Shivangi Mariam Raj: Οι Ερημωμένοι

Στη σημερινή Ινδία, οι μουσουλμάνοι δεν υπολογίζονται καν ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας – αντίθετα, έχουν υποβιβαστεί σε μια υποανθρώπινη κατηγορία, σε ένα υπαρξιακό σφάλμα, σε ένα χωρικό βάρος. Τοποθετούνται ταυτόχρονα εντός και εκτός του πεδίου εφαρμογής του νόμου, όπου κάθε μορφή βίας εναντίον τους είτε είναι νομικά προβλεπόμενη είτε επιτρέπεται βάσει της εξωνομικής λογικής πρακτικών μόνιμης ασφάλειας. Τέτοιες εξελίξεις έχουν χρησιμοποιηθεί από το κυβερνών κόμμα Bharatiya Janata Party (BJP) για να εξασφαλίσει εκλογικές νίκες, όπου ότι μουσουλμανικό θεωρείται άσχημη εικόνα και τόπος που πρέπει να καθαριστούν από τον ορίζοντα της υπόσχεσης και της ευημερίας, τον ορίζοντα του Ινδουιστικού Έθνους. Μπορούμε να το δούμε πιο καθαρά στην όλο και πιο συχνή χρήση μπουλντόζων από το κράτος για την στοχοποίηση μουσουλμανικών περιουσιών. Οι μπουλντόζες έχουν θέσει σε κίνηση την αρχιτεκτονική της καταστροφής, κάτι που έχει τελειοποιηθεί στο αποικιακό εργαστήριο της Ινδίας στο Κασμίρ, και τώρα εφαρμόζεται σε όλες τις πολιτείες Μάντια Πραντές, Ούταρ Πραντές, Γκουτζαράτ και Δελχί. Αποτελούν εργαλείο εθνοκάθαρσης, για την κατασκευή της μουσουλμανικής καταστροφής ως προϋπόθεση για την ανάπτυξη της βραχμανικής πλειοψηφίας.

Elaine Pagels: Η Κοινωνική Ιστορία του Σατανά

Η σύγκρουση μεταξύ των οπαδών του Ιησού και των άλλων Εβραίων δεν είναι, φυσικά, η πρώτη σεχταριστική κίνηση που διαίρεσε τον εβραϊκό κόσμο, ένα κόσμο τη πρώιμη ιστορία του οποίου γνωρίζουμε από την Εβραϊκή Βίβλο, μια συλλογή από επιτακτικούς νόμους, προφήτες, ψαλμούς, και άλλα γραπτά συγκεντρωμένα αιώνες πρώτου τα τέσσερα ευαγγέλια και άλλα χριστιανικά κείμενα συγκεντρωθούν στη Καινή Διαθήκη. Το ποιος συνέταξε αυτή τη συλλογή δεν το γνωρίζουμε, αλλά μπορούμε να αντιληφθούμε από τα περιεχόμενα της πως συντάχθηκε για να αποτελέσει την θρησκευτική ιστορία του εβραϊκού λαού, και έτσι να δημιουργήσει την βάση για μια ενωμένη κοινωνία.

Nawal El Saadawi: Τα Τρία Οικουμενικά Ταμπού. Σεξ, Θρησκεία, Πολιτική

Ο οικουμενικός αγώνας είναι η λύση και η ελευθερία έχει υψηλό τίμημα, αλλά το τίμημα της σκλαβιάς είναι μεγαλύτερο έτσι είναι καλύτερα να πληρώσεις το τίμημα να είσαι ελεύθερος από το να πληρώσεις και να είσαι σκλάβος. Πρέπει να συνδυαστούν προσπάθειες για να κινητοποιηθούν άνδρες, γυναίκες, νέοι και παιδιά ώστε να οργανωθούν και να αποτελέσουν μια πολιτική και κοινωνική δύναμη, ικανή να αλλάξουν οι υπάρχουσες πατριαρχικές-ταξικές αξίες και νόμοι. Αυτό απαιτεί πραγματική δημοκρατία. Αυτό απαιτεί ελευθερία για οργάνωση και κριτική. Αυτό απαιτεί συλλογικό αγώνα ενάντια στην κρατική δικτατορία, ενάντια στην οικογενειακή δικτατορία, και ενάντια στη ψευδή συνείδηση που δημιουργήθηκε από τα κυβερνητικά μέσα και το εκπαιδευτικό σύστημα. Αν το ίδιο το κράτος βασίζεται στην πατριαρχία, τη τάξη και τη θρησκεία, πως μπορεί να αντιμετωπίσει την καταπίεση που είναι προϊόν της πατριαρχίας, της τάξης και της θρησκείας;

Alexander Reid Ross: Το Πνεύμα και η Κουλτούρα του Φασισμού

Από τις τεράστιες εθνικιστικές μηχανές των φασιστικών κρατών της περιόδου του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου που επεδίωκαν την «απόλυτη κινητοποίηση» των μαζών των λαών, οι φασίστες στράφηκαν πίσω σε αυτό που οραματίστηκαν πως ήταν οι καθαρές της μορφές, βασισμένες σε εγγενή, μυθικά και προγονικά στοιχεία – τόσο το τοπικό ρίζωμα της κουλτούρας όσο και η υπερβατικότητα του πνεύματος. Αυτό που παραμένει σταθερό μέσα από τα διαφορετικά και συχνά αντιμαχόμενα, ιδεολογικά συστήματα είναι μια συχνή αναφορά στην εξουσία του ατόμου πάνω το πλήθος – ένα είδος λυκόμορφου χαρακτήρα που παραμονεύει το ανυποψίαστο πρόβατο που κάνει αυτό που το προστάζει η κοινωνία. Όπως η αγέλη λύκων, η «φυλή» παρέμεινε η τέλεια μορφή φορέα αυτών των ιδεών – το οποίο ίσως είναι ο λόγος που ο φασισμός αναπτύχθηκε κυρίως σε κοινότητες που οργανώθηκαν γύρω από αβαντ-γκαρντ μουσικές σκηνές όπως το neofolk και η noise (με τις εμφανείς ρίζες στο φουτουρισμό). Ωστόσο, ο «αριστοκράτης πολεμιστής» του Evola και ο Οντινιστής στρατιώτης της Christensen δεν θα περιοριστούν στη μουσική και τη τέχνη· αντίθετα, θα αφήσουν ένα μονοπάτι αίματος σε ολόκληρο το υπόλοιπο του 20ου αιώνα, από την Ιταλία στο Κολοράντο.

Frederick Clarkson: Χριστιανικός Αναδομισμός

Ο Αναδομισμός είναι μια θεολογία που προέκυψε από τον συντηρητικό πρεσβυτεριανισμό (Μεταρρυθμιστικό και Ορθόδοξο), που λέει πως η εφαρμογή των νόμων του Ισραήλ της Παλαιάς Διαθήκης σήμερα, ή «Βιβλικού Νόμου» αποτελεί τη βάση για την αναδόμηση της κοινωνίας με κατεύθυνση προς τη Βασιλεία του Θεού στη γη. Σε γενικές γραμμές, οι Αναδομιστές πιστεύουν ότι υπάρχουν τρεις βασικοί τομείς διακυβέρνησης: η οικογενειακή διακυβέρνηση, η εκκλησιαστική διακυβέρνηση και η πολιτική διακυβέρνηση. Υπό από τη διαθήκη του Θεού, η πυρηνική οικογένεια είναι η βασική μονάδα. Ο άνδρας είναι ο επικεφαλής της οικογένειας, και η γυναίκα και τα παιδιά είναι «υποταγμένοι» σε αυτόν. Με τη σειρά του, ο άνδρας «υποτάσσεται» στον Ιησού και στους νόμους του Θεού όπως περιγράφονται στην Παλαιά Διαθήκη. Η εκκλησία έχει τη δική της δομή και διακυβέρνηση. Η πολιτική κυβέρνηση υπάρχει για την εφαρμογή των νόμων του Θεού. Και τα τρία θεσμικά όργανα είναι υπό τον Βιβλικό Νόμο, η εφαρμογή του οποίου ονομάζεται «Θεονομία».

Joseph Déjacque: Δοκίμιο Πάνω στη Θρησκεία

Τι είναι η θρησκεία σήμερα; Είναι η αμετάβλητη σύνθεση όλων των λαθών, αρχαίων και σύγχρονων, η επιβεβαίωση των ολοκληρωτικών αυθαιρεσιών, η άρνηση του ελκυστικού αναρχισμού, είναι η αρχή και ο καθαγιασμός κάθε αδράνειας στην ανθρωπότητα και στον κόσμο, η απολίθωση του παρελθόντος, η μόνιμη ακινητοποίηση του.

Emilio Gentile: Ο Φασισμός ως Πολιτική Θρησκεία

Στη σύγχρονη κοινωνία, η εκκοσμίκευση δεν έχει δημιουργήσει ένα σαφή διαχωρισμό μεταξύ της θρησκευτικής και της πολιτικής σφαίρας. Με την ανάπτυξη της μαζικής πολιτικής, τα όρια μεταξύ αυτών των δύο σφαιρών συχνά είναι ασαφή, και στις περιπτώσεις αυτές η πολιτική παίρνει η ίδια θρησκευτική διάσταση. Ταυτόχρονα με τη διεργασία εκκοσμίκευσης μέσα και στο κράτος και τη κοινωνία, υπήρξε μια «αγιοποίηση της πολιτικής», που έφτασε στο απόγειο της στα ολοκληρωτικά καθεστώτα του εικοστού αιώνα. Ο ναζισμός, ο φασισμός και ο ρομαντικός εθνικισμός πρόσφεραν όλοι αποφασιστικές συνεισφορές στην «αγιοποίηση της πολιτικής», αλλά η δημοκρατία, ο σοσιαλισμός και ο κομμουνισμός έχουν επίσης προσφέρει στη γέννηση νέων κοσμικών λατρειών. Το πεδίο αυτό εμφάνιζε πάντοτε ενδιαφέρον: ήδη από τη δεκαετία του 1920 κάποιοι ερευνητές επικέντρωσαν τη προσοχή τους στις φασιστικές ιεροτελεστίες και σύμβολα, ισχυριζόμενοι πως είναι παραδείγματα μιας κοσμικής θρησκευτικότητας, την οποία έβλεπαν ως ένα από τα από τα πιο αυθεντικά χαρακτηριστικά του κινήματος, όπως και ένας από τους παράγοντες πίσω από την επιτυχία του.