Άρθρο που στην ιστοσελίδα του περιοδικού commune. Ο Shane Burley είναι συγγραφέας, κινηματογραφιστής και ακτιβιστής του αντιφασιστικού κινήματος από το Πόρτλαντ. Έχει γράψει το βιβλίο Fascism Today: What It Is and How to End It (AK Press, 2017). Μετάφραση Δημήτρης Πλαστήρας.

 

Η alt right δεν έχει πια καμιά σημασία, επειδή οι ιδέες της έχουν γίνει εντελώς συνηθισμένες.

«Κάποιες γυναίκες διεγείρονται από την εικόνα ενός πέους»

Αυτές ήταν οι λέξεις που εκστόμισε ο νεοναζί Richard Spencer, σε ένα πλέον διαγραμμένο βίντεο από το κανάλι του στο YouTube. Στο The Richard Spencer Show, ο αστέρας της alt right μιλά για δυο ώρες στη κάμερα του, ενώ ένας ανώνυμος συμπαρουσιαστής χρησιμοποιώντας ένα άβαταρ τον διακόπτει κάποιες στιγμές.

Στο συγκεκριμένο επεισόδιο, ο Spencer και ο ανώνυμος συνομιλητής του διαφωνούσαν για το αν οι γυναίκες απολαμβάνουν ή όχι τις «dick pics». Ο Spencer ισχυρίζονταν πως όχι εξαιτίας της έμφυτα μοναχικής φύσης της γυναικείας σεξουαλικότητας. Ο συμπαρουσιαστής διαφωνούσε κάθετα, λέγοντας πως ο Richard μπορεί να μην το καταλαβαίνει επειδή είναι ζήτημα «γενιάς».

Τέτοιου είδους είναι το περιεχόμενο του The Richard Spencer Show, το οποίο άρχισε το 2018. Δεν είναι εκπομπή που είναι πρωταρχικά ρατσιστικό πρόγραμμα. Ο Spencer ξεκίνησε το Vanguard Radio το 2010, περίπου την ίδια περίοδο που ξεκίνησε το AlternativeRight.com. αλλά πλέον που η φήμη του έχει μεγαλώσει και έχει εξοργίσει όλους τους πρώην συμπαρουσιαστές του, η εκπομπή του πλέον αναφέρει μόνο το δικό του όνομα, δείχνει μόνο το πρόσωπό του, και ένα ανώνυμο συμπαρουσιαστή, και μεταδίδεται ζωντανά επί ώρες. Σε ένα άλλο επεισόδιο που δημοσιοποιήθηκε την περασμένη χρονιά, απάντησε σε κατηγορίες από την πρώην γυναίκα του πως την κακοποιούσε σωματικά και λεκτικά (είχε αποδεικτικά στοιχεία), και ο συμπαρουσιαστής του σχολίασε πόσο πιο ελκυστική θεωρούσε την νέα φίλη του Spencer σε σχέση με την πρώην γυναίκα του.

Σε πρώιμες εκδοχές της περσόνας που δείχνει στην εκπομπή του, ο Spencer φλυαρούσε ψευδοφιλοσοφικά, προσπαθώντας να αναστήσει την Γερμανική Συντηρητική Επανάσταση, εξυμνώντας την Ευρωπαϊκή Νέα Δεξιά των τελών της δεκαετίας του 1960, επιλέγοντας προσεκτικά αποσπάσματα από τον Heidegger και τον Nietzsche. Έκανε συνεντεύξεις με τις φασιστικές διασημότητες που ευελπιστούσε πως θα μεταμόρφωνε σε ένα πανίσχυρο περιβάλλον: τους Jack Donovan, Tomislav Sunić, Greg Johnson, Matt Heimbach, ακόμη και τον Pat Buchanan. Μιλούσαν για το μέλλον, τα όνειρα τους, πως βλέπουν το κόσμο, από που προέρχονται, και που πήγαιναν/

Τώρα ο Spencer αμύνεται μπροστά στην κακοποιημένη πρώην γυναίκα του και μιλά για dick pics.

Στις αρχές του Νοέμβρη, το ακροδεξιό troll Milo Yiannopoulos δημοσιοποίησε ένα ηχητικό απόσπασμα από το 2017 στο YouTube, στο οποίο μπορεί κάποιος να ακούσει τον Spencer να ξερνά ρατσιστική χολή μετά τη θανατηφόρα συγκέντρωση Unite the Right  στο Σάρλοτσβιλ. «Γαμημένοι Εβραίοι. Κυβερνιούνται από ανθρώπους σαν εμένα. Γαμημένοι μιγάδες. Οι πρόγονοι μου τους είχαν για σκλάβους αυτές τις ασήμαντες κουράδες.», φώναζε ο Spencer. «Αυτές οι κουράδες κυβερνιούνται από ανθρώπους σαν και εμένα. Κοιτάνε πάνω και βλέπουν ένα πρόσωπο σαν το δικό μου να τους κοιτάει». φυσικά δεν αποτελεί έκπληξη για όποιον ξέρει τον Spencer και το συνάφι του – Έκτακτο παράρτημα! Νεοναζί είναι ρατσιστής! – ωστόσο, μέχρι πριν λίγους μήνες, μεγάλα ειδησεογραφικά δίκτυα όπως το CNN συνέχιζαν να καλούν τον Spencer ως καλεσμένο.

Το ηχητικό του ξεσπάσματος του που διέρρευσε μπορεί να άργησε πολύ για να διακόψει την καριέρα του Spencer στα αποκαλούμενα έγκυρα μέσα. Το κίνημα όμως που βοήθησε να γεννηθεί ο Spencer είναι απέθαντο, που βαδίζει παραπατώντας σαν ζόμπι στην επόμενη πράξη, αφήνοντας πίσω του τα σώματα των δημιουργών του να σαπίσουν.

Η Απότομη Πτώση

Δυο χρόνια μπορούν να αλλάξουν πολλά. Ο Richard Spencer ήθελε να είναι πολλά πράγματα, και σίγουρα ήθελε να είναι ένα είδος «ηγέτη σκέψης» ή «εγκληματία σκέψης» όπως αποκαλούσε με πομπώδες τρόπο το δήθεν ετερόδοξο, σταθερά τερατώδες ύφος του. Όταν το χαρακτηριστικό του Alt-Right κίνημα εκτροχιάστηκε, χάνοντας κάθε ορμή και ιδεολογική συνάφεια, δεν υπήρχε τίποτα άλλο να κάνει από το να πηγαινοέρχεται μεταξύ οργισμένων ξεσπασμάτων και μηδενιστικού χιούμορ. Αυτή μπορεί να είναι η δική του ώρα να πάρει το «μαύρο χάπι» που στην αργκό της Alt-Right σκηνής σημαίνει να πέσει σε πλήρη πεσιμισμό.

Ο Spencer περιφέρονταν στις παρυφές του λευκού εθνικιστικού κινήματος όταν ήταν μεταπτυχιακός μελετώντας Ευρωπαϊκή πνευματική ιστορία στο Πανεπιστήμιο του Ντιούκ. Έγινε βοηθός συντάκτη τεχνών στο περιοδικό American Conservative το 2008 όταν στον τότε αρχισυντάκτη Scott McConnell άρεσε μια παρουσίαση που είχε κάνει υπερασπιζόμενος τους παίχτες λακρός που κατηγορούνταν για σεξουαλική επίθεση σε μια μαύρη σεξεργάτρια. Ο McConnell τελικέ θεώρησε πως ο Spencer  θα ταίριαζε καλύτερα στο Taki’s Magazine, το ακροδεξιό παλαιοσυντηρητικό μέσο που θυμίζει το πρώιμο Breitbart.com – αν και με ποιο εντυπωσιακές λέξεις και ομορφότερη γραμματοσειρά. Συναντούσε νέα πρόσωπα, όπως ο ακροδεξιός καθηγητής φιλοσοφίας Paul Gottfried, ο παλαιοσυντηρητικός που έγινες λευκός ταυτοτιστής Sam Francis, ο υπέρμαχος της «ανθρώπινης βιοποικιλότητας» Steve Sailer, όπως και ανοιχτά λευκούς εθνικιστές, ρομαντικούς παγανιστές, και «παραδοσιοκράτες».  Όλο αυτό αποτελούσε μια νέα κουλτούρα, που απέρριπτε το αμερικάνικο συντηρητικό κίνημα με το συνονθύλευμα από ιδέες και την υποταγή του στον παγκοσμιοποιητικό καπιταλισμό. Το αναπτυσσόμενο αυτό σύνολο ήταν επηρεασμένο  από μια περιθωριακή ομάδα φιλοσόφων της Ευρωπαϊκής Νέας Δεξιάς, εσωτερικούς παραδοσιοκράτες, αριστοκράτες της Παλιάς Δεξιάς όπως ο H. L. Mencken και ο Madison Grant, και η Γερμανική Συντηρητική Επανάσταση. Αυτό το καινούριο σύνολο από ανθρώπους, που αποκρυσταλλώνονταν στην Ουάσιγκτον, αίθουσες συνεδρίων και μέρη όπως η Λέσχη H. L. Mencken, δεν συμφωνούσε σε όλα, αλλά απέρριπταν την δημοκρατία και την ισότητα και πίστευαν πως η λευκή ταυτότητα δέχονταν επίθεση.

Αν και το όνομα προέρχονταν από τον Gottfried, ο Spencer αποφάσισε να αποκαλεί το επιτελείο του Alternative Right (Εναλλακτική Δεξιά) και να δημιουργήσει μια ιστοσελίδα (AlternativeRight.com, η οποία έκλεισε το 2014) για να τους συγκεντρώσει όλους ώστε να συζητήσουν. Εξερεύνησε τις σκοτεινές άκρες του Συντηρητικού Κινήματος, βρίσκοντας ανθρώπους που θα μπορούσαν να συμβάλλον στην διαμόρφωση αυτού του συλλογικού διαλόγου – ένα πραγματικό διανοούμενο φασιστικό και ρατσιστικό κίνημα χτισμένο γύρω από τον επαναπροσδιορισμό της λευκής υπεροχής. Θα δημιουργούσαν ένα νέο φασιστικό κανόνα, καλύπτοντας ένα θεωρούμενο κενό στις αμερικάνικες δεξιές ιδέες, ο οποίος εκείνη την στιγμή αμφιταλαντεύονταν μεταξύ βαρετών προτάσεων πολιτικής του Heritage Foundation και επικίνδυνων παραληρημάτων στις αναρτήσεις του Stormfront. Αυτός θα ήταν εμπεριστατωμένος, βαθυστόχαστος, παθιασμένος και μεταπολιτικός.

Ο Spencer διασφάλισε το στοίχημα του. Πίστευε πως αν δημιουργούσε την ιδεολογική υποδομή, ανάμεσα τους μπλογκ, εκπομπές, και τελικά περιοδικά και συνέδρια, οι οπαδοί θα έρχονταν. Και το έκαναν. Με τρόπο που δεν μπορούσε ποτέ να προβλέψει.

Μέχρι το 2015, ο Spencer είχε αρχίσει να απομακρύνεται από τον όρο AlternativeRight.com και αντίθετα προτίμησε να περιγράφει τον εαυτό του ως «ταυτοτιστή» έτσι ώστε να συμμαχήσει με τα ρατσιστικά, αντιμεταναστευτικά κινήματα που ήταν δημοφιλή στην Δυτική Ευρώπη και είχαν ως πηγή έμπνευσης την Ευρωπαϊκή Νέα Δεξιά. Εκείνη ήταν η στιγμή που δημιουργήθηκε η Alt Right 2.0· αυτή τη φορά μπλογκερς και παρουσιαστές που είχαν τις δικές τους χαλαρές συγγένειες συγκεντρώθηκαν σε φόρουμ υποκουλτούρων όπως τα Manosphere και Neoreaction, και άρχισαν να δημιουργούν meme με τα επιχειρήματα της Alternative Right. Το Neoreaction γέννησε το «cuckservative» meme, το οποίο επέκρινε συντηρητικούς πολιτικούς που μιλούσαν για οτιδήποτε λιγότερο από στρατιωτικοποίηση των συνόρων. Η Alt Right 2.0 χρησιμοποιούσε το έμβλημα και το hashtag #AltRight για να περιγράψουν τους εαυτούς τους. Δεν είναι τόσο ακαδημαϊκή όσο η πρώτη εκδοχή της alt right, οι ιδέες τους λιγότερο ολοκληρωμένες. Η δράση τους ήταν ελάχιστα μεγαλύτερη από το trolling αλλά ήταν πολλοί, και ήταν θορυβώδεις. Ήταν ο Spencer που ηγήθηκε της συγχώνευσης αυτών των δύο κόσμων – των ανώνυμων troll και του ρατσιστή καθηγητή – από την οποία γεννήθηκαν διαδικτυακοί θεσμοί όπως τα Daily Shoah, R_The_Donald και Red Ice Media.

Λόγω της δημοφιλίας που η  Alt Right 2.0 είδε μέσα στην νέα επιδραστική κουλτούρα των troll, κατάφερε να μεγαλώσει πέρα από τα όρια των προηγούμενων περιοδικών και τα επί πληρωμή συνέδρια. Αυτό έδωσε στον Spencer και τους ομοϊδεάτες τού, η ιδέα του ακτιβισμού που δεν μπορούσαν απλά και μόνο να επηρεάσουν ιδέες στο σημείο δημιουργία τους αλλά και μια μετατόπιση της ιδεολογίας από το δρόμο στο πολιτικό κατεστημένο. Για χρόνια προσπάθησαν να απομακρυνθούν από το κόσμο του ακτιβισμού των λευκών εθνικιστών, γεμάτοι άγχος για την συμμαχία με το είδος των ανθρώπων που αποτελούν τη λοταρία του Stormfront κάθε χρονιά.

Η στροφή τους προς τον ακτιβισμό ήταν αμήχανος, και όχι μόνο επειδή βασικά του πρόσωπα όπως οι e Mike Enoch, Greg Johnson, και Eli Mosley, δεν είχαν ιδέα στο πώς οργανώνεται μια συνάντηση. Προσχεδιασμένες εκδηλώσεις συνήθως δεν ήταν παρά ανερμάτιστα πλήθη, σημαντικές δημόσιες ομιλίες χαρακτηρισμένες με βία, ή συγκεντρώσεις που ήταν σχεδόν ίδιες με τα ναζιστικά καρναβάλια που οργανώνει το Εθνικοσοσιαλιστικό Κίνημα. Ήθελαν να τους πάρουν στα σοβαρά, αλλά χρησιμοποίησαν κάθε δημόσιο βήμα ως ευκαιρία για την εκτόξευση ρατσιστικών βρισιών και να μιλάνε με ανόητη και μυστική εσωτερική αργκό· ακούγονταν ως οπαδοί σε ετήσιο συνέδριο. Ο Spencer και η παρέα του ανέβηκαν γρήγορα και με απαξίωση για τους άλλους, και ως το 2017 πίστευαν πως μπορούσαν να σταθούν δίχως εξωτερική στήριξη, και έτσι πήγαν στο Σάρλοτσβιλ, όπου η πραγματικότητα των νεοναζιστικών βάσεων έγιναν ξεκάθαρες. Δεν μπορούσαν να απαλλαγούν από το φορτίο του παρελθόντος του λευκού εθνικισμού αφού ουσιαστικά ήταν το ίδιο κίνημα, αλλά με καλύτερα χτενίσματα και προπτυχιακά.

Όταν η alt right έφτασε στο Σάρλοτσβιλ για το φονικό συλλαλητήριο του Unite the Right τον Αύγουστο του 2017, κάθε πιθανή δυνατότητα άρνησης για την νεοναζιστική τάση του κινήματος είχε εξαϋλωθεί.

Καθ’ Εικόνα του Αρχηγού τους

Η Alt-Right είναι ένα κίνημα που είναι διακριτό από το δημιουργό του, αλλά ο Richard Spencer παραμένει η ψυχή του. Το κίνημα δημιουργήθηκε καθ’ εικόνα του και βασίστηκε στις ιδέες του. Η Alt-Right είναι, σε μεγάλο βαθμό απλά μια φασιστική αισθητική: κολλαριστά πουκάμισα, μαλλιά γυρισμένα πίσω, ακαδημαϊκή ρητορική, πολιτισμικά στοιχεία της αλλαγής του αιώνα, και ιντερνετική κακία.

Ο Spencer προσπάθησε δημόσια να παρουσιάσει τον εαυτό του ως διανοούμενο αριστοκράτη. Μιμούνταν την βορειοανατολική ομιλία του λευκού ρατσιστή προκατόχου του, Jared Taylor, που πρόφερε τη λέξη «λευκός» τονίζοντας της. Αλλά όταν η Alt-Right άλλαξε στην δημόσια εικόνα της, παίρνοντας νέα μορφή στα κακοφορμισμένές σφαίρες κοινωνικών δίκτυυων, δεν ήταν πια το παιδί του Spencer. Είχε μια νέα ακστατική ποιότητα μέσα της, αναπτυγμένη στη κουλτούρα των Chan φόρουμ. Ο Spencer θαύμαζε την φιγούρα του troll, λέγοντας σε συνέδριο του NPI, πως αφού το troll είναι η ψυχή του ίντερνετ, ίσως η Alt-Right να είναι η ψυχή του troll. Η αποδοχή της περσόνας του troll έγινε όλο και πιο εμφανής καθώς το μοτίβο του λόγου του άλλαξε στη διάρκεια του 2015 και του 2016. Ήταν πιο τραχύς, πιο προσβλητικός πιο τυπολατρικός στον αποκρυφιστικό ψευδοδιανοουμενισμό του, και πιο σκληρός. Φαίνονταν να απολαμβάνει αυτή τη νέα ανταγωνιστική του ταυτότητα – του άρεσε να τον μισούν – αλλά δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα καλός στο τρολινγκ. Παρουσιάζονταν τραχύς και ενοχλητικός σε ομιλίες σε δημόσιους χώρους όπως στο Πανεπιστήμιο του Όμπερν και σε βιντεοσκοπημένες  αντιπαραθέσεις μπροστά από το διαμέρισμα του στο Άρλινγκτον. Ένα troll είναι πετυχημένο επειδή η σκληρότητα του είναι μασκαρεμένη με γέλιο και τη συμμετοχή του ακροατηρίου, ο Spencer όμως εμφανίζονταν αφύσικος και θυμωμένος. Κανένας δεν τον θεωρούσε αστείο. Ήταν τραμπούκος και η πραγματικότητα της αλαζονείας του λευκού ρατσισμού του ήταν πάντοτε ιδιαίτερα εμφανής.

Στο NPI προσπάθησε να προκαλέσει τον τύπο ενώ ξεσήκωνε τη βάση του, το αποτέλεσμα ήταν το διαβόητο βίντεο όπου φαίνεται να εμπνέει τους υποτακτικούς του να χαιρετούν με Seig Heil. Στο Πανεπιστήμιο του Όμπερν επέβαλε την είσοδο του στο χώρο βάζοντας τον δικηγόρο της ΚΚΚ, Sam Dickson να κάνει μήνυση, και μετά χρησιμοποίησε το χρόνο του για να φωνάζει στο κοινό και να κάνει χοντροκομμένα αστεία ενώ γελούσε υστερικά. Κάποτε εξέδιδε βιβλία ψευδοακαδημαϊκού ρατσιστικού λόγου θρηνώντας για την παρακμή της λευκής φυλής, αλλά πλέον είχε όλο και μικρότερες εκδηλώσεις, που συνεχώς αποτρέπονταν από την αντιφασιστική αντίσταση.

Και μετά ήρθε το αλκοόλ. Συνήθως έπινε ένα σκέτο μπέρμπον για να συμπληρώσει την εικόνα του ως πλούσιου Αμερικάνου, που νοσταλγεί το Νότο. Ανταποκρίνονταν επίσης σε ένα ακόμη αμερικάνικο αρσενικό στερεότυπο, με το αλκοόλ να δρα ως επιταχυντικός παράγοντας για ενδοοικογενειακή βία, επιταχύνοντας την διάλυση ήδη δύσκολων σχέσεων.

Η συμπεριφορά του, συμπεριλαμβανομένης την βίαιη κακοποίηση της γυναίκας του, τελικά ανάγκασε τις σχέσεις του και την δημόσια εικόνα του να καταρρεύσουν. Ο ανεξέλεγκτος δημόσιος ρατσισμός του τον έκανε ευκολότερο στόχο για να αντιμετωπιστεί οργανωμένα από αντιφασίστες, και το διαζύγιο του, η οικονομική του κακοδιαχείριση, και επαγγελματικοί του καυγάδες συνέχισαν να διαβρώνουν τις βάσης της δημοφιλίας του – ο «κομψός λευκός εθνικιστής» όπως είχε κάποτε (απεχθώς) περιγραφεί από το περιοδικό Mother Jones. Οι antifa του επιτέθηκαν συντονισμένα ενώ ο ίδιος εργάζονταν σκληρά για να καταστρέψει τα ίδια του τα θεμέλια.

Ο Spencer ήταν όλο και λιγότερο σε θέση να παίξει ταυτόχρονα το ρόλο και του ρατσιστή ομιλητή σε συνέδρια και εκείνου του προκλητικού εκφωνητή. Η πρώην εικόνα της Alt-Right και το λεπτό στρώμα εκλεπτυσμού αντικαταστάθηκε από μια κινητικότητα πιο ανοιχτά φανατισμένη και ακραία, και πιο ταιριαστή με το ευρύτερο λευκό εθνικιστικό κίνημα γενικότερα. Η Alt-Right είχε αρχικά ρητορικές συμμαχίες μέσα στην Alt Light, την διαδικτυακή συντηρητική σφαίρα που μοιράζεται την ακραία αντιδραστική τάση με τους ανοιχτά λευκούς εθνικιστές (αλλά όχι το πλήρες ρατσιστικό πρόγραμμα τους). Τον Αύγουστο του 2017, στο Σάρλοτσβιλ, η Alt-Right εδραίωσε την συμμαχία της με τους νεοναζί. Ήταν η στιγμή που η εύθραυστη δομική ισορροπία μεταξύ ακαδημαϊκότητας και λευκής οργής τελικά έπαψε να υπάρχει. Η Heather Heyer δολοφονήθηκε, και η Alt-Right πέρασε σε εσωτερικές διαμάχες, ιδιωτικά φόρουμ, και εσωτερικά αστεία.

Η Πλατφόρμα του Καθένα

Ενώ η Alt-Right ήταν ξεκάθαρα σε ανοδική πορεία στις αρχές του 2017, σίγουρα δεν είναι πλέον. Τα κοινωνική δίκτυα τους πρόσφεραν το ίδιο βήμα με Γερουσιαστές και ηθοποιούς, και με μερικά έξυπνα hastag και την μαγεία των meme μπόρεσαν να εξαπλώσουν την οπτική τους και να χειραγωγήσουν μια μιντιακή σφαίρα πεινασμένη για αντιπαραθέσεις.

Υπήρξε ένα συγκεκριμένο επίπεδο πλανητικής ευθυγράμμισης για το πως οι φασίστες για μπάσουν με meme στην γενιά του 2000. Το σύμπαν της Alt-Right άρχισε να παίρνει την μορφή του το διάστημα 2008-2010 σαν μια ομάδα ψευδοδιανοιούμενων, οργανώνοντας συνέδρια και ιστοσελίδες στο πνεύμα της διαφωνίας με το παλαιοσυντηρητικό κίνημα. Προωθούσαν το ρατσιστικό παγανισμό, τους Γερμανούς εσωτερικιστές φιλοσόφους, παρωχημένη φυλετική επιστήμη, και πολλά βαρετά βιβλία και ατελείωτες ομιλίες, και ικανοποιούνταν με το να χτίζουν απλά μεταπολιτική – τα υποκείμενα πολιτιστικά θέματα που μπορούν να επηρεάσουν την αντίληψη ταυτότητας κάποιου. Ήταν εκείνη τη στιγμή που οι edgelords μακρινών φόρουμ, που ριζοσπαστικοποιούνταν με το μισογυνισμό του κινήματος για τα Δικαιώματα των Ανδρών και το Gamergate, αναζητούσαν μια ιδεολογία στην οποία θα μπορούσαν να διοχετεύσουν την νέα τους δυσαρέσκεια. Ο ακαταλαβίστικος κόσμος του ακαδημαϊκού φασισμού έγινε η #AltRight: ρατσιστές δημιουργοί meme και εφευρέτες ρατσιστικών βρισιών.

Η μεθοδολογία της Alt-Right ήταν βασισμένη στην αντίληψη της μεταπολιτικής της Ευρωπαϊκής Νέας Δεξιάς, τις πολιτισμικές επιρροές που δημιουργούν προπολιτικές ιδέες, ταυτότητες και αξίες. Με αυτή τη λογική, αν μπορείς να επηρεάσεις τι σκέφτονται οι άνθρωποι για τον εαυτό τους και για το σωστό και το λάθος, μπορείς στη πορεία να αλλάξεις την πολιτική πραγματικότητα. Για πολλά χρόνια, ο λευκός εθνικισμός αναζητούσε μια αποτελεσματική μεταπολιτική, καθώς η πρακτική πολιτική – να βγαίνουν στο δρόμο ή να κατεβάζουν υποψήφιους – δεν ήταν επιλογή. Έχτισαν μια πολύ σημαντική διαδικτυακή παρουσία λόγω του χαμηλού κόστους και την έλλειψη κανόνων όπως στην Άγρια Δύση, έτσι όταν οι τρόποι επικοινωνίας μας πήγαν πλήρως στις πλατφόρμες του Web 2.0, οι λευκοί εθνικιστές ήταν πολύ καλά εκπαιδευμένοι στο «πως να είναι στο διαδίκτυο» με τρόπους που οι υπόλοιποι αδυνατούσαμε να καταλάβουμε.

«Θέλουμε να πιστεύουμε πως η πορεία της ιστορίας θα στραφεί αναπόφευκτα προς τη δικαιοσύνη, αλλά αυτό δεν είναι παρά ευσεβής πόθος», γράφει ο Andrew Marantz στο βιβλίο του Antisocial, πάνω στην μεγέθυνση της Alt Right μέσω των κοινωνικών δικτύων. «Η πορεία της ιστορίας αλλάζει το τρόπο με τον οποίο την αλλάζουν οι άνθρωποι. Τα πρώτα χρόνια του 21ου αιώνα, το διαδίκτυο ήταν γεμάτο από μηδενιστές και μασκουλνιστές (masculinist) και ειρωνικούς και μη ειρωνικούς νεοναζί, που όλοι προσπαθούσαν να στέψουν την πορεία της ιστορίας προς κάποιες ιδιαίτερα ανησυχητικές κατευθύνσεις».

Αυτός είναι ο λόγος που η αφαίρεση του βήματος (deplatforming), δηλαδή η απομάκρυνση συγκεκριμένων αρόμων και ομάδων από μαζικές πλατφόρμες που μοιράζονται με τους όλους εμάς, ήταν θανατική ποινή για βασικούς πρωταγωνιστές της Alt Right. Έξω από τα κοινωνικά δίκτυα και το πλαίσιο του Web 2.0 έχασαν την δυνατότητα να παραμείνουν στο διάλογο, η προκλητική τους επιχειρηματολογία επέστρεψε στο σκοτεινό κόσμο ιδιωτικών λιστών ταχυδρομείου και συνδρομητικών δελτίων τύπου. Η Alt Right είναι ξανά ένα περιθωριακό λευκό εθνικιστικό κίνημα. Είναι πλέον δύσκολο για τον αμύητο να πέσει τυχαία πάνω στην Alt Right ενώ «σερφάρει». Τίποτα άλλο δεν μπορούσε να τους κάνει πιο εσωστρεφείς.

Πάρτε για παράδειγμα την τροχιά του Daily Shoah. Κάποτε ήταν το μεγαλύτερο podcast στην Alt Right σκηνή, τόσο μεγάλο στην πραγματικότητα, που γέννησε ένα ολόκληρο δίκτυο με καμιά δεκαριά εκπομπές, ένα ζωντανό φόρουμ, και αρκετούς επι πληρωμή συνδρομητές που κάποιοι από τους παρουσιαστές ήταν υπάλληλοι πλήρους απασχόλησης. Οι παρουσιαστές και οι καλεσμένοι τους χρησιμοποιούσαν την πλατφόρμα για να μιλάνε ελεύθερα για γενοκτονία· ο συμπαρουσιαστής Jayoh de le Ray, για παράδειγμα έλεγε πως όλοι οι μαύροι άνθρωποι πρέπει να εξοντωθούν. Τώρα, το Daily Shoah είναι πρακτικά αόρατο. Ουσιαστικά τους έχουν διώξει από το διαδίκτυο, podcast, και πλατφόρμες που φιλοξενούν μπλογκ όπως το iTunes, το Twitter και το Facebook. Δεν μπορείς να το βρεις σε αναζήτηση στο Google, είναι αποκλεισμένοι από σχεδόν κάθε κοινωνικό δίκτυο, και ο ακροατής πρέπει να ήδη να γνωρίζει το περιεχόμενο πριν ζητήσει να συμμετέχει στη  συζήτηση. Μιλούσαν παλιότερα και στον προσήλυτο και στους νεοσύλλεκτους, τώρα είναι κυρίως ο κλειστός περίγυρος που συντονίζεται για τις διπλές εβδομαδιαίες, τρίωρες επιθέσεις τους. Επέστρεψαν εεί από όπου ξεκίνησαν και δεν ήταν προετοιμασμένοι για αυτό.

Κάποιοι από αυτούς τους φασίστες ανθρώπους των μίντια  έχουν εγκαταλείψει τις παλιές τους ζωές. Υπολογίζοντας πως η Alt Right θα καθιερωθεί αρκετά ώστε να πάψει να αποτελεί επαγγελματικό μειονέκτημα. Ο συμπαρουσιαστής του Daily Shoah, Mike Enoch έφτασε στο να χωρίσει την Εβραία γυναίκα του και να εγκαταλείψει μια καριέρα προγραμματιστή με εξαψήφιες απολαβές για να ζήσει σε ένα τροχόσπιτο στην Νέα Υόρκη. Ήταν λάθος στοίχημα: η λίστα με τους συνδρομητές του συρρικνώνεται συνεχώς, και όλο και λιγότεροι άνθρωποι συντονίζονται για να ακούσουν τις «ειδήσεις μίσους» του. Ο Andrew Anglin του Daily Stormer πλέον ζει τη ζωή ενός φυγόδικου. Προσπαθώντας να ξεφύγει από τις μηνύσεις που προκάλεσε η παρενοχλητική του συμπεριφορά. Το σύνολο της μιντιακής αυτοκρατορίας της Alt Right είναι, με ελάχιστες εξαιρέσεις, έρημο και εγκαταλειμμένο. Η ιστοσελίδα AltRight.com δεν έχει προσθέσει νέο περιεχόμενο για πάνω από ένα χρόνο· το κοπιαστικό έργο για την δημιουργία ενός χώρου φαίνεται πως ήταν για το τίποτα.

Όταν η Εναλλακτική Δεξιά (Alternative Right), παρά την διανοουμενίστικη στάση της, αποδείχτηκε πως ήταν η Alt Right, απλά νεοναζί με επίσημο ένδυμα (όπως τόσοι πολλοί από εμάς έχουμε πει από παλιά), το κίνημα έχασε την προηγούμενη αίγλη του, και μαζί με αυτή και την πρόσβαση σε νέους προσήλυτους.

Και μένει ο Richard Spencer.

Παρουσίαζε πάντοτε τον εαυτό του ως ένα είδος μποέμ, αλλά όπως όλοι οι άνθρωποι που εμφανίζονται ως τέτοιοι, αυτό σήμαινε πως υποδύονταν τον επαναστάτη ενώ επέστρεφε στην άνεση στου πατρικού του στην Μοντάνα. Κατηγορείται για την ακραία κακοποίηση της πρώην συζύγου του, ακόμη και μπροστά στα παιδιά τους, και για το σοβαρό (και πολύ εμφανές) πρόβλημα αλκοολισμού. Τα συνέδρια του ακυρώνονται και η ιστοσελίδα του δεν έχει ανανεωθεί από το 2017. Παρόλα αυτά επέμενε. Συνέχισε με το The Richard Spencer Show στο YouTube (και το ακολούθησε το McSpencer Group) και, προφανώς μη έχοντας κάποιον σημαντικό συμπαρουσιαστή ή καλεσμένο, επέλεξε μια ανώνυμη προσωπικότητα της Alt Right για να τον βοηθήσει στις εκπομπές του, οι οποίες έφταναν σε μερικές χιλιάδες ανθρώπους αντί για τις εκατοντάδες χιλιάδες ή εκατομμύρια, που έφταναν τα μέσα της Alt Right στο ζενίθ της. Για μια (σύντομη) στιγμή το 2016-2017 είχε εκατομμύρια θεάσεις στις συνεντεύξεις του και ήταν η λαμπερή ελπίδα των φασιστών σε όλη τη χώρα, αλλά τώρα είναι τυχερός αν φτάσει μερικές χιλιάδες θεάσεις στο YouTube ή να διατηρήσει ένα λογαριασμό σε κοινωνικό δίκτυο για να συγκεντρώσει ακροατήριο (αν και ο προσωπικός του λογαριασμός για κάποιο λόγο συνεχίζει να υπάρχει).

Η ιστορία του Spencer, υπό μια κοινότοπη έννοια, είναι η ιστορία μιας αμερικάνικης διασημότητας. Τα λευκά φιλελεύθερα μέσα λάτρευαν να τον μισούν, γιατί η λευκή υπεροχή ήταν μια παραδοξότητα, όχι απειλή. Η εκδοχή του για εθνοκάθαρση αναλύονταν σαν να ήταν απλά αγένεια, κάθε δικαιολογία θα βρίσκονταν για την ρητορική του, και τα μικρόφωνα του ήταν πάντα ανοιχτά. Και αυτή η απολογητική προσέγγιση είχε νόημα: πως μπορούσε η ρητορική του Spencer να ξεχωρίσει όταν το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα (GOP) προωθούσε την απαγόρευση της μετανάστευσης από κατά κύριο λόγο μουσουλμανικές χώρες;

Ο Spencer ήθελε ένα σκεπτόμενο κίνημα. Ήθελε μακροσκελή δοκίμια, αξιοσέβαστο λόγο, μεγάλα αφηγήματα, αλλά θα κατέληγε να κάνει το είδος δεξιάς εκπομπής που ισχυρίζονταν πως μισούσε: ραδιοφωνικού τύπου ενημερώσεις, κοιτώντας κατευθείαν προς την κάμερα, ελαφρά ζουμαρισμένος αλλά ακόμη εντός καρέ.

Ο υποστηρικτής της Alt Right και νεοναζί Greg Johnson είπε κάποτε, «Alt Right ή σημαίνει λευκός εθνικισμός ή δεν σημαίνει τίποτα». Αυτός και ο περίγυρός του πίστευαν πως με την νέα ταμπέλα, τη ρητορική, τα επιχειρήματα, και ύφος θα μπορούσαν να πάνε τον λευκό εθνικισμό στην κεντρική πολιτική σκηνή. Και το έκαναν. Αλλά οι ίδιες οι προσωπικότητες της Alt Right έμειναν πίσω.

Και τώρα η Alt Right αναδύεται από τα ερείπια του κατεστραμμένου κινήματος τους, προσπαθώντας να φτιάξουν ένα όνομα, ένα κίνημα, μια ανάλυση, όλα σε κομμάτια το ίδιο εκρηκτικά, αλλά ακόμη λιγότερο συνεκτικά. Βλέπουν κάποια από τα «λευκά χάπια», ωστόσο, με την άνοδο του Πατριωτικού Μετώπου, το μεγαλύτερο μόρφωμα αυτού του πιο εκλεπτυσμένου τύπου από την διάλυση του Identity Evropa, και την επιστροφή της Alt Right προπαγάνδας στα πανεπιστήμια. Η Alt Right όμως ως ένα ελκυστικό υπερβατικό κίνημα δεν είναι όπως ήταν το 2016, και αντίθετα αναζητούν απήχηση μετά το ζενίθ τους. Σε αυτή τη κατάσταση της ύστερης Alt Right δεν έχουμε τις προκλήσεις κολεγιακής κουλτούρας της Identity Evropa, αντίθετα έχουμε την ανοιχτή απειλή για γενοκτονία από την Atomwaffen. Και σχολιασμό για dick pic, συνοδευόμενο με πικάντικα meme.

Ένα χρόνο πριν περίπου δούλευα πάνω σε ένα δοκίμιο για μια στιγμή παρακμής μέσα στην Alt Right, όταν ένας αρχισυντάκτης με ρώτησε, από τη στιγμή που το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα έχει μετακινηθεί τόσο δεξιά, ποιο νόημα έχει να μιλάμε για την αποτυχία της Alt Right. Αν οι ιδέες της Alt Right έχουν γίνει καθημερινότητα, πως γίνεται να έχουν χάσει; Νόμιζα πως ο αρχισυντάκτης απλά δεν καταλάβαινε, οι μαχητικοί λευκοί εθνικιστές οι ίδιοι είχαν υποχωρήσει, αυτό δεν ήταν το ίδιο με το συμβαίνει μέσα στο κράτος.

Εγώ ήμουν αυτός που δεν καταλάβαινε.

Οι ηγέτες και οι οπαδοί της Alt Right ήθελαν να δημιουργήσουν χώρο για τις θέσεις τους στη κουλτούρα, και το έκαναν. Η καθιέρωση ωστόσο των λευκών ρατσιστικών πολιτικών, αποδείχτηκε όμως, δεν είχε ανάγκη την Alt Right ως μόνιμο θεματοφύλακα – στην πράξη φαίνεται πως δεν τους έχει καθόλου ανάγκη. Οι οργανώσεις και οι προσωπικότητες της Alt Right μπορεί να στάλθηκαν στο περιθώριο, αλλά δεν έχασαν. Επηρέασαν τον κόσμο γύρω τους (ή μπορεί ο κόσμος γύρω τους να τους επηρέασε), και ο ξεσηκωμός τους πραγματοποιήθηκε σε συνδυασμό με την επιβεβαίωση από τον λευκό ρατσισμό του εαυτού της. Στο μέλλον ίσως να μην χρειάζονται την Alt Right από την στιγμή που έχουμε το GOP (και τα UKIP, AfD, και FPO κλπ). Η παρακμή της Alt Right δεν είναι παρακμή της απειλής του φασισμού, στην πράξη, μπορεί να είναι στιγμιαία προβολή αυτού που πρόκειται να συμβεί.

Τώρα είναι η στιγμή να δούμε το πως θα προσπαθήσει η Alt Right να εμφανίσει τον εαυτό της ξανά, πως η ηγετική της τάξη θα προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες. Αλλά μεγαλύτερη σημασία είναι ο τρόπος που ο λευκός εθνικισμός επηρεάζει και θα επηρεάσει το κράτος, και πως αντιδρά στην μετανάστευση σε μια παγκόσμια κρίση κλιματικής καταστροφής και οικονομικής κατάρρευσης. Η Alt Right πρόσφερε στο κράτος την επιπλέον άδεια να καταφύγει σε ρατσιστική βία ως τη λύση στα προβλήματα του, και όπως με τα φασιστικά κινήματα του παρελθόντος το κράτος βρήκε την σχέση με τις εξωκρατικές οργανώσεις θετικές. Αυτό σημαίνει ο αγώνας δεν μπορεί να περιοριστεί μεταξύ θεμάτων και στόχων, αλλά πρέπει να μεγαλώσει ώστε να αντιμετωπίσει το επεκτεινόμενο δίκτυο της λευκής βίας.

Ναι, σίγουρα ο Richard Spencer έφαγε γροθιά, αλλά άφησε τα δακτυλικά του αποτυπώματα στο κόσμο που τον απέρριψε.

Υπάρχει τάση από ανθρώπους που γράφουν για την ακροδεξιά να επεκτείνουν το εύρος της πολύ πέρα από τα όρια της. Ίσως αυτό να προέρχεται από το να έχεις για πολύ καιρό το κεφάλι σου χωμένο σε αυτό το κόσμο, και έτσι μοιάζει πιο σημαντική από ότι είναι. Είναι ο κόσμος ρατσιστικός εξαιτίας της Alt Right, ή είναι η Alt Right δυνατή επειδή ο κόσμος είναι ρατσιστικός; Απελάσεις, χάσμα πλούτου, μαζικές φυλακίσεις, κουλτούρα βιασμού, όλα υπήρχαν σε εποχές που τα λευκά εθνικιστικά κινήματα ήταν πολύ μικρότερα από ότι είναι σήμερα. Ζούμε σε μια περίοδο μαζικής επανεμφάνισης της ακροδεξιάς, από τα φασιστικά κόμματα της Ευρώπης που μεταμορφώθηκαν σε λαϊκίστικα, στην αντιπροσφυγική βία, την επιστροφή της αντιδραστικής θρησκευτικής ακτιβιστικής δράσης. Αυτό δεν γίνεται εξαιτίας των δικών της ακτιβιστών (όπως είπα, είναι κακοί σε αυτό), είναι εξαιτίας του ότι τα κινήματα τους αποτελούν εξωτερικοποίηση  μιας κοινωνικής συνείδησης που διατρέχει κάθε διακριτό στοιχείο, κάθε κτίριο, και κάθε θεσμό στη Δυτική ζωή.

Η Alt Right ήταν σε θέση να αναγνωρίσει την αναπτυσσόμενη πολιτική της «λευκής ταυτότητας» και της έδωσαν όνομα, γλώσσα, για να γεφυρώσει το κενό μεταξύ της πραγματικότητας του λευκού ρατσισμού και τη μυθολογία και τους κανόνες του λευκού εθνικισμού. Τα δακτυλικά αποτυπώματα που άφησε ο Spencer στο κόσμο, πλέον αποτελούν κομμάτι του κόσμου.

Στις 12 Νοεμβρίου 2019, ο Michael Edison Hayden δημοσίευσε ένα άρθρο μέσω του εγχειρήματος Hatewatch του Southern Poverty Law Center, καταγράφοντας το ρόλο του ανώτερου πολιτικού συμβούλου του Λευκού Οίκου, Stephen Miller, στον επηρεασμό την κάλυψη από τα ακροδεξιά μέσα ζητημάτων όπως η μετανάστευση, ιδιαίτερα στο Breitbart. Μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου που διέρρευσαν έδειξαν πως προωθούσε διάφορα παραμύθια γύρω από την εγκληματικότητα και την βία των μεταναστών, ιδιαίτερα χρησιμοποιώντας το αγαπημένο μέσο της Alt Right, το American Renaissance, γνωστό για τα παραληρήματα του για τη φυλή και το IQ, και την αντιμεταναστευτική ιστοσελίδα VDare, ως πηγές. Σε συζητήσεις ήταν ξεκάθαρο πως η δημόσια περσόνα του Miller είναι η κορυφή του παγόβουνου, και κάτω από την επιφάνεια βρίσκεται ο σκοτεινός κόσμος της Alt Right, αναμειγμένος με ψευδοεπιστήμη, θεωρίες συνωμοσίας περί αντικατάστασης των λευκών, και γεμάτη πανικό λευκή αγωνία για την ηγεμονία που χάνονταν. Στη πράξη, οι διασυνδέσεις του Miller με την Alt Right δεν ήταν μυστικές, είχε συνεργαστεί στενά με τον Richard Spencer, όταν ήταν φοιτητές στο Πανεπιστήμιο του Ντιούκ.

Ήταν μια σημαντική ιστορία, ένα παράδειγμα πραγματικού λευκού εθνικισμού όχι απλά στον εσωτερικό κύκλο του Λευκού Οίκου αλλά που άνοιγε το δρόμο για την είσοδο του στην ευρύτερη πολιτική συζήτηση. Και η αντίδραση πέρα από τους ακτιβιστές και το δημοσιογραφικό Twitter ήταν, με τα λόγια του Brenden O’Conner, δημοσιογράφου που καλύπτει την ακροδεξιά, «ένα σήκωμα των ώμων, σα να έλεγαν: Φυσικά και ο Stephen Miller είναι λευκός εθνικιστής. Σιγά το νέο»,

Οι φασίστες φυσικά και είχαν επίπτωση πάνω στα όργανα της εξουσίας, αλλά μόνο με το τρόπο που ο λευκός εθνικισμός έχει κανονικοποιηθεί ως πολιτική ταυτότητα, η οποία δίνει στο κεφάλαιο την ικανότητα να εκμεταλλεύεται τις βίαιες ενέργειες που δημιουργούνται από την εποχή μας της μαζικής κρίσης. Ο λευκός ρατσισμός είναι η μέθοδος με την οποία το κεφάλαιοδιαιρεί την εργατική τάξη και χρησιμοποιεί την κρίσηπου δημιούργησε προς όφελος του αντί για την φθορά της. Η Alt Right είναι έτσι τμήμα μιας διεργασίας, μια χρήσιμη εμπροσθοφυλακή, το σύμπτωμα παρά η θεραπεία. Αυτό που μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα για την συμβίωση μεταξύ συστημικού και εξεγερτικού λευκού ρατσισμού είναι πως δεν μπορείς να καταστρέψεις το ένα δίχως να αντιμετωπίσεις το άλλο. Αυτό το γνωρίζω.

Σχολιάστε