Debra Bergoffen: Για τον Nietszche και τον Εχθρό. Η Νέα Πολιτική του Nietszche

Ο Nietszche βλέπει ότι η άβυσσος που δημιουργήθηκε από το θάνατο του Θεού θα απαιτήσει από εμάς να δημιουργήσουμε νέα παιχνίδια. Το άρθρο αυτό ερευνά πώς θα μπορούσε να είναι το νέο παιχνίδι της πολιτικής, μόλις η μοναδική μυθοπλασία της αλήθειας και η σταθερή ψευδαίσθηση της ταυτότητας και οι συνοδευτικές πολιτικές περί του μισητού εχθρού φύγουν από το προσκήνιο. Αρχίζει με την χρήση της έννοιας του Nietszche περί άξιου εχθρού και εντοπίζει τους τρόπους με τους οποίους η διαφορά μεταξύ του εχθρού και του φίλου χάνεται όταν οι κακοί εχθροί δεν είναι πλέον απαραίτητοι για να δικαιολογήσουν την πολιτική ύπαρξη και δράση. Προσφέροντας μας μια πολιτική άξιων εχθρών, ο Nietszche μας δίνει τη δυνατότητα μιας πολιτικής που δεν εκφυλίζεται σε μια νομιμοποίηση ολοκαυτωμάτων, γενοκτονιών, εθνοκαθάρσεων, θρησκευτικών σφαγών ή πολέμων ενάντια στις μοχθηρές αυτοκρατορίες.

Zack Beuchamp & Peter Neumann: Η Παράξενη Απόπειρα Πραξικοπήματος στη Γερμανία

[…] Όταν εμφανίστηκε πρώτη φορά το QAnon, σκέφτηκα, «Αυτό δεν θα μεταφραστεί ποτέ σε κάποιο άλλο εθνικό πλαίσιο». Αφορά τον Donald Trump, αφορά την Δεύτερη Τροποποίηση, αφορά πράγματα που είναι μοναδικά και ειδικά αμερικάνικα, που δεν μεταφράζονται σε άλλα πλαίσια. Για κάποιο λόγο, που ακόμη δεν έχω απόλυτα καταλάβει, μοιάζει να έχει μεταφραστεί πολύ καλά στο γερμανικό πλαίσιο. Γνωρίζουμε, για παράδειγμα, πως η δεύτερη πιο συχνή γλώσσα στις ομάδες διαδικτυακής συζήτησης του QAnon στο Telegram είναι τα γερμανικά. Η δεύτερη πιο συχνή γλώσσα των μεταφράσεων των βίντεο και των κειμένων του QAnon είναι τα γερμανικά. Εγώ ο ίδιος ακολουθώ πολλά από τα γερμανικά κανάλια QAnon στο Telegram· πολλοί άνθρωποι μοιάζουν να είναι ιδιαίτερα σαγηνευμένοι από αυτό. Δεν ξέρω για κάποια προσωπική, φυσική σύνδεση μεταξύ των ηγετών των κινημάτων, αλλά σίγουρα φαίνεται να υπάρχει ιδιαίτερη επίδραση. Μόλις καταλάβουν και δεχτούν πως πολλά από αυτά προέρχονται από ένα αμερικάνικο πλαίσιο, προσπαθούν να βρουν τρόπους να το μεταφράσουν σε γερμανικό πλαίσιο. Τον Αύγουστο του 2020, υπήρξε μια προσπάθεια να εισβάλουν στο Ράιχσταγκ, το γερμανικό κοινοβούλιο. Ήταν στο πλαίσιο μιας διαδήλωσης – 100000 άνθρωποι στους δρόμους του Βερολίνου. Κάποια από τα μέλη του Reichsbürger προσπαθούσαν πρακτικά να μπουν στο κτίριο, όπως στο Καπιτώλιο (στις 6 Ιανουαρίου). Αργότερα ουσιαστικά είπαν πως πίστευαν πως ο Donald Trump ήταν εκεί, πως είχε έρθει μυστικά στο Βερολίνο για να ελευθερώσει την Γερμανία. Αυτή ήταν μια από τις φήμες που είχε εξαπλωθεί στα κανάλια του QAnon στο Telegram. Υπάρχει μια πολύ βασική διαφορά μεταξύ Γερμανίας και ΗΠΑ: Το κεντροδεξιό κόμμα στη Γερμανία δεν είχε καμιά σχέση με όλα αυτά. Δεν υπάρχει μια Marjorie Taylor Greene, δεν υπάρχει ένας Donald Trump στη Γερμανία που να τα προωθήσουν όλα αυτά.

Raffaello Pantucci: Ακροδεξιά Τρομοκρατία και COVID-19. Απολογισμός μιας Διετίας

Μετά την εμφάνιση της πανδημίας, υπήρξε ένα πλήθος αναλύσεων και επακόλουθης έρευνας που προσπαθούσε να εξηγήσει την πιθανή της επίπτωση σε τρομοκρατικές και εξτρεμιστικές απειλές. Τα συμπεράσματα που αντλήθηκαν ήταν ποικίλα, λίγοι όμως παρατηρητές κατέληξαν πως η τρομοκρατία θα μειώνονταν ως αποτέλεσμα της πανδημίας. Αντίθετα, ανησυχίες εκφράστηκαν πως οι απειλές θα γίνονταν χειρότερες, χάρη σε μια σειρά από λόγους – τον αυξημένο χρόνο που οι άνθρωποι περνούν στο διαδίκτυο· την αυξανόμενη απομόνωση που δημιουργεί ο εγκλεισμός· η αβεβαιότητα που προκαλείται από τη πανδημία· και η πιθανή μείωση των πόρων για την αντιτρομοκρατία και πρόληψη και αντιμετώπιση του εξτρεμισμού. Υπήρξε επίσης απόκλιση και μέσα στην ερευνητική κοινότητα, με φωνές που διαφωνούσαν έντονα να αμβλύνουν τις πιο δραματικές προγνώσεις, ανάμεσα τους και εκείνες για την αύξηση της διαδικτυακής ριζοσπαστικοποίησης. Στην Εξτρεμιστική Δεξιά οι οργανώσεις ενσωμάτωσαν την πανδημία στη ρητορική τους για να στρατολογήσουν και να κανονικοποιηθούν περισσότερο από ότι ήδη ήταν. Διαδηλώσεις σχετικά με τους περιορισμούς της πανδημίας συχνά υιοθετούνταν και προβάλλονταν από τις ακροδεξιές οργανώσεις, και αντι-καθεστωτικές αφηγήσεις απορρόφησαν την αντίσταση στη πανδημία με ευκολία στις απόψεις τους. Συστημικές θεωρίες συνωμοσίας επίσης αφθονούσαν, τοποθετώντας γνωστές προσωπικότητες όπως ο Bill Gates σε αφηγήματα σχετικά με τον έλεγχο του πληθυσμού μέσω του εμβολιασμού, όπως και ευρύτερες συνωμοσίες που περιλαμβάνουν την υπονόμευση των εντόπιων πληθυσμών. Στην Ακροαριστερά, επίσης εμφανίστηκε μια αντισυστημική αφήγηση, με πολύ μικρότερη ένταση όμως. Αν και μπορούσαν να βρεθούν φόβοι για κυβερνητικό έλεγχο, η μεγαλύτερη ανησυχία τους ήταν η επανεμφάνιση της ακροδεξιάς και άλλες κοινωνικές αδικίες. Περισσότερο συγκεχυμένες ιδεολογίες όπως τα κινήματα του QAnon και των Incel φαίνονταν να αντηχούν συνωμοσίες για τη πανδημία αλλά, κατά κύριο λόγο, αυτό απλά εντάσσονταν στην ευρύτερη κουβέντα σχετικά με τις ιδεολογίες τους παρά στην μεταμόρφωση τους. Δεν ήταν ξεκάθαρο από την διαθέσιμη έρευνα ποια ήταν η επίπτωση σε άλλους θρησκευτικούς εξτρεμισμούς – όπως οι Βουδιστές και Ινδουιστές εξτρεμιστές, για παράδειγμα.

Lesley Chamberlain: Η Παράξενη Ιστορία του Σοβιετικού Spinoza

Το 1991 όταν άνοιξαν για σύντομο διάστημα τα σοβιετικά αρχεία, ανάμεσα στα έγγραφα του Υπουργείου Άμυνας βρέθηκε ένα αναπάντεχο σημείωμα αυτοκτονίας. Ένας από τους κορυφαίους φιλοσόφους της χώρας σχεδίαζε να αυτοκτονήσει το 1931 υπό την πίεση του Stalin, και η αιτία της απόγνωσης του ήταν πως είχε προτιμήσει ως δάσκαλο τον Spinoza από τον Lenin. Το όνομά του ήταν Abram Moiseievich Deborin, και αν η ιστορία είχε ακολουθήσει διαφορετική πορεία, ο Spinoza μπορεί να είχε γίνει ο βασικός φιλόσοφος της Σοβιετικής Ένωσης. Μπορεί να μην άλλαζε την πολιτική πραγματικότητα, αλλά η ίδια η φιλοσοφία θα είχε επιβιώσει ως κάτι περισσότερο από μια ερμηνευτική μαρξιστική-λενινιστική φαντασίωση.

Alain Badiou: Η Πολιτική Σήμερα. 13 Θέσεις και Σχόλια

Αυτό που έγινε στον απόηχο του Μάη του ’68 από εκείνες τις οργανώσεις μπορεί και πρέπει να γίνει ξανά. Πρέπει να επαναφέρουμε τη πολιτική διαγώνιο για την οποία μίλησα, που σήμερα παραμένει μια διαγώνιος μεταξύ του νεανικού κινήματος, διάφορων διανοούμενων, και του νομαδικού προλεταριάτου. Εδώ και εκεί, αυτό γίνεται ήδη. Είναι προς το παρόν το μοναδικό πραγματικό πολιτικό έργο. Στη Γαλλία αυτό που άλλαξε είναι η αποβιομηχάνιση των προαστίων των μεγάλων πόλεων· η εργατική τάξη που παρέμεινε στρέφεται στην ακροδεξιά. Αυτό πρέπει να καταπολεμηθεί στο πεδίο εξηγώντας πως και γιατί, σε λίγα μόλις χρόνια, δυο γενιές εργατών έχουν θυσιαστεί, και ταυτόχρονα ερευνώντας όσο είναι δυνατόν την αντίθετη διεργασία. Δηλαδή, την βάναυση βιομηχανοποίηση της Ασίας. Τώρα όπως και πριν, η δουλειά με τον εργάτη είναι διεθνής, ακόμη και εδώ. Από την άποψη αυτή θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να παραχθεί και να διαδοθεί μια παγκόσμια εργατική εφημερίδα.

Mike Davis: Pietà

Σε μια εποχή λοιμού, όπως η πανδημία της γρίπης που πήρε τον μικρό αδερφό της μητέρας μου μαζί με άλλους 40 με 100 εκατομμύρια ανθρώπους το 1918, είναι δύσκολο να συγκρατήσεις μια καθαρή εικόνα του ατομικού πόνου. Μεγάλες επιδημίες, όπως οι παγκόσμιοι πόλεμοι και λιμοί, κάνουν τόσο μαζικό το θάνατο όσο ζητήματα επιβίωσης του είδους πέρα από την συναισθηματική αντίληψη μας. Οι πληττώμενοι, κατά συνέπεια, πεθαίνουν δύο φορές: οι σωματικές τους αγωνίες διπλασιάζονται από το βύθισμα των προσωπικοτήτων τους στα σκοτεινά νερά της μεγατραγωδίας. Όπως αναφέρει ο Camus, «ένας νεκρός άνθρωπος δεν έχει ουσία εκτός και αν κάποιος τον έχει δει νεκρό· εκατό εκατομμύρια πτώματα μεταφέρονται μέσα από την ιστορία δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα σύννεφο καπνού στη φαντασία». Κανείς δεν θρηνεί ένα πλήθος ή κλαίει στο τάφο μιας αφαίρεσης. Αντίθετα με ορισμένα άλλα κοινωνικά ζώα, δεν έχουμε ένστικτο συλλογικής θλίψης ή βιολογική αλληλεγγύη που προκαλείται αυτόματα από την καταστροφή του είδους μας. Πραγματικά, στα χειρότερα μας βρίσκουμε μια διεστραμμένη, συχνά ελκυστική έλξη στους Μαύρους Θανάτους, στα τσουνάμι, τις σφαγές, και στους ουρανοξύστες που καταρρέουν. Για να θρηνήσουμε για ένα κατακλυσμό, πρέπει πρώτο να τον προσωποποιήσουμε. Η Τελική Λύση, για παράδειγμα, δεν έχει βαθύτερο εσωτερικό αντίκτυπο μέχρι να διαβάσει το Ημερολόγιο της Άννα Φρανκ ή δει τα θλιβερά αντικείμενα στο Μουσείο του Ολοκαυτώματος. Τότε είναι πιθανό να κλάψει.

Noam Chomsky: Οι Προβλέψεις του Bakunin

Είναι τραγικό και καταστροφικό το ότι η Αριστερά έχει αποδεχτεί την αντίληψη των ανθρώπων ως ιστορικά προϊόντα, ως απλές αντανακλάσεις του περιβάλλοντός τους. Επειδή, φυσικά, αυτό που προκύπτει από αυτό είναι πως δεν υπάρχει ηθικός φραγμός στο να τους διαμορφώσεις σε οτιδήποτε θες. Αν οι άνθρωποι δεν έχουν κάποια εσωτερική φύση, όποιο έμφυτο ένστικτο για την ελευθερία, αν δεν είναι ουσιαστικό για τη φύση τους να έχουν ελεύθερο, δημιουργικό, παραγωγικό έργο υπό τον έλεγχο τους, αν αυτό δεν είναι κομμάτι της φύσης τους, τότε δεν είναι ηθικός λόγος δεν υπάρχει ηθικός λόγος να τους επιτρέπεται αυτός ο χώρος. Μπορείς να τους διαμορφώσεις σε ότι θες. Και μπορείς να είσαι η κεντρική επιτροπή, ή μπορείς να είσαι οι διαχειριστές της εταιρείας, ή οι διευθυντές ενός φασιστικού κράτους, ή οτιδήποτε. Είναι αρκετά ενδιαφέρον ότι οι σύγχρονοι διανοούμενοι έχουν κινηθεί αποκλειστικά προς την μια ή την άλλη από αυτές τις κατευθύνσεις. Ο Bakunin το προέβλεψε αυτό στα τέλη του 19ου αιώνα. Είναι η μόνη πρόβλεψη των κοινωνικών επιστημών που έχει γίνει τόσο δραματικά αληθινή, που είναι η πιο εύστοχη που έγινε ποτέ. Διαφώνησε με τον Marx, και ήταν πολύ πριν από το Λενινισμό. Προέβλεψε πολύ διορατικά πως η αναδυόμενη τάξη των διανοούμενων, που μόλις άρχιζαν να αναγνωρίζονται ως τάξη στην σύγχρονη βιομηχανική κοινωνία, θα ακολουθούσαν ουσιαστικά την μια από τις δυο κατευθύνσεις.

Anselm Jappe: Από τον Céline στο Videoclip

Νωρίτερα φέτος κυκλοφόρησα μια συλλογή από δοκίμια στη Γαλλία με τίτλο Crédit à Mort, αφιερωμένο ειδικά στην οικονομική κρίση και τις κοινωνικές της συνέπειες. Ο τίτλος είναι εμφανώς μια αναφορά στο δεύτερο μυθιστόρημα του Louis-Ferdinand Céline. Δεν υήρχε ωστός καμιά άμεση αναφορά στο κείμενο του Céline· ο τίτλος μου ήταν απλά ένα λογοπαίγνιο περιλαμβάνοντας τις λέξεις «θάνατος» και «πίστωση». Παρόλα αυτά, αργότερα συνειδητοποίησα πόσο ταιριαστή ήταν στη πραγματικότητα η αναφορά στον Céline και πως έκανα μια σωστή επιλογή δίχως αρχικά να το συνειδητοποιήσω. Το βιβλίο γενικά είναι μιοα απόρριψη των ψευδών μορφών κοινωνικής κριτικής που εμφανίστηκαν λόγω της κρίσης της καπιταλιστικής κοινωνίας. Στο βιβλίο, απέρριψα πρώτα από όλα την μονόπλευρη πολεμική που κατευθύνεται εναντίον του χρηματοπιστωτικού τομέα, των τραπεζών και της κερδοσκοπίας, που θεωρείται όχι η ορατή πτυχή μιας πιο βαθιάς κρίσης – την κρίση της συσσώρευσης του κεφαλαίου – αλλά ως η πραγματική αιτία της καταστροφικής κρίσης του καπιταλιστικού τρόπου ζωής. Η πολεμική εναντίον της κερδοσκοπίας, που μπορεί να βρεθεί στην αριστερά αλλά και στη δεξιά, αποδίδει όλα τα κακά του κόσμου όχι σε μια κοινωνική δομή αλλά σε μια μικρή ομάδα ανθρώπων που υποκινούνται από την απληστία και την επιθυμία για εξουσία. Πρέπει να υπερασπιστούμε τους εργάτες και τους τίμιους καταθέτες από τα παράσιτα του χρηματοπιστωτικού συστήματος: η επιδίωξη αυτή μοιάζει να έχει γεννήσει μια κοινή πεποίθηση με την οποία συμφωνούν ακόμη και ο Barak Obama, ο George Soros και ο Mario Draghi. […] Δεν χρειάζεται να τονίσουμε το γεγονός πως ο Céline, ακόμη και αγνοώντας κάθε πολιτικό προσανατολισμό, ήταν βάρδος της μνησικακίας, μια μνησικακία ύψιστου βαθμού, κατευθυνόμενη εναντίον των πάντων και όλων, μια μνησικακία σε κοσμική κλίμακα. Αυτή ήταν η τρομακτική του δύναμη: η έκφραση, δίχως διαμεσολαβήσεις, ωμά και αδρά, τα συναισθήματα που η ζωή στη σύγχρονη, αστική και καπιταλιστική κοινωνία μπορεί πρακτικά να προκαλέσει. Από την άποψη αυτή, ο Céline είναι αξεπέραστος. Αντιπροσωπεύει ένα πραγματικό πειρασμό. Την πρώτη φορά που διαβάζεις το Ταξίδι στην Άκρη της Νύχτας, όταν είσαι νέος, μπορεί να προκαλέσει την ίδια αναστάτωση με την πρώτη φορά που διαβάζεις Nietzsche ή την πρώτη φορά που μελέτησες την Κραυγή του Munch. Και σε κάθε τέτοια περίπτωση είναι αναγκαίο να απομακρυνθείς στην συνέχεια για να διακρίνεις πόση αλήθεια περιέχει ένα τέτοιο παράδειγμα από το σοκ που προκαλεί.

Morgan Jones: Η Αντιδραστική Εξέγερση του Julius Evola Εναντίον του Σύγχρονου Κόσμου

Ο Evola συχνά αναφέρεται μαζί με τον Oswald Spengler, το Γερμανό φιλόσοφο που έγινε ακαδημαϊκά διαβόητος σε όλη την Ευρώπη κατά το Μεσοπόλεμο. Και αυτός και ο Evola συμπεριλαμβάνονται στη μικρή ομάδα της οποίας το έργο ο ιστορικός Mark Sedgwick αποκαλεί «υποχρεωτικό ανάγνωσμα για τον σημερινό διανοούμενο ακροδεξιό». Το πιο γνωστό έργο του Spengler, Η Παρακμή της Δύσης, εκδόθηκε σε δυο μέρη το 1918 και το 1922· βιβλίο που ο Evola θα μετέφραζε στα ιταλικά στη δεκαετία του 1950. Το βιβλίο προτείνει τη θεωρία των πολιτισμών ως οργανισμών, και κυρίως, ως κυκλικών, κυριαρχούμενων από επαναλαμβανόμενα στάδια ανόδου, κορύφωσης και παρακμής. Και ο Evola αποδέχονταν κυκλικές θεωρήσεις της ιστορίας, εμπνευσμένος από τους χρονικούς κύκλους του Ινδουισμού και από το έργο του Γάλλου παραδοσιοκράτη Rene Guenon, την σύγχρονη και σημαντική επιρροή του. Αντιλήψεις σχετικά με την κυκλική – αντί της γραμμικής – φύσης της ιστορίας είναι διαδεδομένες στην συντηρητική λόγια βιβλιογραφία· δείτε το The Fourth Turning των William Strauss και Neil Howe (από το οποίο παίρνει το τίτλο του το έργο Heroes of the Fourth Turning), ή ακόμη το Decadent Society του Ross Douthat. Ωστόσο, τρέφουν και πιο ακραία ρεύματα, και είναι οι ιδέες του Evola σχετικά με την ιστορία που αποτελούν ίσως την πιο επικίνδυνη κληρονομιά του, ως ένας από τους στοχαστές στους οποίους στηρίζεται ο ακροδεξιός επιταχυντισμός. Αυτού του είδους η θεώρηση της ιστορίας είναι κοινή με τον επιταχυντισμό – όρος που συνήθως συνδέεται κυρίως με τον θεωρητικό του πολιτισμού Nick Land, αλλά και κυρίαρχο στα κείμενα του νέο-αντιδραστικού μπλόγκερ Curtis Yarvin και άλλων στο ακροδεξιό περιβάλλον – που υποστηρίζει πως η σημερινή εποχή είναι σε διαδικασία παρακμής, καταρρέοντας υπό το βάρος των ίδιων των λαθών και αντιφάσεων της. Στις συνθήκες αυτές, υποστηρίζουν, είναι δυνατό, μέσα από συγκεκριμένες δράσεις, να επιταχύνουν τον ερχομό της επόμενης εποχής. Οι αντιφάσεις αυτές, για εκείνους που ακολουθούν τον Evola, συνήθως αφορούν πράγματα όπως η εγκυρότητα της δημοκρατίας ή την άποψη πως δεν υπάρχει φυλετική ιεραρχία στην νοημοσύνη. Ο ακτιβιστικός επιταχυντισμός, συχνά βασιζόμενος ανοιχτά στον Evola, είναι διάχυτος στη σκέψη νεοναζιστικών ομάδων όπως η Atomwaffen Division στην Αμερική και άλλες στο δίκτυο Iron March και αλλού, που προωθούν (και διαπράττουν) την πολιτική βία ως μέσο για τον ερχομό της κατάρρευσης της σύγχρονης φιλελεύθερης κοινωνίας.

Shane Burley: Η Εποχή του Λύκου

Αυτή είναι η ώρα της βίας του μοναχικού λύκου όπου βρήκε μια τακτική η λευκή ρατσιστική οργή. Ακόμα και σε εποχές ακραίου φυλετικού τρόμου, οι δράστες προσπάθησαν να καλύψουν τα εγκλήματα και τα λιντσαρίσματα τους με λογική νομολογία, σα να ήταν τιμωρίες για φανταστικά εγκλήματα. Σήμερα, οι δράστες γιορτάζουν με τις βίαιες πράξεις τους, σαν η σημερινή κατάσταση του κόσμου να είναι ικανοποιητική απόδειξη πως οι εκτελέσεις είναι αναγκαίες. Το 8Chan και forum σαν και αυτό πρόσφεραν σε αυτή τη διαδικασία μια πλατφόρμα. Η ριζοσπαστικοποίηση μέσα από τυπική καθοδήγηση, ρατσιστικές εκδόσεις ή οργανώσεις έχει όρια. Τα φασιστικά μέσα μπορούν να μιλάνε για μαζική βία, αλλά εύκολα μπορούν να καταγραφούν και να περιθωριοποιηθούν, και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης συνήθως τους κλείνουν. Το 8Chan από την άλλη, έχει ένα παραπέτασμα εκατομμυρίων ανώνυμων μηνυμάτων που προσφέρουν κάλυψη για ρατσιστική προπαγάνδα. Έτσι μπορεί κανείς να έρθει αντιμέτωπος με ένα μπαράζ από μηνύματα που τον ενθαρρύνουν να στραφεί στη βία πριν καν το κοινό να καταλάβει την συζήτηση.