Spencer Sunshine: Εθνικό-Αναρχισμός, επαναπροσδιορίζοντας το φασισμό

Άρθρο που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό The Public Eye, Vol. 23, Χειμώνας 2008. Ο Spencer Sunshine είναι ερευνητής, δημοσιογράφος και πολιτικός αναλυτής, έχει γράψει μεγάλο αριθμό άρθρων για την άκρα δεξιά. Μετάφραση Δημήτρης Πλαστήρας.

Στις 8 Σεπτεμβρίου 2007 στο Σίδνεϋ της Αυστραλίας, το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης κινητοποιήθηκε ακόμη μια φορά ενάντια στις νεοφιλελεύθερες οικονομικές πολιτικές, αυτή τη φορά ενάντια στη σύνοδο του APEC. Όπως και κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων εναντίον του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (WTO) στο Σιάτλ της Ουάσιγκτον το 1999, οι δρόμοι ήταν γεμάτοι με μια πληθώρα ομάδων, όπως οικολόγοι, σοσιαλιστές και υπέρμαχοι των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Και όπως ακριβώς στο Σιάτλ υπήρχε ένα «Black Bloc» – μια ομάδα μαχητικών ακτιβιστών, συνήθως αριστεροί αναρχικοί, που φορούσαν μάσκες και ήταν ντυμένοι στα μαύρα.

Στο Σίδνεϋ, το Black Bloc συγκεντρώθηκε και ύψωναν πανό που έλεγαν «Η Παγκοσμιοποίηση Είναι Γενοκτονία». Όταν όμως οι άλλοι διαδηλωτές κοίταξαν προσεκτικά, συνειδητοποίησαν πως αυτοί οι διαδηλωτές του Black Bloc ήταν «Εθνικό-αναρχικοί» (National Anarchists) – ντόπιοι φασίστες ντυμένοι σαν αναρχικοί που εισχωρούσαν στη διαδήλωση. Η αστυνομία χρειάστηκε να προστατέψει τους απατεώνες από το να διωχτούν από εκνευρισμένους ακτιβιστές.

Από τότε, οι Εθνικό-αναρχικοί συμμετείχαν και σε άλλες πορείες στην Αυστραλία και στις Ηνωμένες Πολιτείες· τον Απρίλιο του 2008, διαδήλωσαν υπέρ του Θιβέτ εναντίον της κινεζικής κυβέρνησης στη διάρκεια της ολυμπιακής λαμπαδηδρομίας και στην Καμπέρα στην Αυστραλία και στο Σαν Φρανσίσκο στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το Σεπτέμβριο, Αμερικάνοι Εθνικό-αναρχικοί διαδήλωσαν κατά του Folsom Street Fair, ένα ετήσιο γκέι φεστιβάλ στο Σαν Φρανσίσκο.

Ενώ αυτά μπορούν να μοιάζουν με μεμονωμένα περιστατικά μιας ιδιόρρυθμης απάτης, αυτοί οι ημιαναρχικοί είναι μια διεθνής εξαγωγή ενός νέου είδους φασισμού που αντιπροσωπεύει μια σημαντική αλλαγή στις τάσεις και την ιδεολογία του κινήματος. Ο Εθνικός Αναρχισμός έχει ακόλουθους στην Αυστραλία, τη Μεγάλη Βρετανία, τις Ηνωμένες Πολιτείες και σε όλη την ηπειρωτική Ευρώπη, και αποτελούν κομμάτι ενός μεγαλύτερου ρεύματος φασιστών που οικειοποιούνται στοιχεία από την ριζοσπαστική Αριστερά. Όπως οι «Αυτόνομοι Εθνικιστές» στην Γερμανία και ο εκλεπτυσμένος ακαδημαϊκός φασισμός της Ευρωπαϊκής Νέας Δεξιάς, οι Εθνικό-Αναρχικοί οικειοποιούνται αριστερές ιδέες και σύμβολα και τα χρησιμοποιούν να κρύψουν τις κεντρικές φασιστικές αξίες τους. Οι Εθνικό-Αναρχικοί, για παράδειγμα, αποκηρύσσουν το συγκεντρωτικό κράτος, το καπιταλισμό και την παγκοσμιοποίηση – αλλά στη θέση τους επιδιώκουν να εγκαθιδρύσουν ένα σύστημα από εθνικά καθαρά χωριά.

Το 1990 ο Chip Berlet στο Right Woos Left έδειξε πως η άκρα δεξιά στις Ηνωμένες Πολιτείες έχει κάνει αναρίθμητες προσεγγίσεις στην Αριστερά. «Η φασιστική δεξιά έχει προσεγγίσει τη προοδευτική Αριστερά κυρίως σε ζητήματα όπως η αντίθεση στη χρήση του στρατού των ΗΠΑ σε διεθνείς στρατιωτικές επεμβάσεις, την υποστήριξη προς το Ισραήλ, τα προβλήματα λόγω των παραπτωμάτων της και των μυστικών δράσεων της CIA, την εσωτερική κυβερνητική καταστολή, τα δικαιώματα της ιδιωτικότητας και πολιτικές ελευθερίες». Πιο πρόσφατα, η φασιστική Δεξιά επίσης προσπάθησε να χτίσει συμμαχίες βασισμένες στις ανησυχίες για το περιβάλλον, τον σκληροπυρηνικό αντισιωνισμό και την αντίθεση στην παγκοσμιοποίηση.

Ο φασισμός έχει γίνει όλο και πιο διεθνής στην μετά το 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο περίοδο, ιδιαίτερα με την άνοδο του διαδικτύου. Ένα από τα ποιο εμφανή αποτελέσματα αυτής της διεθνοποίησης είναι η συνεχής ροή ευρωπαϊκών ιδεών στις Ηνωμένες Πολιτείες· για παράδειγμα, το κίνημα των ναζί σκίνχεντ ξεκίνησε στη Βρετανία και γρήγορα διαδόθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Σε αντάλλαγμα, οι Αμερικάνοι εξήγαγαν την Ku Klux Klan στην Ευρώπη και εισήγαγαν λαθραία την άρνηση του Ολοκαυτώματος και νεοναζιστικής βιβλιογραφίας στη Γερμανία.

Η ιδέα του Εθνικού Αναρχισμού διαδόθηκε σε όλο το κόσμο μέσω του διαδικτύου. Οι Ηνωμένες Πολιτείες φιλοξενούν λίγες μόνο ιστοσελίδες, αλλά η τάση ως τώρα ήταν προς μια σταθερή αύξηση. Αντιπροσωπεύει όμως αυτό που πολλοί βλέπουν ως το πιθανό νέο πρόσωπο του φασισμού. Υιοθετώντας επιλεγμένα σύμβολα, συνθήματα και στάσεις του αριστερού αναρχικού κινήματος συγκεκριμένα, η νέα μορφή του μεταπολεμικού φασισμού (όπως η Ευρωπαϊκή Νέα Δεξιά) ελπίζει να αποφύγει το στίγμα της παλιότερης παράδοσης, καθώς εγχέει τις βασικές φασιστικές αρχές στο νεότερο κίνημα ακτιβιστών κατά της παγκοσμιοποίησης και συγγενικών τους αποκεντρωμένων πολιτικών ομάδων. Ταυτόχρονα, οι Εθνικό-Αναρχικοί ελπίζουν να προσελκύσουν μέλη (όπως αντιδραστικά μέλη αντικουλτούρων και μέλη του Βρετανικού Εθνικού Κόμματος) από παραδοσιακές ομάδες Λευκών Εθνικιστών προς το δικό τους είδος αυτού που ισχυρίζονται πως δεν είναι «ούτε αριστερά, ούτε δεξιά».

Παρά τον ισχυρισμό αυτό, η Εθνικό-Αναρχική ιδεολογία είναι χτισμένη γύρω από αυτό που ο ερευνητής Roger Griffith ορίζει ως το πυρήνα του φασισμού: «παλιγγενετικός λαϊκίστικος υπερεθνικισμός». «Παλιγγενετικός», λέει είναι ένας γενικός όρος για το όραμα ενός νέου ξεκινήματος που ακολουθεί μια περίοδο καταστροφής ή θεωρητικής διάλυσης». Παλιγγενετικός υπερεθνικισμός είναι έτσι «εκείνο του οποίου το κινητήριο όραμα είναι αυτό της εθνικής κοινότητας ως αναγεννημένου φοίνικα, όπως μετά από μια περίοδο επιθετικής παρακμής που σχεδόν την κατέστρεψε».

Για τους Εθνικό-Αναρχικούς, αυτός ο «υπερεθνικισμός» είναι επίσης η κύρια ιδεολογική τους καινοτομία: μια επιθυμία να δημιουργήσει ένα ακρατικό (και έτσι «αναρχικό») σύστημα εθνικά καθαρών χωριών. Ο Troy Southgate, ο κύριος ιδεολόγος τους, λέει «θέλουμε να τονίσουμε πως ο Εθνικό-Αναρχισμός είναι ένα ουσιαστικά φυλετικό φαινόμενο. Αυτό είναι που το κάνει να διαφέρει».

Πρέπει να δώσουμε προσοχή σε τέτοιες νέες μορφές φασισμού; Δεν υπάρχει άμεση απειλή να πάρει ο φασισμός να πάρει την εξουσία στις εγκαθιδρυμένες δυτικές φιλελεύθερες δημοκρατίες· η άνοδος του Mussolini και του Hitler στα 1920 και τα 1930 συνέβη σε διαφορετική εποχή και κάτω υπό διαφορετικές κοινωνικές συνθήκες από αυτές που ισχύουν σήμερα. Παρόλα αυτά, ο κίνδυνος είναι μεγάλος.

Αυτές οι νέες μεταλλαγές έχουν την δυνατότητα να προξενήσουν χάος στα κοινωνικά κινήματα, τραβώντας ακτιβιστές από τα αριστερά προς τα δεξιά. Για παράδειγμα, όταν η Σοβιετική Ένωση κατέρρευσε, ένας αριθμός από μη κομμουνιστικές αριστερές ομάδες ξαφνικά αναδύθηκαν στην Ρωσία προσφέροντας την υπόσχεση για μια πιο ισόνομη κοινωνία δίχως δικτατορία. Ωστόσο, η ομάδα που κυριάρχησε ήταν οι Εθνικομπολσεβίκοι, που είναι ίσως η πιο επιτυχημένη σύγχρονη φασιστική ομάδα της Τρίτης Θέσης. Διεγείροντας τη φαντασία αποξενωμένων νέων με το να υιοθετεί πολλές αριστερές θέσεις και χρησιμοποιώντας άμεση δράση, κατατρόπωσαν με επιτυχία τους αντιπάλους τους με το να απορροφήσουν μαζικά τη δημογραφική τους βάση. Οι αριστερές ομάδες εξαφανίστηκαν και οι Εθνικομπολσεβικιστές παραμένουν ένα ισχυρό πολιτικό κίνημα σήμερα με μια τεράστια λαϊκή και νεανική βάση. καθώς μεγαλώνουν, θα συνεχίσουν να επηρεάζουν τη Ρωσική πολιτική για δεκαετίες.

Ακόμη και όταν είναι μικρές, ο Jeffrey Bale τονίζει πως είναι σημαντικό να δίνουμε προσοχή σε αυτές τις φασιστικές σέχτες επειδή μπορούν να λειτουργήσουν ως συστήματα μετάδοσης αντισυμβατικών πολιτικών ιδεών, επιρροής πιο συμβατικών ομάδων και δημιουργία και σύνδεση διεθνών δικτύων.

Με τα χρόνια, το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης έχει δημιουργήσει το έδαφος για αυτές τις συμμαχίες Αριστεράς-Δεξιάς. Η ολλανδική αντιρατσιστική ομάδα DeFabel van de illegal έφυγε από το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης το 1998 εξαιτίας των δεσμών του με ακροδεξιές δυνάμεις. Ο Pat Buchanan ο παλαιοσυντηρητικός πολιτικός, που έχει ρατσιστικές και αντισημιτικές αντιλήψεις, μίλησε από το βήμα μιας Ένωσης Φορτηγατζήδων στη διάρκεια των διαδηλώσεων τον Απρίλιο του 2000 εναντίον του ΔΝΤ/Παγκόσμιας Τράπεζας στην Ουάσιγκτον. Στο μεταξύ, ρατσιστές όπως ο Louis Beam (που δούλευε μαζί με τους Ιππότες της Κου Κλουξ Κλαν και τα Άρια Έθνη) και ο matt Hale (της Παγκόσμιας Εκκλησίας του Δημιουργού) χαιρέτησαν τις διαδηλώσεις του Σιάτλ εναντίον του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου το 1999.

Την ίδια στιγμή, κομμάτια της αντιιμπεριαλιστικής Αριστεράς (συμπεριλαμβανομένων πολλών αναρχικών) έχουν χτίσει συμμαχίες με αντιδραστικά ισλαμιστικά κινήματα όπως η Χαμάς και η Χεζμπολάχ, μίλησαν ανοιχτά για την αποδοχή του αντισημιτισμού, και αγκάλιασαν τον εθνικισμό. Η ιστορία σπρώχνει πολλούς διεθνιστές αναρχικούς στην ανησυχία πως τα ανοίγματα των νέου τύπου φασιστών σε ριζοσπάστες Αριστερούς θα έχει κάποιο επίπεδο επιτυχίας.

Σεχταριστική Ιστορία και Στρατηγική

Οι Εθνικό-Αναρχικοί έχουν τις ρίζες τους στο Εθνικό Μέτωπο (NF), ένα ακροδεξιό βρετανικό κόμμα με μια εντυπωσιακή εκλογική επιτυχία ως αουτσάιντερ το 1977, με βάση την ξενοφοβική και αντιμεταναστευτική τους πλατφόρμα. Μετά τις εκλογές, η ομάδα διασπάστηκε σε πολλές εσωτερικές φράξιες πριν διασπαστεί σε διαφορετικές φράξιες. Ο Troy Southgate, ο βασικός αγγλόφωνος Εθνικό-Αναρχικός ιδεολόγος, είναι βετεράνος αυτού του εμφύλιου λαβύρινθου. Εντάχθηκε στο NF το 1984, και στη συνέχεια εντάχθηκε σε μια ομάδα που αποσπάστηκε που τελικά διασπάστηκε ξανά πριν μετατραπεί στην Εθνική Επαναστατική Φράξια (NRF), μια μικρή επιτελική οργάνωση, που καλούσε ανοιχτά σε ένοπλη πάλη.

Στα τέλη των 1990 όμως, το NRF άρχισε να μεταμορφώνεται στο Εθνικό-Αναρχικό Κίνημα (NAM), με τα δύο να αναφέρονται ως το ίδιο μέχρι που το NRF διαλύθηκε το 2003. Η ιδεολογία του Southgate δεν μοιάζει να άλλαξε ιδιαίτερα με την αλλαγή και συνεχίζει να προωθεί τα δοκίμια του από την εποχή του NRF.

Η μόνη γνωστή δημόσια δράση του NRF ως «Εθνικό-Αναρχικοί» ήταν η διοργάνωση ενός Αιρετικού Αναρχικού Φεστιβάλ το 2000, στο οποίο συμμετείχαν ομάδες από το περιθώριο του περιθωρίου. Ωστόσο όταν προσπάθησαν να οργανώσουν ένα δεύτερο φεστιβάλ, πλήθος αναρχικών και αντιφασιστών το εμπόδισαν από το να πραγματοποιηθεί. Όταν το ίδιο συνέβη το 2001 ο Southgate και το NRF εγκατέλειψαν αυτή τη στρατηγική και υποχώρησαν σε καθαρά ιντερνετική προπαγάνδα.

Το φεστιβάλ έδειξε την χρησιμοποίηση της τροτσκιστικής πρακτικής του εισοδισμού – την στρατηγική εισόδου σε άλλες πολιτικές ομάδες είτε για να τις καταλάβεις ή για να αποσπάσεις ένα μέρος των μελών της. Ο Southgate λέει, «Το NRF χρησιμοποιεί επιτελεία ακτιβιστών για να διεισδύσει σε πολιτικές ομάδες, θεσμούς και υπηρεσίες…. Είναι κομμάτι της στρατηγικής μας το να κάνουμε αυτή τη δουλειά, και αν θέλουμε να έχουμε κάποια επιτυχία στο μέλλον, είναι δουλειά που πρέπει να γίνει με αυξανόμενους ρυθμούς». Ισχυρίζεται πως το NRF διείσδυσε στη διαδήλωση Stop the City το 1999 (ΣτΜ: Carnival Against Capital, διαμαρτυρία που πραγματοποιήθηκε σε πολλές πόλεις στις 18 Ιουνίου 1999 εναντίον της 25^ης συνόδου των G8, εδώ αφορά την διαμαρτυρία στο Λονδίνο) και τη διαδήλωση της Πρωτομαγιάς του 2000, όπως επίσης και σε δράσεις της Hunt Saboteurs Association και του Animal Liberation Front.

Πέρα από την χρήση του για λόγους τακτικής, ο εισοδισμός είναι φιλοσοφία για τους Εθνικό-Αναρχικούς καθώς στρατολογούν μέλη από την Αριστερά και συγκεκριμένα από αναρχικές ομάδες. Αντί απλά να αποκαλούν τους εαυτούς τους απλά «ρατσιστές κοινοτιστές», εσκεμμένα υιοθετούν την ταμπέλα «αναρχικός» και ιδιαίτερα οικειοποιούνται αναρχικό συμβολισμό. Παραδείγματα περιλαμβάνουν τη χρήση ενός μωβ αστεριού (οι αναρχικοί συνήθως χρησιμοποιούν είτε ένα μαύρο αστέρι, ή ένα μισό μαύρο αστέρι με το άλλο μισό να προσδιορίζει την συγκεκριμένη τους τάση, πχ κόκκινο για συνδικαλιστές, πράσινο για οικολόγους κλπ.) ή ένα μαυροκόκκινο αστέρι με ένα κέλτικο σταυρό επάνω (ο τελευταίος είναι ένα συνηθισμένο σύμβολο των Λευκών Εθνικιστών). Οι συμμαχίες των φραξιών της Νέας Δεξιάς στην Αυστραλία και το Ηνωμένο Βασίλειο επίσης χρησιμοποιούν το «σύμβολο του χάους» – ένα αστέρι με οκτώ ακτίνες – που έχουν πάρει από αριστερές αναρχικές αντικουλτούρες.

Η χρήση του πολιτικής εικόνας του «black bloc» στις διαδηλώσεις από τους φασίστες είναι μια ακόμη οικειοποίηση αναρχικών και ακροαριστερών μορφών. Τα τελευταία χρόνια, Γερμανοί φασίστες που αποκαλούν τους εαυτούς τους Αυτόνομους Εθνικιστές έχουν κάνει πορείες σε μεγάλα μαύρα μπλόκ, κυματίζοντας μαύρες σημαίες (ένα σύμβολο του παραδοσιακού αναρχισμού) και ακόμη οικειοποιήθηκαν τα σύμβολα των γερμανικών αντιφασιστικών ομάδων.

Ήδη από το 1984, ο Pierre André Taguieff, ειδικός πάνω στην Ευρωπαϊκή Νέα Αριστερά, καταδίκασε την «τακτική του ιδεολογικού ανακατέματος που συστηματικά χρησιμοποιεί το GRECE», μια δεξιά δεξαμενή σκέψης που αγκάλιασε μερικές αριστερές κριτικές για τον προηγμένο καπιταλισμό ενώ προωθεί βασικές φασιστικές ιδέες (ΣτΜ: Groupement de Recherche et d’Études pour la Civilisation Européenne, think tank που έχει ιδρύσει ο Alain de Benoist, ιδρυτής της Ευρωπαϊκής Νέας Δεξιάς και από τους βασικούς ιδεολόγους της Τρίτης Θέσης). Εδώ βλέπουμε το ιδεολογικό ανακάτεμα να χρησιμοποιείται σε επίπεδο βάσης.

Πρέπει να τονιστεί πως, παρά το όνομα, οι Εθνικό-Αναρχικοί δεν έχουν προέλθει από το εσωτερικό του αναρχικού κινήματος, και, πνευματικά, οι ρίζες του δεν βασίζονται στις ιδέες του αναρχισμού. Οι αναρχικοί συνήθως βλέπουν τους εαυτούς τους ως κομμάτι ενός διεθνιστικού και αυστηρά αντιεθνικιστικου αριστερού κινήματος που επιδιώκει να καταστρέψει και το καπιταλισμό και το συγκεντρωτικό κράτος. επιδιώκουν αντίθετα να τα αντικαταστήσουν με αποκεντρωμένες, μη ιεραρχικές και αυτοοργανωμένες κοινότητες. Και όπως και οι μαρξιστές είναι το ίδιο αταλάντευτα αντίθετοι με το ρατσισμό, το σεξισμό και την ομοφοβία όπως με τον καπιταλισμό. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι αναρχικοί ήταν οι κύριες φιγούρες πίσω από τη δημιουργία των εργατικών συνδικάτων, ήταν η μόνη πολιτική ομάδα που υποστήριξε τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων πριν τον 1^ο Παγκόσμιο Πόλεμο, ήταν ηγέτες του κινήματος για την ελευθερία του λόγου, και είχαν ενεργό ρόλο στην νομιμοποίηση της αντισύλληψης. Η χρήση του όρου αναρχικός και των συμβόλων του από του Λευκούς Εθνικιστές είναι κάτι παραπάνω από αντιφατικός, καθώς οι αναρχικοί έχουν μια μακρά ιστορία όπου παρεμβαίνουν με φυσικό τρόπο σε εκδηλώσεις Λευκών Εθνικιστών, για παράδειγμα από ομάδες όπως η Αντιρατσιστική Δράση. Ακόμη και αναρχικές στρατιωτικές μονάδες δημιουργήθηκαν για να πολεμήσουν το Franco στην Ισπανία και τον Mussolini στην Ιταλία.

Το Ζήτημα του «Φασισμού»

Οι Εθνικό-Αναρχικοί ισχυρίζονται πως δεν είναι «φασίστες». Ο Troy Southgate όμως ακόμη κάνει αναφορές σε λιγότερο γνωστούς φασίστες όπως ο Ρουμάνος ηγέτης της Σιδηράς Φρουράς Corneliu Cordeanu, και λιγότερο γνωστούς Ναζί όπως ο Otto Strasser και ο Walter Darré. Κομμάτι της απάτης του Southgate είναι το να λέει πως είναι «κατά του φασισμού» με το να ισχυρίζεται πως είναι σοσιαλιστής (όπως έκαναν οι Ναζί και ο Strasser) και στηρίζοντας την πολιτική αποκέντρωση (όπως και σύγχρονοι φασίστες όπως ο Alain de Benoist). Μερικές φορές ισχυρίζεται πως ο φασισμός είναι τι ίδιο με τον καπιταλισμό με τον οποίο είναι αντίθετος, ή πως προωθεί ένα συγκεντρωτικό κράτος, στο οποίο επίσης είναι αντίθετος.

Ο Southgate είναι δίχως αμφιβολία ειλικρινής στην απέχθεια του προς το κλασσικό φασισμό του Hitler και του Mussolini, και την έχει αναφέρει ως το λόγο για την απομάκρυνση του από μια από τις αποσχιστικές ομάδες του NF. Αντιμετωπίζει τον παλιό φασισμό ως ανυπόληπτο, και εγκατάλειψη των αληθινών αξιών του επαναστατικού εθνικισμού. Ο τελικός του σκοπός όμως, κοινός με την Ευρωπαϊκή Νέα Δεξιά, είναι να δημιουργήσει μια νέα μορφή φασισμού, με τις ίδιες βασικές αξίες μιας αναζωογονημένης κοινότητας που αντιστέκεται στην παρακμή του διεθνιστικού φιλελευθέρου καπιταλισμού. Αυτό δεν μπορεί να γίνει όσο οι αντιλήψεις του συνδέονται στο κοινό νου με την παλιότερη παράδοση.

Τρίτη Θέση

Μια από τις δυο βασικές επιρροές στον Εθνικό-Αναρχισμό είναι ένα μικρότερο ρεύμα του φασισμού που ονομάζεται Τρίτη Θέση. Οι ρίζες της Τρίτης Θέσης είναι στον Εθνικό-Μπολσεβικισμό, που αρχικά αφορούσε τους Κομμουνιστές που επεδίωκαν μια εθνική (αντί μιας διεθνούς) επανάστασης. Σύντομα άρχισε να χρησιμοποιείται για του Ναζί που ήθελαν συμμαχία με τη Σοβιετική Ένωση. Ο σημαντικότερος από αυτούς ήταν ο «αριστερός Ναζί» Otto Strasser, ένας πρώην σοσιαλιστής που προωθούσε την αναδιανομή της γης και εθνικοποίηση της βιομηχανίας. Όταν κατηγόρησε τον Hitler πως συντάχθηκε με τραπεζικά συμφέροντα, διώχτηκε από το κόμμα. Ο αδερφός του, Gregor Strasser, είχε παρόμοιες θέσεις αλλά παρέμεινε Ναζί μέχρι το 1934, όταν άλλοι Ναζί των σκότωσαν στη Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών.

Ένας αριθμός μεταπολεμικών φασιστών συνέχισαν αυτό το συρμό σκέψης, μεταξύ τους ο Francis Parker Yockey και ο Jean-François Thiriart. Αντιμετώπιζαν τις Ηνωμένες Πολιτείες και τον φιλελεύθερο καπιταλισμό ως τον βασικό εχθρό, επεδίωκαν μια συμμαχία με τη Σοβιετική Ένωση, και προωθούσαν την αλληλεγγύη με τα επαναστατικά κινήματα του Τρίτου Κόσμου, συμπεριλαμβανόμενων των κομμουνιστικών επαναστάσεων στην Ασία και τη Λατινική Αμερική, και Άραβες αντισιωνιστές (ιδιαίτερα εκείνους με τους οποίους μοιράζονταν αντισημιτικές αντιλήψεις). Οι ακόλουθοι του Thiriart στην Ιταλία σχημάτισαν μια σέχτα «Μαοϊκών Ναζί» βασισμένους πάνω σε αυτές τις αρχές, και μετά από μια φριχτή βομβιστική επίθεση στη Μπολόνια τον Αύγουστο του 1980 που σκότωσε 85 ανθρώπους, 40 Ιταλοί φασίστες διέφυγαν στην Αγγλία, μεταξύ τους ο Robert Fiore (ΣτΜ: ηγέτης του φασιστικού κόμματος Forza Nuova).

Στον Fiore δόθηκε καταφύγιο από το μέλος του NF, Michael Walker, συντάκτη της Scorpion. Η εφημερίδα στη συνέχεια διέχυσε ιδέες της Τρίτης Θέσης και της Νέας Δεξιάς στο Εθνικό Μέτωπο της Βρετανίας, και ο Troy Southgate την αναφέρει ανοιχτά ως μεγάλη επιρροή. Οι ιδέες της Τρίτης Θέσης επίσης εξαπλώθηκαν μέσα στο NF χάρη στο περιοδικό Rising. Μετά από μια διάσπαση το 1986, αυτή η νέα επιρροή οδήγησε σε επαναπροσδιορισμό της πολιτικής του κόμματος. Σημαντικά μέλη επισκέφτηκαν τη Λιβύη του Qadafi, εξυμνούσαν τον Ayatollah Khomeini και σχημάτισαν δεσμούς με το Έθνος του Ισλάμ στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Ο Southgate ισχυρίζεται πως έχει εγκαταλείψει το φασισμό της Τρίτης Θέσης. Αυτό είναι μια διφορούμενη δήλωση. Έχει απορρίψει ένα συγκεντρωτικό κράτος, και ως εκ τούτου την δυνατότητα του να εθνικοποιήσει την βιομηχανία ή να δημιουργήσει ένα «εθνοκράτος». Παρόλα αυτά, οι Εθνικο-Αναρχικοί διατηρούν τα δυο βασικά φιλοσοφικά στοιχεία της Τρίτης Θέσης. Το πρώτο είναι η ιδέα ενός ρατσιστικού σοσιαλισμού, ως μια Τρίτη επιλογή μεταξύ και του καπιταλισμού και του αριστερού σοσιαλισμού όπως ο Μαρξισμός ή ο παραδοσιακός αναρχισμός. Το δεύτερο είναι η επιμονή στην ιδεολογική και στρατηγική συμμαχία των εθνικιστών (ιδιαίτερα στο Τρίτο Κόσμο) εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών. Όπως το NF εξυμνούσε το Έθνος του Ισλάμ και το Qadafi, οι Εθνικό-Αναρχικοί επικροτούν τα Μαύρα και Ασιατικά φυλετικά αποσχιστικά κινήματα, και υποστήριξη για κινήματα εθνικού αυτοπροσδιορισμού, όπως το κίνημα γα την ανεξαρτησία του Θιβέτ. Αντίθετα από πολλούς Λευκούς Εθνικιστές (όπως το Βρετανικό Εθνικό Κόμμα), οι Εθνικό-Αναρχικοί είναι υπέρ του Ισλάμ – αλλά μόνο «αν είναι πρόθυμοι να περιορίσουν τον αγώνα τους σε παραδοσιακά Ισλαμικές περιοχές του κόσμου».

Όπως σημειώνουν οι Chip Berlet και ο Mathew Lyons, ο φασισμός της Τρίτης Θέσης επηρέασαν ομάδες στις Ηνωμένες Πολιτείες όπως η Λευκή Άρια Αντίσταση (WAR), το Αμερικάνικο Μέτωπο και η Εθνική Συμμαχία· ο πάστορας Bob Miles από τη Χριστιανική Ταυτότητα επίσης είχε παρόμοιες αντιλήψεις. Συχνά οι αναλυτές παραβλέπουν την συμμαχία του Αμερικάνικου Μετώπου με την NRF του Southgate. Πιο πρόσφατα, η Εθνική Συμμαχία ενσωμάτωσε πολιτικές της Τρίτης Θέσης. Προσπάθησαν να στρατολογήσουν αριστερούς ακτιβιστές με την δημιουργία ενός ψεύτικου ιστότοπου εναντίον της παγκοσμιοποίησης και, τον Αύγουστο του 2002, οργάνωσαν μια διαδήλωση αλληλεγγύης προς την Παλαιστίνη στην Ουάσιγκτον.

Μια πρώιμη απόπειρα να μεταφυτευτεί η Εθνικό-Αναρχική ιδεολογία στις Ηνωμένες Πολιτείες έγινε από το πολιτικό προβοκάτορα Bill White. Ξεκινώντας την πολιτική του οδύσσεια ως αριστερός αναρχικός, ο White υιοθέτησε για σύντομο χρονικό διάστημα μια Εθνικό-Αναρχική στάση στο αποκορύφωμα του κινήματος κατά της παγκοσμιοποίησης. Έγραψε ένα διαβόητο άρθρο για την ιστοσελίδα της Pravda τον Νοέμβριο του 2001, που ψευδώς ισχυρίζονταν πως οι Εθνικό-Αναρχικοί ήταν τμήμα των αναρχικών black bloc. Αργότερα ο White συνδέθηκε με την Εθνική Συμμαχία πριν αγκαλιάσει τον ανόθευτο ναζισμό του Εθνικοσοσιαλιστικού Κινήματος.

Αυτή τη στιγμή υπάρχουν δυο ιστότοποι στις Ηνωμένες Πολιτείες που σχετίζονται άμεσα με τους Εθνικό-Αναρχικούς. Το ένα είναι το έργο ενός παραγωγικού χριστιανού πρώην Ναζί σκίνχεντ, ενώ η ιστοσελίδα στη περιοχή του Σαν Φρανσίσκο έχει δημιουργήσει ένα περιφερειακό «δίκτυο». Αυτή η μικρή ομάδα είναι που ισχυρίζεται πως πήρε μέρος στις διαδηλώσεις για την ανεξαρτησία του Θιβέτ και τις διαμαρτυρίες κατά του Folsom Street Fair.

Επιπλέον, ως ταυτότητα μέσα στην Λευκή Εθνικιστική σκηνή, οι Εθνικό-Αναρχικοί συνεχίζουν να προσελκύουν ένα αριθμό ακόλουθων στις Ηνωμένες Πολιτείες. Για παράδειγμα, ένας από τους αρχικούς συνεργάτες του περιοδικού Green Anarchy στο Όρεγκον ταυτίζονταν με την οπτική τους. οι Εθνικό-Αναρχικοί στις Ηνωμένες Πολιτείες επίσης συχνά συμμετέχουν σε συζητήσεις στο StormFront, το κύριο διαδικτυακό μέρος συνάντησης για τους Εθνικό-Αναρχικούς. Εκεί στηρίζουν των φυλετικοαποσχιστικών και αντισημιτικών διαπιστευτηρίων απέναντι στους παραδοσιακούς φασίστες, πολλοί από τους οποίους βλέπουν τις πολιτικές της Τρίτης Θέσης με σκεπτικισμό, αν όχι με ανοιχτή εχθρότητα. Προφανώς το να ακούν Λευκούς Εθνικιστές να προωθούν ισλαμιστές, κομμουνιστές και αναρχικούς στοχαστές είναι το ίδιο δύσκολο για κάποιους στην Δεξιά να το χωνέψουν όσο και για την Αριστερά.

O Benoist και η Ευρωπαϊκή Νέα Δεξιά

Εκτός του φασισμού της Τρίτης Θέσης, η άλλη βασική επιρροή στους Εθνικό-Αναρχικούς είναι η Ευρωπαϊκή Νέα Δεξιά, ιδιαίτερα ο στοχαστής Alain de Benoist. Οι Εθνικό-Αναρχικοί υιοθέτησαν τις ιδέες του περί φυλής, πολιτικής αποκέντρωσης και το «δικαίωμα στο να διαφέρουν».

Ο Benoist ίδρυσε τη δεξαμενή σκέψης GRECE, και αφιέρωσε τη ζωή του στη δημιουργία ενός ακαδημαϊκά σεβαστού κέλυφος για ένα πυρήνα φασιστικών ιδεών. Όπως ο Southgate, ο Benoist ισχυρίζεται μεγαλόφωνα πως δεν είναι φασίστας, αλλά ερευνητές όπως ο Roger Griffin διαφωνούν. Ο Griffin λέει πως η Νέα Δεξιά «μπορεί ως τα τέλη του ’80 να πιστώνεται με το όχι ασήμαντο κατόρθωμα του να έχει ολοκληρώσει την ‘εμφανισιακή αλλαγή’ του κλασικού φασιστικού λόγου τόσο επιτυχημένα που, τουλάχιστον επιφανειακά είχε αλλάξει πέρα από κάθε αναγνώριση».

Ο Benoist επέκτεινε την ιδέα μιας συμμαχίας των Ευρωπαϊκών εθνών με το Τρίτο Κόσμο εναντίον των κύριων εχθρών τους: τις Ηνωμένες Πολιτείες, το φιλελευθερισμό και το καπιταλισμό. Σε αντίθεση όμως από τους φασίστες ου επιθυμούσαν μια ενωμένη Ευρώπη υπό ένα υπερκράτος, ο Benoist θέλει ένα ριζοσπαστικό φεντεραλισμό και την πολιτική αποκέντρωση της Ευρώπης. Ο Roger Griffin περιγράφει αυτό το όραμα ως εξής:

«Η πλουραλιστική, πολυπολιτισμική κοινωνία της φιλελεύθερης δημοκρατίας δεν θα έδινε τη θέση της σε μια πολιτιστικά συντονισμένη , χαρισματική, και στη περίπτωση του Ναζισμού εθνικά αγνής, εθνική κοινότητα, ταυτιζόμενη με το έθνος κράτος, αλλά σε μια συμμαχία ομογενών εθνο-πολιτιστικών κοινοτήτων (έθνη) μέσα στο πλαίσιο μιας ομόσπονδης Ευρωπαϊκής «αυτοκρατορίας».

Ο Benoist επίσης ενσωματώνει πολλές εκλεπτυσμένες αριστερές κριτικές, μερικές φορές ακούγεται σαν μαρξιστής της Σχολής της Φρανκφούρτης. Σήμερα απορρίπτει το καπιταλισμό, τον ιμπεριαλισμό, το φιλελευθερισμό, την καταναλωτική κοινωνία, το χριστιανισμό, την οικουμενικότητα και την ισότητα· υπερασπίζεται το παγανισμό, την «οργανική δημοκρατία» και το Τρίτο Κόσμο. Αμφισβητεί το ρόλο της αχαλίνωτης τεχνολογίας και υποστηρίζει τον περιβαλλοντισμό και ένα είδος φεμινισμού. Επίσης απορρίπτει το βιολογικό ντετερμινισμό και υιοθετεί μια αντίληψη της φυλής ως πολιτιστικής. Ο Southgate πρακτικά ακολουθεί όλες αυτές τις θέσεις , που δεν υπάρχουν απαραίτητα στην Τρίτη Θέση.

Εξαιτίας αυτών των θέσεων, η Ευρωπαϊκή Νέα Δεξιά είναι πολύ διαφορετική από την Νέα Δεξιά στις ΗΠΑ, της οποίας ο χριστιανισμός και οι ιδέες για την ελεύθερη αγορά είναι ανάθεμα για τους Ευρωπαίους. Οι Ευρωπαίοι είναι πιο κοντά στην παλαιοσυντηριτική παράδοση των Ηνωμένων Πολιτειών, και συνδέονται με το Ινστιτούτο Rockford, εκδότη της Chronicles.

Η κύρια πνευματική δημιουργία του Benoist είναι το «δικαίωμα στη διαφορά», που στηρίζει την πολιτιστική ομογένεια και διακριτότητα των διαφορετικών εθνοπολιτιστικών ομάδων. Υπό αυτή την έννοια, επεκτείνει την αντιιμπεριαλιστική ιδέα της Αριστεράς για «εθνική αυτοπροσδιορισμό» σε μικρό-εθνικές Ευρωπαϊκές ομαδοποιήσεις (κάποιες φορές αποκαλείται η «Ευρώπη των Εκατό Σημαιών»). Το «δικαίωμα στη διαφορά» έχει επηρεάσει τις ας αντιμεταναστευτικές πολιτικές του Εθνικού Μετώπου του Jean-Marie Le Pen στη Γαλλία, και ένας αριθμός μελών του GRECE έχουν ενταχθεί σε αυτό το κόμμα, ακόμη και αν ο ίδιος ο Benoist απορρίπτει τον Le Pen.

Ο Benoist έχει επίσης επηρεάσει το Λευκό αποσχιστικό κίνημα των ΗΠΑ. Συνήθως βασίζεται γύρω από την απαίτηση για ένα ξεχωριστό Λευκό έθνος σε κομμάτια του Άινταχο, της Μοντάνα, του Όρεγκον, της Ουάσιγκτον και του Ουαϊόμινγκ, αυτό έγινε μια δημοφιλής ιδέα στους Λευκούς Εθνικιστικούς κύκλους ξεκινώντας από τις αρχές των 1980. Αυτή η αποκεντρωμένη περιφερειακή διάσταση συνυπήρχε με αποκεντρωμένα οργανωτικά σχήματα που αναδύθηκαν την ίδια στιγμή. Ο Louis Beam υποστήριζε «ακέφαλη αντίσταση» και την στρατηγική του «μοναχικού λύκου» για την ακροδεξιά τρομοκρατία, ενώ ο πάστορας Bob Miles της Christian Identity άρχισε να αποκαλεί τον εαυτό του «κλαναρχικό (klanarchist)»,

Αντιστρέφοντας τη γλώσσα, ο Benoist ισχυρίζεται πως είναι αντιρατσιστής. Ο ρατσισμός ισχυρίζεται, είναι μια λειτουργία των οικουμενιστικών ιδεολογιών όπως ο φιλελευθερισμός και ο μαρξισμός, που δήθεν εξαφανίζουν περιφερειακές και εθνικές ταυτότητες. Λέει πως «Ο ρατσισμός δεν είναι παρά η άρνηση της διαφοράς». Ο Taguieff, ένας προσεκτικός παρατηρητής της Ευρωπαϊκής Δεξιάς, αναγνωρίζει μια «φοβία ανάμειξης» στο πυρήνα αυτής της μορφής ρατσισμού. Είναι κομμάτι των «απαλότερων», νέων, ευφημιστικών μορφών του ρατσισμού που εξυμνεί τη διαφορά (ετεροφιλία) και υποκαθιστά την «φυλή» με την «κουλτούρα».

Η επιρροή των ιδεών της Νέας Δεξιάς στους Εθνικό-Αναρχικούς είναι ξεκάθαρη. Στην Αυστραλία, οι Εθνικό-Αναρχικοί για όλους τους πρακτικούς λόγους συνεκτείνονται με την «Νέα Δεξιά Αυστραλίας/Νέας Ζηλανδίας» και κάποια στιγμή έλεγαν πως «Νέα Δεξιά είναι η θεωρία, Εθνικό-Αναρχισμός είναι η πρακτική». Στη Βρετανία, ο Troy Southgate συμμετέχει σε συναντήσεις της Νέας Δεξιά από το 2005. Ενώ όμως ο Benoist ισχυρίζεται πως δεν μισεί τους μετανάστες, απεχθάνεται τον αντισημιτισμό, και υποστηρίζει το φεμινισμό, οι Εθνικό-Αναρχικοί δείχνουν πως είναι οι ιδέες της Νέας Δεξιάς στη πράξη: χοντροκομμένος εθνικός διαχωρισμός, ανοικτός αντισημιτισμός, ομοφοβία και αντιφεμινισμός. Το «δικαίωμα να διαφέρεις» γίνεται ξεχωριστά εθνικά χωριά.

Η Νέα Δεξιά επίσης έχει επίσης περιορισμένη επίδραση στους διανοούμενους της Αριστεράς. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, η έγκριτη επιθεώρηση Telos (γνωστή για τη διάδοση των Δυτικών Μαρξιστικών κειμένων στα αγγλικά) κινήθηκε δεξιά στα 1990 καθώς ο αρχισυντάκτης της έδειξε συμπάθεια για την Ευρωπαϊκή Νέα Δεξιά και δημοσίευσε τα έργα του Benoist. Συνεχίζει να δημοσιεύει Benoist και εξερευνά τη σκέψη του Ναζί νομικού θεωρητικού Carl Schmitt. Πολλοί αριστεροί πλέον θεωρούν το κάποτε σεβάσμιο περιοδικό ως ανάθεμα.

Richard Hunt

Αν και ο Benoist προωθεί αποκεντρωμένες πολιτικές δομές, οι Αυστραλοί Εθνικό-Αναρχικοί το κάνουν ξεκάθαρο πως δεν φτάνουν μέχρι του σημείου να προωθούν τον ίδιο τον αναρχισμό. Αντίθετα η επίκληση στον «αναρχισμό» εμφανώς πηγάζει από την αντίληψη του Richard Hunt περί «χωριών». Αρχικά συντάκτης στο Βρετανικό περιοδικό Green Anarchist, που προωθούσε έντονα μια αντιβιομηχανική περιβαλλοντολογική ηθική, ο Hunt εκδιώχθηκε από την συντακτική κολεκτίβα λόγω των δεξιών του απόψεων πριν ιδρύσει το Green Alternative, που είναι «οικοφασιστική» έκδοση.

Ο Hunt υιοθέτησε ένα αποκαλυπτικό, βγαλμένο από τον Mad Max όραμα για την μεταβιομηχανική κοινωνία. Ο Southgate έχει πει πως «να πούμε πως έχουμε επηρεαστεί σε μεγάλο βαθμό από τις ιδέες του Richard Hunt είναι λίγο», και ο Southgate ανέλαβε το τιμόνι της σύνταξης του περιοδικού του Hunt όταν αρρώστησε ο τελευταίος.

Η κριτική του Hunt συντονίζονταν με το περιβαλλοντολογικό σκέλος του κλασικού φασισμού, όπως οι αντιλήψεις του υπουργού γεωργίας του Hitler, Walter Darré. Ο Southgate δείχνει ανοιχτά τον ενθουσιασμό του γύρω από την ιδεολογία του «Αίμα και Γη» του Darré σε ένα του άρθρο, ενώ τον ξεπλένει σε άλλο, αναφέροντάς τον απλά ως «εθνικιστή οικολόγο». Πολλές άλλες σύγχρονες φασιστικές ομάδες, ιδιαίτερα η WAR στις Ηνωμένες Πολιτείες, αγκαλιάζουν επίσης την οικολογία.

Ομοφοβία, Αντισημιτισμός, Αντιφεμινισμός

Οι Εθνικό-Αναρχικοί είναι αρκετά ανοιχτοί σε ότι αφορά τον αντιφεμινισμό τους και την επιθυμία τους να εξορίσουν τους queer σε ξεχωριστούς χώρους, αλλά τείνουν να κρύβουν την βαθιά αντισημιτική τους κοσμοθεωρία. Ο Troy Southgate λέει για το φεμινισμό, «Ο φεμινισμός είναι επικίνδυνος και αφύσικος… επειδή αγνοεί την συμπληρωματική σχέση μεταξύ των φύλων και ενθαρρύνει τις γυναίκες να εξεγερθούν εναντίον των έμφυτων θηλυκών ενστίκτων τους».

Η στάση πάνω στην ομοφοβία είναι πιο ενδιαφέρουσα. Ο Southgate είπε:

«Η ομοφυλοφιλία είναι αντίθετη στη Φυσική Τάξη επειδή ο σοδομισμός είναι εντελώς αδιαμφισβήτητα μια αφύσικη πράξη. Ομάδες όπως η Outrage δεν αγωνίζονται για την αγάπη μεταξύ ανδρών – που πάντοτε υπήρχε με μια αδερφική ή πατρική μορφή – αλλά έχουν δημιουργήσει μια τεράστια λατρεία που οδήγησε στην αύξηση του σοδομισμού, του βιασμού ανδρών και σεξουαλικές επιθέσεις σε παιδιά…. Δεν προσπαθούμε όμως να εμποδίσουμε τους ομοφυλόφιλους να προχωρούν σε αυτό το είδος δραστηριότητας όπως κάνουν οι χριστιανοί ηθικολόγοι και οι λογοκριτές, αντίθετα, όσο αυτή η συμπεριφορά δεν επηρεάζει τις επερχόμενες Εθνικό-Αναρχικές κοινότητες τότε δεν μας ενδιαφέρει στο τι κάνουν οι άνθρωποι αλλού».

Αυτό σημαίνει σε αυτό το σχέδιο οι ομοφυλόφιλοι θα έχουν τα δικά τους ξεχωριστά «χωριά». Οι πρόσφατες Εθνικό-Αναρχικές διαδηλώσεις στο Σαν Φρανσίσκο ήταν κατά δυο κατά κύριο λόγο queer εκδηλώσεις, το Folsom Street Fair και το σχετικό φεστιβάλ Up Your Alley. Ο οργανωτής τους, ο «Andy», περιγράφει τον εαυτό του ως «ρατσιστή» που μισεί τους ομοφυλόφιλους ανθρώπους.

Ο Andy επίσης αρνείται την κατηγορία του αντισημιτισμού εναντίον των Εθνικό-Αναρχικών, ισχυριζόμενος πως απλά προβαίνουν σε «συνεχή κριτική του Ισραήλ και των υποστηρικτών του», όπως κάνει η πλειοψηφία των Αριστερών και των αναρχικών. Ακόμη μια φορά, αυτή είναι μια τυπική υποκριτική απόπειρα από τους Εθνικό-Αναρχικούς να αποφύγουν την κριτική. Ο αντισημιτισμός είναι ένα σημαντικό στοιχείο των πολιτικών αντιλήψεων του Southgate και του Herferth.

Ο Southgate προωθεί ενεργητικά το έργο αρνητών του Ολοκαυτώματος, ανάμεσά τους του Ινστιτούτου της Ιστορικής Αναθεώρησης, και διατηρεί τις κομματικές αντισημιτικές αντιλήψεις γύρω από το ρόλο της διεθνούς Εβραϊκής συνωμοσίας. Ως αντιπερισπασμό, μερικές φορές χρησιμοποιεί τον ευφημισμό «Σιωνισμός»· για παράδειγμα, λέει «Οι σιωνιστές είναι ευρέως γνωστοί για την διεθνιστική οπτική τους για τη ζωή, κυρίως λόγο ότι αυτοί που συμμετέχουν σε αυτό το διαβολικό σκοπό δεν έχουν οι ίδιοι δικές τους οργανικές ρίζες κάπου». Σε μια άλλη συνέντευξη λέει πως, «δεν ο κόσμος διευθύνεται δίχως αναστολές (αλλά ίσως δεν ελέγχεται πλήρως) από το Διεθνή Σιωνισμό». Αυτό έχει επιτευχθεί μέσα από την άνοδο του τοκογλυφικού τραπεζικού συστήματος». Και περιγράφει τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών (μια πλαστογραφία που είναι το πιο δημοφιλές αντισημιτικό κείμενο στο κόσμο) ως ένα βιβλίο που «αν και ακόμη αναπόδεικτο, συμφωνεί με τα κύρια γεγονότα στην σύγχρονη παγκόσμια ιστορία».

Στο μεταξύ, το αυστραλέζικο αντίστοιχό του ο Welf Herferth είναι ακόμη πιο ξεκάθαρος στις νεοναζιστικές αντισημιτικές του αντιλήψεις. Σε μια ομιλία, περιέγραψε το Ολοκαύτωμα ως ένα «συμπέρασμα» που «που είναι αρκετά κερδοφόρο για τους Εβραίους, και τέτοιο που έφερε τη μεταπολεμική Γερμανία και Ευρώπη στα γόνατά τους», πριν αναφερθεί στο Ισραήλ ως «το πιο ισχυρό κράτος στο Δυτικό κόσμο». Ο Herferth καταλήγει πως «ελευθερώνοντας τ Γερμανία από τα δεσμά του Ισραήλ και αναδομώντας μια νέα Γερμανία στη βάση ενός νέου ‘volksgemeinschaft (εθνική κοινότητα)’, οι Γερμανοί εθνικιστές θα απελευθερώσουν την Ευρώπη, όπως και τη Δύση γενικά».

Συμπέρασμα

Πρόσφατα νέες ομάδες Εθνικό-Αναρχικών, στρατολογήθηκαν μέσω του διαδικτυακού ακτιβισμού του Southgate, έχουν κάνει το άλμα από το στοχασμό των ιδιόρρυθμων ιδεών τους στο ίντερνετ στο να τις κάνουν βάση πραγματικής πολιτικής, με το να ενωθούν με διαδηλώσεις στην Αυστραλία και το Σαν Φρανσίσκο. Ιστοσελίδες και μπλογκ συνεχίζουν να ξεπηδούν σε διαφορετικές χώρες και γλώσσες.

Ο κίνδυνος που αντιπροσωπεύουν οι Εθνικό-Αναρχικοί δεν είναι στη περιθωριακή τους πολιτική δύναμη, αλλά στη δυνατότητα τους να δείξουν ένα καινοτόμο τρόπο με τον οποίο φασιστικές ομάδες μπορούν να επαναπροσδιορίσουν τους εαυτούς τους και να επανεκκινήσουν το σχέδιο τους με νέα βάση. έχουν εγκαταλείψει πολλές παραδοσιακές φασιστικές πρακτικές – συμπεριλαμβανομένων τη χρήση υπερβολικών νεοναζιστικών αναφορών, και τη στρατολόγηση από τη βίαιη κουλτούρα των σκίνχεντ. Αντίθετα προσφέρουν μια πιο ήπια, εκλεπτυσμένη προσέγγιση…. Οι πολιτιστικές τους αναφορές βρίσκονται στη νεοφόλκ και γκόθικ μουσική σκηνή, που έχει ένα αέρα εκλεπτυσμού, αντίθετα από την ακατέργαστη υποκουλτούρα των σκίνχεντ. Οι Εθνικό-Αναρχικοί εγκαταλείπουν κάθε προφανή αναφορά στα φασιστικά καθεστώτα του Hitler ή του Mussolini, συχνά λέγοντας πως δεν είναι καν «φασίστες».

Όπως η Ευρωπαϊκή Νέα Δεξιά, οι Εθνικό-Αναρχικοί υιοθετούν μια εκλεπτυσμένη αριστερή κριτική στα προβλήματα με τη σύγχρονη κοινωνία, και παίρνουν τα σύμβολα και την πολιτιστική τους διεύθυνση από την Αριστερά· και στη συνέχεια προσφέρουν φυλετικό διαχωρισμό ως την απάντηση σε αυτά τα προβλήματα. Προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν αυτή τη νέα μορφή για να αποφύγουν το στίγμα του παλιού απαξιωμένου φασισμού, και αν είναι πετυχημένοι σαν τους Εθνικό-Μπολσεβίκους στη Ρωσία, θα εμφυσήσουν νέα ζωή στο κίνημά τους. ακόμη και αν τα αποτελέσματα είναι φτωχά, αυτό μπορεί να αναστατώσει τα αριστερά κοινωνικά κινήματα και την εστίαση τους στη κοινωνική δικαιοσύνη και την ισότητα· και αντίθετα διαδίδουν ελιτιστικές ιδέες βασισμένες στο ρατσισμό, την ομοφοβία, τον αντισημιτισμό και τον αντιφεμινισμό μέσα στα κινήματα βάσης.