Bryan Tucker: Η δομή της απολυταρχικής προσωπικότητας

Ο Fromm και ο Reich αναρωτιούνται: Γιατί οι άνθρωποι ενεργούν με τρόπους που είναι ξεκάθαρα ενάντια στα συμφέροντα τους; Και τι κρύβεται κάτω από τη νοοτροπία εκείνων που μοιάζουν να γοητεύονται από τους δικτάτορες; Ο Reich θεώρησε ότι οι ανεκπλήρωτες κοινωνικές ανάγκες ήταν επίσης μια διάσταση του γιατί οι αντιδραστικοί αυταρχικοί ηγέτες γίνονταν τόσο ελκυστικοί. Μια αίσθηση του ανήκειν δημιουργείται όταν οι άνθρωποι εντάσσονται σε ένα κόμμα που σβήνει τα συναισθήματα ασημαντότητας που πολλοί βιώνουν στη σύγχρονη κοινωνία. Ο Fromm σκάβοντας βαθιά σε έναν συνδυασμό μαζοχιστικών και σαδιστικών γνωρισμάτων, παρατήρησε ότι στη ψυχολογική σύσταση των οπαδών του απολυταρχισμού, η συντήρηση του αυτοσεβασμού εξαρτάται από την συσχέτιση με εξωτερικά σύμβολα δύναμης όπως η σημαία, η στολή ή ένα έμβλημα.

Advertisements

Kersti Yllö: Συζυγικός βιασμός

Η σεξουαλική βία στο γάμο έχει μια ιστορία εξίσου μακρά όσο και ο ίδιος ο θεσμός του γάμου. Για χιλιετίες όμως, ο συζυγικός βιασμός – όπως άλλες μορφές σεξουαλικής επίθεσης – θεωρούνταν ιδιωτικό ζήτημα και όχι δημόσιο ζήτημα. Οι πρώιμοι νόμοι για το βιασμό, όρισαν την επίθεση ως έγκλημα κατά της ιδιοκτησίας του συζύγου ή του πατέρα των οποίων η σύζυγος ή η κόρη ήταν «ατιμάζονταν». Στο πλαίσιο αυτό ο συζυγικός βιασμός ήταν ένα οξύμωρο, με δεδομένο ότι η σύζυγος ήταν νόμιμη σεξουαλική ιδιοκτησία του συζύγου. Ο βρετανός νομικός Λόρδος Matthew Hale το 1736 ασχολήθηκε άμεσα με το ζήτημα της συγκατάθεσης, δηλώνοντας πως «ο σύζυγος δεν μπορεί να είναι ένοχος βιασμού που διέπραξε ο ίδιος πάνω στη νόμιμη σύζυγό του, γιατί από την αμοιβαία συγκατάθεσή τους και συμβόλαιο η σύζυγος έχει παραδώσει τον εαυτό της κατά αυτόν το τρόπο στο σύζυγό της, από το οποίο δε μπορεί να υπαναχωρήσει». Η ιδεολογία αυτή της μόνιμης, αμετάκλητης συγκατάθεσης έχει διαποτίσει τις νομικές και πολιτιστικές αντιλήψεις γύρω από το γάμο και το καταναγκαστικό σεξ μέσα σε αυτόν. Και αυτή η ιδεολογία έχει παγκόσμια απήχηση, όχι επειδή οι άνθρωποι σε άλλες ηπείρους επηρεάστηκαν από το Λόρδο Hale, αλλά επειδή ο έλεγχος των σωμάτων των γυναικών μέσω του γάμου είναι θεμελιώδης αρχή της πατριαρχίας.

Aya Takeuchi: «Μου είπαν να μη ντροπιάσω τη χώρα με την ιστορία μου».

Η δημοσιογράφος Shiori Ito μίλησε για την εμπειρία της ως θύμα σεξουαλικής παρενόχλησης το 2017 – ένα έτος που χαρακτηρίστηκε από καταγγελίες ενάντια σε ισχυρούς άνδρες. Στη συνέχεια ήρθε η αντίδραση. «Μου είπαν να μη ντροπιάσω την Ιαπωνία, με τη γνωστοποίηση αυτής της ιστορίας. […]Διασύρθηκα στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης και δεχόμουν μηνύματα μίσους και e-mail και τηλεφωνήματα από άγνωστους αριθμούς. Με είπαν ‘τσούλα’ και ‘πουτάνα’ και μου είπαν έπρεπε ‘να είχα πεθάνει’. Αμφισβήτησαν την εθνικότητα μου, επειδή μια αληθινή γιαπωνέζα γυναίκα δεν θα μιλούσε για τέτοια ‘επαίσχυντα’ πράγματα».

The Friends of Aron Baron: Αιματοβαμμένοι, Εκατό Χρόνια Λενινιστικής Αντεπανάστασης

Η εκατοστή επέτειος της Ρωσικής Επανάστασης, την αιτία πίσω από αυτό το βιβλίο, έχει προσθέσει ένα επιπλέον στρώμα παραδοξότητας στις εξελίξεις αυτές. Πολλοί βλέπουν την εκατονταετηρίδα σαν μια ευκαιρία να αποκαταστήσουν, ακόμη και να γιορτάσουν, ξεπερασμένες μορφές αυταρχικού κρατικού σοσιαλισμού. Είναι όμως ένας δύσκολος εορτασμός, πρέπει κάποιος είτε να παραβλέψει προσεκτικά την ανθρώπινη καταστροφή που οι Μπολσεβίκοι έθεσαν σε κίνηση το 1917 ή να προσπεράσει ένα φαντασιακό πέρα από το οποίο, όπως πάει ο μύθος, η κομμουνιστική πιθανότητα εκτροχιάστηκε από κακούς ανθρώπους, και προχώρησαν σε μια γη γκούλαγκ και υποχρεωτικής κολεκτιβοποίησης. Κρίνοντας από τις λίστες πρόσφατων και επερχόμενων τίτλων, αριστεροί εκδοτικοί οίκοι σε όλο το κόσμο θα επαναλάβουν αυτές τις παραλείψεις και παραμύθια σε αμέτρητα βιβλία που εκθειάζουν τον Lenin, επαναπροσδιορίσουν του Μπολσεβίκους, και θα επιχειρήσουν να διασώσουν το μαρξιστικό διαμάντι θαμμένο κάτω από ένα βουνό από πτώματα.

Molly Smith & Juno Mac: Θέλουμε ψωμί. Επίσης θέλουμε τριαντάφυλλα.

Το να φροντίζει ο ένας τον άλλο είναι πολιτική δράση. Το δέκατο ένατο αιώνα, οι σεξεργάτριες στη Μεγάλη Βρετανία και την Ιρλανδία δημιούργησαν κοινότητες αμοιβαίας βοήθειας. Αν και κατά κύριο λόγο αόρατος στους απέξω, ο διαμοιρασμός των πόρων επιβιώνει σαν μια σημαντική μορφή ακτιβισμού των σεξεργατριών σήμερα, με τις εργάτριες να συνεισφέρουν συχνά συλλογικά για να αποτρέψουν μια έξωση, η να καλύψουν επείγουσες στεγαστικές ανάγκες. Αυτός ο τύπος κοινοτικού διαμοιρασμού πόρων είναι συχνά το μόνο δίχτυ ασφαλείας ή πόρος που έχουν τα άτομα αν πέσουν θύματα ληστείας στη δουλειά ή μια επίθεση σημαίνει πως πρέπει να μείνουν εκτός εργασίας για να αναρρώσουν. Στην Ευρώπη, το σύγχρονο κίνημα θεωρείτε πως ξεκίνησε το 1975, όταν σεξεργάτριες στη Γαλλία κατέλαβαν εκκλησίες για να διαμαρτυρηθούν για την ποινικοποίηση, τη φτώχια και την αστυνομική βία. Πιο πρόσφατα, σεξεργάτριες δραστηριοποιήθηκαν έντονα στις διαδηλώσεις κατά του εξευγενισμού (gentrification) της περιοχής γύρω από το πάρκο Γκεζί στη Κωνσταντινούπολη.

Lara Witt: Νοιάζεστε;

Κάνουμε πορείες, κρατάμε πλακάτ, κρατιόμαστε από τα χέρια, κλαίμε, φωνάζουμε – αλλά ποιος ακούει; Νοιάζεστε; Νιώθετε κάποια ουσιαστική συμπάθεια ή κουραστήκατε να ακούτε πως βιάστηκα; Κουραστήκατε από το πως συμβουλεύουμε άλλα θύματα επιθέσεων; Σας ενοχλούμε; Μερικές φορές μοιάζει πως όσες φορές και αν γράψουμε τις ιστορίες μας, όσες στατιστικές και σας δείξουμε, δεν νοιάζεστε πραγματικά. Νομίζετε πως βιαστήκαμε από τέρατα, αλλά οι άνθρωποι στους εφιάλτες μας είναι άνθρωποι σαν τους πατεράδες σας, τους αδερφούς σας, τους φίλους σας, τους δασκάλους σας, τους κοντινότερους συντρόφους σας, τους συναδέλφους σας, τα αφεντικά σας, καθηγητές και το πρόσωπο που μόλις έφτιαξε το καφέ σας. Νοιάζεστε όμως πραγματικά;

Roslyn Talusan: Είναι το stealthing βιασμός;

Ήταν βιασμός και το ήξερα. Το έκανα ξεκάθαρο πως δεν συναινούσα σε επαφή δίχως προφυλακτικό. Είπα όχι πολλές φορές και εξήγησα γιατί δεν ήθελα σεξ δίχως προφυλάξεις. Παρόλα αυτά, με έβαλε σε παθητική στάση και ήδη άγγιζε το σώμα μου με το πέος του. Παρόλο που απείλησα τη ζωή του, παρόλο που δεν είχε συγκατάθεση, με διείσδυσε σεξουαλικά. Και αυτό δεν είναι εντάξει. Το τραύμα μου έγινε χειρότερο από το ότι έπρεπε να εξεταστώ, να αναφέρω το βιασμό μου στα αφεντικά μου και περάσω από το νομικό σύστημα. Βλέπω ένα σύμβουλο τα τελευταία δυο χρόνια και παίρνω αγωγή κατά του άγχους για να καταπολεμήσω τα συμπτώματα του PTSD μου. Μερικές φορές σκέφτομαι πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μου αν δεν είχα βιαστεί. Και εδώ είναι αυτό στο οποίο καταλήγουμε – συγκατάθεση. Η αφαίρεση του προφυλακτικού αλλάζει το πλαίσιο στο οποίο συναίνεσες στη σεξουαλική συνεύρεση. Αν αυτό το πλαίσιο αλλάξει, είναι επιτακτικό η συγκατάθεση να επαναβεβαιωθεί. Αν συναινέσεις σε επαφή με προφυλακτικό και ο σύντροφός του βγάλει το προφυλακτικό δίχως να στο πει ή ακόμη και αν στο πει και σου επιβάλει την συνεύρεση, πρέπει να το χαρακτηρίσουμε για αυτό ακριβώς που είναι. Είναι σεξουαλική επίθεση. Είναι βιασμός. Και δεν είναι εντάξει.

Shanon Lee: 20 χρόνια από το βιασμό μου παλεύω ακόμη με το μετατραυματικό στρες

Οι ουλές στο σώμα μου καθώς με έσερνε στο πάτωμα, τραβώντας με από τους αστραγάλους, καθώς πάλευα να ξεφύγω, χάθηκαν από το δέρμα μου, αλλά όχι από τη μνήμη μου. Έχουν περάσει σχεδόν δυο δεκαετίες από όταν βιάστηκα και ξυλοκοπήθηκα, υπό την απειλή μαχαιριού. Ξεκίνησα νέα ζωή, ξαναπαντρεύτηκα, έγινα μητέρα και τώρα υποστηρίζω άλλα θύματα βιασμού. Δεν έχω όμως ανοσία στις συνέπειες του τραύματος μετά από σεξουαλική επίθεση. Οι εφιάλτες μου πάνε και έρχονται και ακόμη δίνω μάχη με το πανικό, τη παράνοια και την αϋπνία. Τις μέρες που τα συμπτώματα μου χειροτερεύουν, μένω στο σπίτι και μακριά από ανθρώπους. Τον περισσότερο καιρό έχω μάθει να διαχειρίζομαι τις φοβίες μου, να τις δέχομαι ως ιδιορρυθμίες που ίσως δε θα ξεφορτωθώ ποτέ.

bell hooks: Φεμινιστική ταξική πάλη

Οι ταξικές διαφορές και ο τρόπος με τον οποίο διαιρούσαν τις γυναίκες ήταν θέμα συζήτησης μέσα στο φεμινιστικό κίνημα πολύ πριν τη φυλή. Στους κυρίως λευκούς κύκλους του νεοσύστατου κινήματος απελευθέρωσης των γυναικών η πιο εξόφθαλμη διάκριση μεταξύ των γυναικών ήταν η τάξη. Οι λευκές γυναίκες της εργατικής τάξης αναγνώρισαν πως οι ταξικές ιεραρχίες ήταν υπαρκτές εντός του κινήματος. Έτσι συγκρούσεις προέκυψαν μεταξύ της ρεφορμιστικής οπτικής της γυναικείας απελευθέρωσης που βασικά απαιτούσε ίσα δικαιώματα για τις γυναίκες μέσα στην υπάρχουσα ταξική δομή, και η πιο ριζοσπαστική ή και επαναστατική που ζητούσε μια θεμελιώδη αλλαγή στην υπάρχουσα δομή, ώστε μοντέλα αμοιβαιότητας και ισότητας να αντικαταστήσουν τις παλιές ιδεολογίες.

Kasia Staszewska: «Δεν τα παρατάμε», 25 χρόνια φεμινιστικής αντίστασης στη Πολωνία

Το 1993 η πολωνική κυβέρνηση μας πήρε το δικαίωμα στην έκτρωση – ξεκινώντας ένα πόλεμο στο γυναικείο σώμα που συνεχίζεται ως σήμερα. Πριν το 1993 μπορούσαμε να τερματίσουμε τις κυήσεις μας νόμιμα και με ασφάλεια. Σήμερα, η Πολωνία είναι η χώρα με έναν από τους πιο περιοριστικούς νόμους για την έκτρωση στην Ευρώπη. Στη θεωρία, η έκτρωση είναι νόμιμη όταν απειλείται η υγεία της μητέρας, σε περιπτώσεις δυσμορφιών του εμβρύου, ή όταν η εγκυμοσύνη είναι αποτέλεσμα βιασμού ή αιμομιξίας. Στην πράξη, όμως είναι ουσιαστικά αδύνατο να έχεις πρόσβαση σε υπηρεσίες άμβλωσης με νόμιμο τρόπο. Έναν αιώνα αφότου οι Πολωνές γυναίκες κέρδισαν το δικαίωμα της ψήφου, πολιτικοί και φανατικοί θρησκευόμενοι στη χώρα μας, αρνούνται να εγκαταλείψουν την εξουσία και τον έλεγχο πάνω στα σώματα μας, τη σεξουαλικότητα μας και τις ζωές μας. Οι φεμινίστριες όμως στη Πολωνία δεν τα έχουμε παρατήσει ποτέ: αντιστεκόμαστε, αντεπιτεθόμαστε, είμαστε ενωμένες.