Corey Robin: Ο Πρώτος Αντεπαναστάτης

Η επανάσταση έστειλε τον Thomas Hobbes στην εξορία· η αντεπανάσταση τον έστειλε πίσω. Το 1640, οι κοινοβουλευτικοί αντίπαλοι του Καρόλου Α΄, όπως ο John Pym, αποκήρυτταν οποιονδήποτε «κήρυττε για απόλυτη μοναρχία όπου ο βασιλιάς μπορεί να κάνει ό,τι επιθυμεί». Ο Hobbes είχε μόλις ολοκληρώσει τη συγγραφή των Στοιχείων του Νόμου, που έκανε ακριβώς αυτό. όταν συνέλαβαν τον ανώτερο σύμβουλο του βασιλιά και ένα θεολόγο που υποστήριζαν την απεριόριστη βασιλική εξουσία, ο Hobbes αποφάσισε ότι ήταν καιρός να φύγει. Δίχως καν να πακετάρει τα πράγματα του, έφυγε από την Αγγλία για τη Γαλλία. Έντεκα χρόνια και ένα εμφύλιο πόλεμο μετά, ο Hobbes έφυγε από τη Γαλλία για την Αγγλία. Αυτήν τη φορά έτρεχε να ξεφύγει από τους μοναρχικοί. Όπως και πριν, ο Hobbes είχε μόλις τελειώσει ένα βιβλίο. Ο Λεβιάθαν, θα εξηγούσε αργότερα, «πολεμάει για λογαριασμό όλων των βασιλέων και όλων εκείνων που, υπό οποιοδήποτε τίτλο, φέρουν τα δικαιώματα των βασιλέων». Ήταν το δεύτερο μισό αυτού του ισχυρισμού, με την φαινομενική αδιαφορία του για την ταυτότητα του κυρίαρχου, που τον έβαλε σε μπελάδες αυτή τη φορά. Ο Λεβιάθαν δικαιολόγησε, όχι, απαίτησε από τους ανθρώπους να υποταχθούν σε οποιοδήποτε άτομο ή άτομα ικανά να τους προστατεύσουν από ξένες επιθέσεις και πολιτικές αναταραχές. Με την κατάργηση της μοναρχίας και τις δυνάμεις του Oliver Cromwell να ελέγχουν την Αγγλία και να φροντίζουν για την ασφάλεια του λαού, ο Λεβιάθαν μοιάζει να υποστηρίζει ότι όλοι, συμπεριλαμβανομένων των ηττημένων μοναρχικών, να δηλώσουν πίστη στην Κοινοπολιτεία. Μορφές αυτής της θέσης είχαν ήδη φέρει την δολοφονία του Anthony Ascham, πρέσβη της Κοινοπολιτείας, από μοναρχικοί εξόριστους στην Ισπανία. Έτσι, όταν ο Hobbes έμαθε ότι οι κληρικοί στη Γαλλία προσπαθούσαν να τον συλλάβουν - ο Λεβιάθαν ήταν επίσης έντονα αντικαθολικός, γεγονός που πρόσβαλε τη Βασιλομήτωρα – έφυγε από το Παρίσι και επέστρεψε στο Λονδίνο.

Marie Goldsmith: Ο Κομμουνισμός του Kropotkin

Ήταν η ανάπτυξη της θεωρίας του αναρχικού κομμουνισμού που ο Kropotkin πίστευε πως είναι η βασική του συνεισφορά στη θεωρία του αναρχισμού. Πράγματι, ποια ήταν το οικονομικό ιδανικό του αναρχικού κινήματος πριν ο Kropotkin δημοσιεύσει μια σειρά από τα διάσημα άρθρα του στην εφημερίδα Le Révolté το 1879, άρθρα που τελικά αποτέλεσαν το βιβλίο του Λόγια ενός Επαναστατημένου; Πράγματι, ποιο ήταν το οικονομικό δόγμα του αναρχικού κινήματος πριν ο Kropotkin δημοσιεύσει μια σειρά από τα διάσημα άρθρα του στην εφημερίδα Le Révolté το 1879, άρθρα που τελικά αποτέλεσαν το βιβλίο του Λόγια ενός Επαναστατημένου; Μετά την δημιουργία της Διεθνούς, τα σοσιαλιστικά δόγματα αναπτύχθηκαν σύμφωνα με δυο γραμμές: το κρατικό κομμουνισμό και τον προντουνισμό. Οι κομμουνιστές επιδίωξαν την συγκέντρωση οικονομικής εξουσίας στα χέρια του κράτους και να δομήσουν την κοινωνική ζωή σε στρατιωτικά πρότυπα: αυστηρή πειθαρχία, «αποσπάσματα» και «εργατικούς στρατούς», αναγκαστική συλλογική κατανάλωση σε ένα περιβάλλον σαν στρατώνα, κλπ. Ο κομμουνισμός του Louis Blanc και του Cabet ήταν ακριβώς αυτού του είδους «πολεμικός κομμουνισμός»· μπορεί να διακήρυσσε την αρχή «στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του», αλλά οι πραγματικές ανάγκες έπρεπε να καθοριστούν από τα πάνω, μέσω ενός είδους συστήματος «ανακατανομής». Μια κοινωνική ιδέα σαν αυτή δεν μπορεί, φυσικά, να ικανοποιήσει ελεύθερα πνεύματα, και ο Proudhon πρότεινε μια οργάνωση εντελώς διαφορετικού, αντίθετου τύπου. Βάσισε την οικονομία του μέλλοντος πάνω στην ιδέα της ισότητας και της αμοιβαιότητας: η παραγωγή και η ανταλλαγή βασίζονταν στις συνεργατικές αρχές με μέλη της κοινωνίας να ανταλλάσσουν υπηρεσίες και προϊόντα σε ίση αξία. Τα προνόμια του κεφαλαίου έτσι εξαφανίζονται, αλλά η ιδιωτική ιδιοκτησία – αν και ιδιοκτησία αποκλειστικά χρησιμοποιούμενη ενεργητικά από την εργατική τάξη – θα συνεχιστεί, και η έννοια της κοινοτικοποίησης δεν εισέρχεται σ’ αυτή την οργάνωση.

Vahakn Dadrian: Η Τυπολογία της Γενοκτονίας

Τα περιστατικά γενοκτονίας ως κοινωνικό φαινόμενο μπορεί να εντοπιστεί πίσω στις βιβλικές εποχές. Η περιοδική της εμφάνιση στην ιστορία, ωστόσο, υπογραμμίζει την επικαιρότητα και τη σημασία της ως κοινωνικό πρόβλημα. Πράγματι, η καταγεγραμμένη ιστορία είναι γεμάτη με επεισόδια γενοκτονικής βίας που χαρακτηρίζουν τα εξελικτικά στάδια πολλών φυλών, εθνών και εθνικοτήτων. Υπό την έννοια αυτή, πολύ λίγες ανθρώπινες ομάδες μπορούν να εξαιρεθούν από τη σχετική κληρονομιά. Επιπλέον, πολλά έθνη-κράτη που με σύγχρονα μέτρα και σταθμά μπορεί να μην περιλαμβάνονται, ξεχωρίζουν ιστορικά. Χαρακτηριστικά μεταξύ τους είναι οι Εβραίοι στην προσπάθεια τους να εγκατασταθούν στην Παλαιστίνη συγκρούστηκαν και πολέμησαν πολλούς βιβλικούς λαούς και στη πορεία… «τους καταστρέψαμε ολοκληρωτικά… με τις γυναίκες και τα μικρά τους», και οι Άγγλοι με την «μέθοδο υπερπόντιας εγκατάστασης» που ο Toynbee περιγράφει ως γενοκτονία, ιδιαίτερα όσον αφορά τους ιθαγενείς του νησιού της Τασμανίας. Με τον ίδιο τρόπο, πολλές πτυχές της κακομεταχείρισης των φυλών των Ινδιάνων στην Βόρεια Αμερική ταιριάζουν σ’ αυτή τη κατηγορία. Μια πρόσφατη μελέτη από ένα Γάλλο ακαδημαϊκό ασχολείται σε βάθος με την ιστορική διάσταση αυτού του προβλήματος και επίσης είναι διαθέσιμη μια σύνοψη στην μορφή ιστορικού περιγράμματος. Υπό το φως αυτού του γεγονότος, μπορεί να αναρωτηθεί κανείς γιατί η ιστορική επανάληψη ενός κοινωνικού φαινομένου δεν έχει καταγραφεί ως σημαντικό κοινωνικό φαινόμενο, ιδιαίτερα μεταξύ κοινωνικών στοχαστών και κοινωνικών επιστημόνων. Όπως με επάρκεια ανέφερε ο Blumer, δεν κατανοούμε ακόμη πλήρως και πολύ λιγότερο αξιολογούμε τους τρόπους με τους οποίους ακόμη και οξεία κοινωνικά προβλήματα τείνουν να επιμείνουν για μεγάλες χρονικές περιόδους δίχως να αποκτήσουν την σωστή αναγνώριση ως τέτοια. Ούτε οι δημόσιοι αξιωματούχοι ούτε και οι πολιτικοί επιστήμονες είναι σημαντικοί εδώ αλλά αντίθετα κατά τον Blumer το ζήτημα είναι μια μάλλον περίπλοκη επιλεκτική διαδικασία συλλογικών αντιλήψεων, ορισμών, αξιολογήσεων και κρίσεων. Στο βαθμό που υπάρχει αυτή τη στιγμή κάποια αναγνώριση και αξιολόγηση της γενοκτονίας ως οξύ κοινωνικό πρόβλημα, η ανάλυση του εξ ανάγκης πρέπει να έχει έναν σαρωτικό προσανατολισμό που να φτάνει στα βάθη της ιστορίας. Ωστόσο μια τέτοιου τύπου μέθοδος εμποδίζεται από αρκετούς παράγοντες. Ένας σημαντικός αφορά το ζήτημα του ορισμού. Επειδή ο όρος προέρχεται από την μετά τον 2ο ΠΠ περίοδο και είναι άμεσα συνδεδεμένος με το ολοκαύτωμα του 2ου ΠΠ, δημιουργεί προβλήματα εφαρμογής σε προηγούμενα γεγονότα. Το γεγονός της πρόσφατης επινόησης και ευρείας αποδοχής της έννοιας της γενοκτονίας κατά ένα τρόπο επιβεβαιώνει πτυχές της συλλογικής συμπεριφοράς αποδοχής του. Δηλαδή, υπάρχει μια σταθερή και αυξανόμενη ανησυχία, από πλευράς του διεθνούς κοινού, σχετικά με το κίνδυνο γενοκτονίας σε παρούσες όπως και σε μελλοντικές διεθνείς συγκρούσεις.

Otto Gross: Διαμαρτυρία και Ηθική στο Ασυνείδητο

«Έτσι, όποιος σκοτώσει τον Κάιν», σύμφωνα με τις Γραφές, «θα τον βρει επταπλάσια εκδίκηση». Μπορεί να υπάρξει μόνο μία ερμηνεία αυτού του στίχου: Ο Κάιν αξίζει όσο επτά άνθρωποι εξαιτίας της πράξης του. Τονίζεται όμως μόνο η καταστρεπτική πτυχή αυτής της πράξης και δίνεται ιδιαίτερη έμφαση στον παράλογο-πρωτόγονο χαρακτήρα του συνειδητού κίνητρου της, που ελάχιστα απασχόλησε στον ίδιο τον δράστη. Γιατί αυτή η πράξη αποτελεί τη γέννηση της επαναστατικής διαμαρτυρίας. Δεν ήταν η αιώνια ελπίδα, σύμφωνα με την ελληνική παράδοση, αλλά η αιώνια δυσφορία που είχε έρθει στον ευτελισμένο κόσμο ως το μοναδικό καλό. Και πίσω από αυτήν την φαινομενικά παράλογη, κακή πράξη που αναδύεται με αινιγματικά ξαφνικό τρόπο από το σκοτεινό ασυνείδητο, η αιώνια στιγμή αυτού του αξεπέραστου και ακατάλυτου καλού εκδηλώνεται ως η βαθύτερη πραγματικότητα.

Riley Renegade & Kressent Pottenger: Η Σεξεργασία Είναι Εργασία

Με όρους ακτιβισμού για τα άτομα στην σεξεργασία, υπάρχει μια σημαντική διαφορά μεταξύ νομιμοποίησης και αποποινικοποίησης. Η νομιμοποίηση είναι το μοντέλο που κυρίως έχει δοκιμαστείς την Ευρώπη, που αντιμετωπίζει τα άτομα στη σεξεργασία με ταξικό τρόπο, με τα άτομα να κατηγοριοποιούνται και αδειοδοτούνται. Συνεχίζει να δημιουργεί πολλά κρατικά εμπόδια εισόδου στη βιομηχανία. Αντί να προωθεί την πλήρη πρωτοβάθμια φροντίδα, όπως αξίζει στους πάντες, το κράτος τελικά μπορεί να αντιμετωπίζει τα άτομα στη σεξεργασία ως φορείς ασθενειών, και να εστιάζει μόνο στα τεστ για σεξουαλικά μεταδιδόμενα νοσήματα. Το σκανδιναβικό μοντέλο λειτουργεί πάνω σε μια ιδέα φιλελεύθερης μεταρρύθμισης, με την άποψη πως, αν τερματίσεις τη ζήτηση, θα τερματίσεις την προσφορά. Αυτό είναι απλά αναληθές. Οι άνθρωποι θα επιθυμούν πάντα την στενή επαφή, θα θέλουν πάντα σεξ, και ο κόσμος θα θέλει να αγγίξει. Απλά το αναγκάζει να είναι πιο κρυφό, και πιο επικίνδυνο.

Νέλλη (Ελένη) Καμπούρη: Το Έμφυλο Υποκείμενο της Μετανάστευσης

Τα έμφυλα αυτά πρότυπα είναι άμεσα συνδεδεμένα με τον ελληνικό εθνικισμό που λειτουργεί ως πλαίσιο στις πολιτικές για τη μετανάστευση και αντιμετωπίζει τους μετανάστες ως υποδεέστερα όντα, ταυτίζοντας τους αλληγορικά με «παιδιά» στα οποία πρέπει να επιβάλλεται συγχρόνως και έλεγχος και προστασία. Το Ελληνικό κράτος αναλαμβάνει έτσι ένα πατερναλιστικό ρόλο απέναντι τόσο στη μετανάστρια «συμπλήρωμα» όσο και στη μετανάστρια «θύμα» που επιβάλει συγχρόνως και την αστυνόμευση και την ανθρωπιστική προστασία και αρωγή. Οι γυναίκες μετανάστριες εγκλωβίζονται σε αυτά τα πρότυπα με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζονται ως μια ενιαία κατηγορία ανεξαρτήτως προέλευσης, φυλής, επαγγέλματος και κοινωνικής τάξης. Αποσιωπάται έτσι, η ποικιλομορφία των ταυτοτήτων που μπορεί να εμπεριέχονται στην κατηγορία των γυναικών- μεταναστριών και αποκλείονται σημαντικές ομάδες και άτομα από τον δημόσιο λόγο. Το φύλο του υποκειμένου της μετανάστευσης δεν είναι απλά μια τεχνική λεπτομέρεια, αλλά ένα ουσιαστικό πολιτικό ζήτημα. Η αποσιώπηση της πολυμορφίας των γυναικείων μεταναστευτικών ταυτοτήτων δεν είναι απλά ένα κενό ή μια παράληψη στις επίσημες πολιτικές για τη μετανάστευση αλλά ενισχύει την εδραίωση των έμφυλων ανισοτήτων και ασυμμετριών που επικρατούν.

Amedeo Bertolo: Η Ουτοπική Λειτουργία και το Αναρχικό Φαντασιακό

Μια βαθιά μεταμόρφωση των βασικών κοινωνικών δομών – μια «επανάσταση», ότι και αν εννοεί κανείς με αυτό – απαιτεί επίσης μια βαθιά μεταμόρφωση των ψυχολογικών δομών, και οι δυο αυτές μεταμορφώσεις μπορούν να υλοποιηθούν μόνο υπό την πίεση μιας έντονα ισχυρής συναισθηματικής αλλαγής, μια ισχυρή και παθιασμένη θέληση για μεταμόρφωση που εξαπλώνεται σε όλους τους ηγετικούς κοινωνικούς παράγοντες («πρωτοπορίες» στο στρατιωτικό-μαρξιστικό λεξιλόγιο, «ενεργές μειονότητες» σε εκείνο του ελευθεριακού κινήματος του 1968) αλλά και μέσα από πιο υπολογίσιμου μεγέθους λαϊκό περιβάλλον (τους εκμεταλλευόμενους, τους κυριαρχημένους, τους ταπεινωμένους…). Αυτό υποδηλώνει πως πρέπει να υπάρχει ικανή διάχυση ενός φαντασιακού που πυρπολεί την ψυχή ( όχι μόνο μια που να θερμαίνει χλιαρά τις νοσταλγικές μας μνήμες και ανακουφίζει τις απογοητεύσεις μας), ένα φαντασιακό που μπορεί να γίνει εμπρηστικό. Κατά την άποψη μου, η ουτοπική διάσταση είναι σημαντική για την ανατρεπτική λειτουργία του φαντασιακού. Έτσι θα μιλήσω για την ουτοπία και θα μιλήσω, απολύτως προβλέψιμα, «με αναρχικό τρόπο». Πριν ξεκινήσω οποιαδήποτε κριτικό στοχασμό πάνω στην ουτοπία, είναι σημαντικό να προσφέρω μερικούς εννοιολογικούς ορισμούς, έννοιες και περιεχόμενα. Πράγματι, όπως και με πολλούς άλλους όρους (π.χ. «σοσιαλισμός», «ελευθερία», «εργατική αυτοδιαχείριση», «δημοκρατία»), η «ουτοπία» είναι μια λέξη-περιέκτης στην οποία μπορεί κανείς να τοποθετήσει πολλά πράγματα – και πράγματι, πολλοί το έχουν κάνει· κάποια από αυτά είχαν εμφανή συνάφεια, κάποια από αυτά ήταν έντονα αντιφατικά. Αυτές οι διαφωνίες δεν οφείλονται μόνο στις διαφορετικές συμπεριφορές σε σχέση με την υπάρχουσα κοινωνική τάξη, δηλαδή, τις ιδεολογικές υποθέσεις εκείνων που εξέφρασαν ή εκφράζουν μια συγκεκριμένη γνώμη, αλλά επίσης στην πολλαπλότητα των νοημάτων που μπορούν να αποδοθούν στη λέξη «ουτοπία».

Γιατί Όλοι Μισούν την Αστυνομία. Μια Ιστορία σε 9+1 Τραγούδια Ξανά

Ας ξεκινήσουμε με ένα φαινομενικά άσχετο ερώτημα: Τι είναι συμμορία; Αν και δεν υπάρχει ένας κοινός ορισμός, μια εγκληματική συμμορία σχεδόν πάντοτε έχει ξεκάθαρη ιεραρχική δομή· ισχυρή συνοχή της ομάδας· ένα κώδικα πίστης και σιωπής. Ωστόσο αυτά είναι στοιχεία που μοιάζουν να περιγράφουν και τον μηχανισμό που το κράτος έχει δημιουργήσει για την άσκηση του μονοπωλίου που κατέχει στη βία, νόμιμη ή αυθαίρετη, την αστυνομία. Έτσι ο πειρασμός να αναρωτηθούμε αν η αστυνομία είναι συμμορία, είναι κάτι παραπάνω από ισχυρός. Οι παρακάτω ιστορίες, ίσως να μη μας οδηγήσουν στο να απαντήσουμε καταφατικά ή αρνητικά αυτό το ερώτημα, αλλά ίσως να δώσουν μια μικρή βοήθεια.

Ryan Buesnel: National Socialist Black Metal

Το heavy metal ενσωματώνει πλέον ένα εκπληκτικό εύρος υποειδών, που το καθένα αντικατοπτρίζει συγκεκριμένα μουσικά και θεματικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα ενώ διατηρεί την πιστότητα στο αρχικό ήθος. Αυτό που διακρίνει αυτές τις διαφορετικές κατηγορίες είναι ένα κοινό θεματικό πλαίσιο που προσφέρει έκφραση στα σκοτεινότερα βάθη της ανθρώπινης έκφρασης και της μεμονωμένης ψυχής. Παρά τη φήμη ότι προωθεί το ηδονιστικό δόγμα του «sex, drugs and rock ‘n’ roll», το heavy metal είναι στη πραγματικότητα ένα διαφοροποιημένο και περίπλοκο σύνολο από είδη που το καθένα εξερευνά θέματα που συχνά αγνοούνται στις ευρύτερες μουσικές κατηγορίες, ανάμεσα τους η κοινωνική αποξένωση, η αυτοκτονία και η κατάθλιψη. Είναι επίσης αλήθεια πως το heavy metal λειτουργεί ως όχημα για θρησκευτική κριτική, βασικός στόχος του οποίου είναι ο χριστιανισμός. Αυτή η δυναμική είναι ιδιαίτερα εμφανής μέσα στο είδος του black metal, που χαρακτηρίζεται από την έντονα αντιχριστιανική ρητορική, εικονογραφία και βίαιη δράση. Όπως διαπίστωσε ο Massimo Introvigne, ο σκοπός του black metal είναι «να διαδώσει το θάνατο, τη καταστροφή και το τρόμο, όλα στο όνομα του Σατανά και ενάντια στο χριστιανισμό». Το black metal επίσης δημιούργησε μια κουλτούρα στην οποία η φυλή και το έθνος εξυψώνονται (συχνά μέσα από τη γλώσσα της ευρωπαϊκής μυθολογίας) και που λειτουργεί ως μεταφορά για σύγχρονα θέματα φυλετικής και πολιτικής σημασίας. Το άρθρο αυτό ιχνηλατεί την εμφάνιση μιας πιο ξεκάθαρης μορφής πολιτικού εξτρεμισμού, ρατσισμού και εθνικισμού μέσα στο black metal με το αποκαλούμενο κίνημα του National Socialist Black Metal (NSBM). Αν και αμφιλεγόμενος όρος, το NSBM με την ευρύτερη έννοια του μπορεί να θεωρηθεί ένα είδος που χρησιμοποιεί τις μουσικές φόρμες του black metal με το θεματικό και οπτικό περιεχόμενο που συχνά συνδέεται με το νεοναζισμό και τον ακροδεξιό εξτρεμισμό. Μια πρόσφατη μελέτη του NSBM το ορίζει ως εξής: «Ένα σύνολο από αξίες και ιδανικά που βασίζονται σε εδαφικές ανάγκες: αντιχριστιανισμός, εθνικισμός και υπεράσπιση της φυλής και των παραδόσεων της – συχνά παγανιστικές παραδόσεις ως αντίπαλες τις ιουδαιοχριστιανικές». ως εκ τούτου, είναι η έκφραση τέτοιων θεμάτων μέσα από την εικονογραφία και το λυρικό περιεχόμενο ενός συγκροτήματος που μπορεί να χαρακτηριστεί ως NSBM. Αυτό το διακρίνει από το black metal ως ευρύτερη έννοια που παραδοσιακά ταυτίζεται με θέματα μισανθρωπισμού και αποκρυφισμού.

Παναγιώτης Δαμάσκος: Παιδιά Σε Οικογένειες Με Γονείς Του Ίδιου Φύλου

Σύμφωνα με τον René Kónig, η οικογένεια είναι τόσο παλιά όσο και ο ανθρώπινος πολιτισμός. Μπορούμε μάλιστα να πούμε ότι είναι και παλιότερη γιατί μερικές φορές φαίνεται να μοιάζει ότι ο άνθρωπος κληρονόμησε την οικογένεια από κάποια είδη των ανώτερων θηλαστικών. Ως οικογένεια ορίζεται «η νόμιμη, μόνιμη και κατά κανόνα τυπική γενετήσια ένωση των δύο συζύγων με τα τέκνα τους, που περιλαμβάνει συχνά και τρίτα πρόσωπα που συνδέονται μεταξύ τους με στενούς δεσμούς συγγένειας με έναν από τους συζύγους. Η οικογένεια και η συγγένεια είναι πολυσκοπικοί και πολυλειτουργικοί κοινωνικοί θεσμοί που εξασφαλίζουν την βιολογική και κοινωνική αναπαραγωγή της κοινωνίας (γέννηση και ανατροφή τέκνων) και παράλληλα την αμοιβαία προστασία και βοήθεια μεταξύ των προσώπων που συνδέονται μεταξύ τους με συγγενικούς δεσμούς». Μέσα στους αιώνες η οικογένεια έχει γνωρίσει πολλές μορφές, όπως πυρηνική, εκτεταμένη, μονογονεϊκή, κ.α., χωρίς όμως να αλλάξουν οι βασικοί της σκοποί και οι λειτουργίες της. Τις τελευταίες δεκαετίες μια νέα μορφή οικογένειας αναδύεται και διεκδικεί το δικαίωμα ύπαρξης της. Η οικογένεια με γονείς ίδιου φύλλου. Σε πολλές από αυτές τις οικογένειες οι γονείς συνδέονται με δεσμό συμβίωσής και όχι γάμου, ακριβώς επειδή αυτός δεν τους έχει αναγνωριστεί ως δικαίωμα, άρα δεν μπορεί να αποτελέσει και επιλογή τους. Παράλληλα, πολλά ζευγάρια ατόμων ίδιου φύλου συμβιώνουν χωρίς να μπορούν να δημιουργήσουν την οικογένεια που επιθυμούν, ακριβώς εξαιτίας αυτής της έλλειψης. Παρ’ όλα αυτά, όμως, η νέα αυτή μορφή της οικογένειας υφίσταται. Στην απογραφή του 2000 στην Αμερική αναφέρθηκαν 601.209 τέτοιες οικογένειες, από τις οποίες οι 304.148 οικογένειες αποτελούντο από γονείς γκέι, ενώ οι 297.061 από λεσβίες γονείς.