Mark Bray: Ο Trump και ο καθημερινός αντιφασισμός πέρα από τις γροθιές στους Ναζί

Έχει δοθεί μεγάλη δημοσιότητα στον ανώνυμο εκδικητή που χτύπησε τον ρατσιστή ηγέτη της «alt-right» Richard Spencer, στις διαδηλώσεις κατά την ορκωμοσία του Trump στην Ουάσιγκτον, και με καλή αιτία. Όμως η γροθιά που ακούστηκε σε όλο το internet απείχε από το να είναι η μόνη αντιφασιστική δράση που πραγματοποιήθηκε εκείνο το σαββατοκύριακο στην πρωτεύουσα. Για να αναπτύξουμε την πλατιά αντιφασιστική ατζέντα που σαν στόχο έχει την αφαίρεση αυτού του παράσιτου από τη ρίζα, δεν πρέπει να παραβλέπουμε αυτά που μοιάζουν πιο βαρετά, ακόμη και ασήμαντα, παραδείγματα αυτών που ονομάζω καθημερινό αντιφασισμό που βασίζεται στη δημιουργία μιας αντιφασιστικής οπτικής που πιθανά θα καταφέρει να αναστρέψει την παλίρροια του καθημερινού ρατσισμού που ξεχύθηκε από το «καθημερινό τραμπισμό».

Stanislav Vysotsky: Οι παραλληλισμοί μεταξύ φασιστών και αντιφασιστών δεν είναι απλά λάθος, είναι επικίνδυνοι

Το λάθος στην θεωρία των «δύο άκρων» βρίσκεται στο ότι οι βίαιες πράξεις διαμαρτυρίας των αντιφασιστών είναι όμοιες με τις βίαιες πράξεις των φασιστών. Μια σύντομη ανάλυση της προσέγγισης των δύο κινημάτων στη βία, δείχνει την πλάνη της σύγκρισης των δυο. Αντίθετα από τα διάφορα ρατσιστικά κινήματα που χειρίζονται τη βία σαν έγκυρη πολιτική έκφραση, οι αντιφασίστες χειρίζονται τη βία σαν αμυντικό μηχανισμό απέναντι σε ένα αντίπαλο κίνημα που χρησιμοποιεί βία. Για τους αντιφασίστες η βία είναι αυτοάμυνα, γιατί τα ακροδεξιά κινήματα αποτελούν άμεση απειλή στην ύπαρξη και την ασφάλεια τους, όπως και στην ύπαρξη και την ασφάλεια των κοινοτήτων τους.

Zoe Holman: Αναπαραγωγικά δικαιώματα εν κινήσει, ο αγώνας των γυναικών προσφύγων στην Ελλάδα για πρόσβαση στην αντισύλληψη

Παγκοσμίως, εκατομμύρια γυναίκες πρόσφυγες πρέπει να παλεύουν με θέματα αναπαραγωγικού ελέγχου έξω από το οικιακό τους περιβάλλον. Παρά τις εμφανείς ανάγκες, η πρόσβαση στην αντισύλληψη παραμένει χαμηλή προτεραιότητα μεταξύ των κυβερνήσεων και των ΜΚΟ. Αν και το 60 τις εκατό των γυναικών αναφέρουν κάποιο είδος οικογενειακού προγραμματισμού στην προπολεμική Συρία, μια πρόσφατη έρευνα έδειξε πως το νούμερο αυτό είναι μόλις 37 τις εκατό μεταξύ των παντρεμένων Σύριων γυναικών που ζουν ως πρόσφυγες στο Λίβανο. Από την άλλη, ο βιασμός και η σεξουαλική βία – που πραγματοποιούνται από δουλέμπορους, αρχές και άλλους μετανάστες – δεν είναι ασυνήθιστα φαινόμενα στο δρόμο προς την Ευρώπη. Μελέτες συγκεκριμένων μεταναστευτικών οδών, για παράδειγμα μέσω Λιβύης, δείχνουν πως γυναίκες που έχουν αφετηρία την Ερυθραία έχουν πιθανότητες να υποστούν βιασμό τουλάχιστον δυο φορές πριν φτάσουν στην Ευρώπη και για αυτό παίρνουν πολύ ισχυρά αντισυλληπτικά πριν φύγουν για να αποφύγουν τον επιπρόσθετο κίνδυνο μιας εγκυμοσύνης. Στο μεταξύ σε ολόκληρη την Ευρώπη, οι μισές από τις γυναίκες που ζητούν άσυλο είναι στην γονιμότερη αναπαραγωγική ηλικία, μεταξύ 18 και 34 ετών. Με τόσο μικρό έλεγχο πάνω στο περιβάλλον τους, πως μπορούν να διατηρήσουν τον έλεγχο πάνω στα σώματά τους; Για πολλές είναι και αυτό ζήτημα ζωής, θανάτου και επώδυνα περιορισμένων επιλογών.

John Eskow: Ανάμεσα στους ρατσιστές

Η ασταμάτητη επανάληψη μιας κασέτας φυλετικού μίσους και φαντασιώσεων γενοκτονίας. Αυτό είναι το σημείο που ο αμύητος – άσχετα από το πόσο καλά έχει μελετήσει την ρητορική, άσχετα από το πόσο καλά ενισχύει τον εαυτό του έναντί της – χάνει την άμυνά του. Ήμουν ενθουσιώδης κατάσκοπος, αλλά αυτό με έκανε να χάσω το κουράγιο μου. Γιατί το να βιώνεις αυτή την ατέρμονη συζήτηση – και όχι μόνο να την βιώνεις, αλλά και να συμμετέχεις γελώντας σε αυτή – είναι κάτι για το οποίο το νευρικό μου σύστημα μου δεν ήταν προετοιμασμένο. Οι συνάψεις σε κάθε ανθρώπινο όν, με έστω ένα ελάχιστο ίχνος αξιοπρέπειας, είναι προγραμματισμένες να βραχυκυκλώνουν και να κλείνουν. Χρειάζεται να ξεκινάς το μυαλό σου συνέχεια, και στο τέλος είναι κάτι πολύ εξαντλητικό. Η σκληροπυρηνική κουβέντα περί γενοκτονίας είναι σαν την σκληροπυρηνική πορνογραφία: ο συγγραφέας πρέπει να αυξάνει το στοίχημα, να υπερφορτίζει κάθε επίθετο, να κόβει ανελέητα κάθε λέξη που δεν ερεθίζει τον αναγνώστη. Είναι μια ζοφερή αλλά πραγματική τέχνη αυτό. Μόνο να φανταστώ μπορώ πως χρόνια ανάγνωσης και εκφοράς αυτής της «πορνορατσιστικής» διαλέκτου επιφέρει μόνιμες αλλαγές στον εγκέφαλο.

Koldo Casla: Η έξωση των δικαιωμάτων στην Ισπανία

Η στέγαση είναι φανερό πως δεν αποτελεί προτεραιότητα για τις ισπανικές αρχές. Οι κεντρικές/ομοσπονδιακές δαπάνες της Ισπανίας για στέγαση και κοινωνικές δαπάνες βρίσκονται πολύ πιο χαμηλά από τις περισσότερες χώρες του ΟΑΣΑ. Ο ομοσπονδιακός προϋπολογισμός του 2016 για την πρόσβαση σε στέγη και στήριξη επισκευών κατοικίας ήταν 587 εκατομμύρια ευρώ, λιγότερο από 37 τις εκατό από το 1,6 δισεκατομμύρια ευρώ που ήταν διαθέσιμα το 2009. Στην πρόταση προϋπολογισμού του 2017, που σύντομα θα εγκριθεί από το κοινοβούλιο, μειώνει το διαθέσιμο ποσό κατά επιπλέον 20 τις εκατό. Ακόμη και αν αναλογιστεί κανείς την σκληρή λιτότητα που έχει επιβληθεί στη χώρα κανένα άλλος τομέας του προϋπολογισμού δεν έχει υποστεί τέτοια περικοπή. Ειπωμένο ευθέως, τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν αξίζουν το χαρτί πάνω στο οποίο είναι γραμμένα όταν χιλιάδες γυναίκες, άνδρες και παιδιά δεν έχουν ένα μέρος να αποκαλούν σπίτι.

James McDougall: Όχι δεν είμαστε στα 1930, αλλά ναι αυτό είναι φασισμός

Η διάδοση του φασισμού τη δεκαετία του 1920 βοηθήθηκε σημαντικά από το γεγονός πως οι φιλελεύθεροι και οι συμβατικοί συντηρητικοί δεν κατάφεραν να τον πάρουν στα σοβαρά. Αντίθετα τον διευκόλυναν και τον κανονικοποίησαν. Σήμερα όμως η συζήτηση γύρω από το φασισμό υποφέρει από την υπερβολική χρήση των ορισμών του. Αυτό πολύ συχνά επιτρέπει σε ακροδεξιές ομάδες και τους απολογητές τους να αποκηρύττουν τη ταμπέλα αυτή γιατί δεν συμπληρώνουν όλα τα χαρακτηριστικά κάποιου ορισμού. Ακόμη και μεταξύ ιστορικών η κυρίαρχη τάση είναι πως οι αναλογίες με τα 1930 γίνονται μόνο από αυτούς που έχουν άγνοια. Είναι αλήθεια πως ιστορικές συνθήκες, όπως και τα άτομα, είναι πάντα μοναδικά και μη επαναλαμβανόμενα. Η σημασία της σύγκρισης δεν είναι να πούμε πως ζούμε μια επανάληψη της δεκαετίας του 1930. Είναι για να αναγνωρίσουμε τις σημαντικές οικογενειακές ομοιότητες μεταξύ των ιδεών που μοιράζονται η ακροδεξιά των αρχών του 20ου αιώνα και των μιμητών της σήμερα.

John Broich: Κανονικοποιόντας τους φασίστες

Κανένας λαός δεν αναγνώρισε το δικτάτορα του προκαταβολικά. Δεν κατεβαίνει στις εκλογές με τη πολιτική πλατφόρμα μιας δικτατορίας. Παρουσιάζει τον εαυτό του πάντοτε σαν το όργανο της Συνολικής Εθνικής Βούλησης. Πώς λοιπόν καλύπτεις την άνοδο ενός πολιτικού ηγέτη που στο πέρασμά του έχει αφήσει ένα σωρό στοιχεία αντισυνταγματικότητας, ρατσισμού και ενθάρρυνσης της βίας; Παίρνει ο τύπος τη θέση πως το αντικείμενο δρα εκτός των κοινωνικά αποδεκτών ορίων; Ή παίρνει τη θέση το ότι όταν κάποιος κερδίζει νομότυπες εκλογές είναι εξ ορισμού «κανονικός», επειδή η ηγεσία του αντανακλά τη θέληση του λαού;

Susan J. Douglas: Γιατί η τοξική αρρενωπότητα βλάπτει και τους άντρες εκτός από τις γυναίκες

Παρά την ιδιαίτερη ανησυχία των φεμινιστριών για αυτή, η τοξική αρρενωπότητα δεν είναι όρος που επινοήσαμε εμείς. Αναδύθηκε αρχικά από τα ανδρικά κινήματα του 1980 και του 1990 για να προσδιορίσουν αυτό που είδαν σαν ένα στενή, κοινωνικά κατασκευασμένη εκδοχή του ανδρισμού που εξωθεί τους άνδρες στην άρνηση των πραγματικών συναισθημάτων τους και να ανταγωνίζονται με τους άλλους άνδρες αντί να έρχονται κοντά τους. Διάφορες μελέτες έχουν δείξει το συσχετισμό μεταξύ ανδρών που αγκαλιάζουν και δρουν με βάση τους συμπεροφορικούς κώδικες της τοξικής αρρενωπότητας και σε ένα φάσμα προβλημάτων, από προβληματικές σχέσεις ως κατάθλιψη, αλκοολισμό, διαταραχές θυμού, επιθέσεις και άλλες εγκληματικές συμπεριφορές και αυτοκτονία. Μια μετανάλυση από το Πανεπιστήμιο της Ιντιάνα το 2016 έδειξε πως σε 78 ερευνητικά προγράμματα με σχεδόν 20000 συμμετέχοντες έδειξε πως άνδρες που εμφάνιζαν στερεοτυπικές macho συμπεριφορές έδειξε πως ήταν λιγότερο πιθανό να αναζητήσουν βοήθεια για τέτοια προβλήματα και είχαν χαμηλότερη ψυχική υγεία γενικότερα.

Valerie Vande Panne: Η ανεπίσημη οικονομία του Ντιτρόιτ, εκεί που αποτυγχάνει ο καπιταλισμός φυτρώνουν οι εναλλακτικές

Ίσως να έχετε ακούσει για την αναγέννηση του Ντιτρόιτ. Πρόκειται για ένα δημοφιλές αφήγημα των μέσων αυτές τις ημέρες, μια ιστορία επένδυσης και αναζωογόνησης. Νέοι άνθρωποι βλέπουν την πόλη με μια δόση ρομαντισμού, ως ένα άδειο καμβά – τα ακίνητα είναι φτηνά, αγοράζουν και η πόλη επανέρχεται. Το πρόβλημα είναι πως αυτή η επαναφορά είναι μύθος. Ο δείκτης φτώχιας είναι σχεδόν στο 40 τις εκατό και παρά την εισροή νέων λευκών που προσελκύονται από την Αναγέννηση του Ντιτρόιτ, ο πληθυσμός συνεχίζει να μειώνεται, από το μέγιστο του 1,8 εκατομμυρίων το 1950 στις 670000 σήμερα. Περίπου 700000 σπίτια βρέθηκαν χωρίς νερό λόγο απλήρωτων λογαριασμών από το 2014, και περίπου 17000 κατοικημένα σπίτια βρίσκονται μπροστά στο κίνδυνο κατάσχεσης για φέτος. Μετά από δεκαετίες φτώχιας όμως οι κάτοικοι του Ντιτρόιτ έμαθαν να επιβιώνουν δίχως πρόσβαση σε παραδοσιακές μορφές χρήματος ή πίστωσης. Υπάρχει μια ανθεκτική ανεπίσημη οικονομία που έχει ριζώσει στις γειτονιές και στις κοινότητες: Ανταλλαγές, δώρα, προσφορά χρόνου προσωπικής εργασίας και ανεπίσημες επιχειρήσεις βρίσκονται παντού.

John Pilger: «Φαίνεται διασκεδαστικό», ο βιασμός του Ανατολικού Τιμόρ

Απόρρητα έγγραφα που βρέθηκαν στα Εθνικά Αρχεία της Αυστραλία ρίχνουν φως στο πως εκτελέστηκε και συγκαλύφτηκε ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα του 20ου αιώνα. Μας βοηθούν ακόμη να κατανοήσουμε ποιοι και πως κυβερνούν το κόσμο. Τα έγγραφα αναφέρονται στο Ανατολικό Τιμόρ, σήμερα γνωστό ως Τιμόρ-Λέστε, και συντάχθηκαν από μέλη της διπλωματικής αποστολής της Αυστραλίας στην Τζακάρτα. Στη ταινία μου, «Ο Θάνατος ενός Λαού», υπάρχει μια σκηνή σε ένα αυστραλέζικο αεροσκάφος που πετά πάνω από τη Θάλασσα του Τιμόρ. Ένα πάρτι είναι σε εξέλιξη. Δύο άντρες με κοστούμια αλληλοσυγχαίρονται πίνοντας σαμπάνια. Είναι 1989 και πραγματοποιούν μια συμβολική πτήση για να γιορτάσουν μια πειρατική συμφωνία που αποκαλούσαν «συνθήκη», που επέτρεπε στη Αυστραλία, στη δικτατορία του Σουχάρτο και στις πολυεθνικές του πετρελαίου να μοιραστούν τα αποθέματα του πετρελαίου και του φυσικού αερίου του Ανατολικού Τιμόρ ως λάφυρα πολέμου. Το Ανατολικό Τιμόρ κέρδισε την ανεξαρτησία του το 1999 με το αίμα και το κουράγιο των κοινών ανθρώπων. Η μικροσκοπική και εύθραυστη δημοκρατία βρέθηκε αμέσως να είναι ο στόχος μια αμείλικτης εκστρατείας εκφοβισμού από την πλευρά της Αυστραλιανής κυβέρνησης που επιδίωκε να την αποκλείσει από τη νόμιμη ιδιοκτησία του υποθαλάσσιου πετρελαίου και φυσικού αερίου. Για να περάσει το δικό της, η Αυστραλία αρνήθηκε να αναγνωρίσει την δικαιοδοσία του Διεθνούς Δικαστηρίου στη Χάγη και το Δίκαιο της Θάλασσας και μονομερώς άλλαξε τα θαλάσσια σύνορα προς όφελός της. Στα 17 χρόνια που πέρασαν από την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας του Ανατολικού Τιμόρ, η κυβέρνηση της Αυστραλίας πήρε σχεδόν 5 δισεκατομμύρια δολάρια σε εισόδημα από πετρέλαιο και αέριο, χρήματα που ανήκουν στον οικονομικά εξαθλιωμένο γείτονά της.