίσος του Nietzsche για το γερμανικό εθνικισμό· το θαυμασμό του για τους Εβραίους· την προώθηση των μικτών γάμων· την απέχθεια του για τη μνησικακία· και την απέχθεια του για το κράτος, την αγορά, και τη νοοτροπία κοπαδιού, στο καθένα από τα οποία βασίζεται το φασιστικό σύστημα.

Timothy Snyder: Ivan Ilyin, ο φασίστας φιλόσοφος πίσω από τον Putin

Ο Ρώσος κοίταξε το Διάβολο στα μάτια, έβαλε το Θεό στο καναπέ του ψυχαναλυτή, και κατάλαβε πως το έθνος του μπορούσε να εξιλεώσει το κόσμο. Ο ταλανιζόμενος Θεός είπε στο Ρώσο μια ιστορία αποτυχίας. Στην αρχή ήταν ο Λόγος, αγνότητα και τελειότητα, και ο Λόγος ήταν ο Θεός. Τότε όμως ο Θεός έκανε ένα νεανικό λάθος. Δημιούργησε το κόσμο για να ολοκληρώσει τον ίδιο, αλλά αντίθετα λερώθηκε, και κρύφτηκε στη ντροπή, Του Θεού, όχι του Αδάμ, ήταν το πρωταρχικό αμάρτημα, η απελευθέρωση του ατελούς. Μόλις οι άνθρωποι ήρθαν στο κόσμο, κατανόησαν γεγονότα και βίωσαν εμπειρίες που δεν μπορούσαν να συναρμολογηθούν ξανά σε αυτό που ήταν η θέληση του Θεού. Κάθε μεμονωμένη σκέψη ή πάθος έκανε ακόμη πιο σφιχτό το αγκάλιασμα του Σατανά με το κόσμο. Και έτσι ο Ρώσος, ένας φιλόσοφος, κατανόησε την ιστορία ως ντροπή. Τίποτα από ότι συνέβη από τη δημιουργία δεν ήταν σημαντικό. Ο κόσμος ήταν ένα συνονθύλευμα θραυσμάτων. Όσο περισσότερο προσπαθούσαν οι άνθρωποι να τον κατανοήσουν, τόσο πιο αμαρτωλός γινόταν. Η σύγχρονη κοινωνία, με το πλουραλισμό της και την πολιτισμένη της κοινωνία, βάθυνε τα ελαττώματα του κόσμου και κράτησε το Θεό στην εξορία. Η μόνη ελπίδα του Θεού ήταν πως ένα δίκαιο έθνος θα ακολουθούσε ένα Ηγέτη στη πολιτική απολυτότητα, και έτσι να αρχίσει την επισκευή του κόσμου που ίσως με τη σειρά του να εξιλεώσει το θείο. Επειδή η συνδετική αρχή του Λόγου ήταν το μόνο καλό στο σύμπαν, κάθε μέσο που μπορούσε να επισπεύσει την επιστροφή του ήταν δικαιολογημένο.